Τασούλα Επτακοίλη

Πόσες τσαγιέρες χωρούν σε ένα σπίτι; Μπορείς να ποτίσεις ένα λιβάδι με τσάι; Γίνεται να σε ζεσταίνει ένας ήλιος από πλαστελίνη; Πώς ένα μαραμένο λουλούδι ανθίζει ξανά; Μια ιστορία για την αγάπη, που όλα μπορεί να τα ζωντανέψει και τα μισά τα κάνει ολόκληρα!

Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό,τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια. Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ' ένα «κλικ»· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικά από τη μνήμη σου. Και κάτι ακόμα: μέσα από ένα βιβλίο λες ένα «σ' αγαπώ» ή μια «συγγνώμη» που παρέλειψες, δεν πρόλαβες, ή δεν τόλμησες να πεις. Από τα βουνά της Αλβανίας, στη Σάμο του Εμφυλίου και της Χούντας, στον Πειραιά και στην Αυστραλία. Από τις προσδοκίες της Μεταπολίτευσης στις διαψεύσεις της κρίσης και στη νέα μετανάστευση. Η ελπίδα όμως δεν χάνεται. Ούτε η αγάπη. Οκτώ δεκαετίες. Δέκα πρόσωπα. Μια μέρα στη ζωή καθενός. Στιγμές από την ιστορία μιας οικογένειας. Θα μπορούσε να είναι η δική μου. Θα μπορούσε να είναι η δική σου.

Με βλέπεις;
Προσπαθώ να με βρω σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μαθαίνω ξανά την πόλη, ανακαλύπτω νέους θορύβους, βλέπω εφιάλτες, τρέμω τον θάνατο, χάνω το θάρρος μου και το ξαναβρίσκω, άλλοτε βουλιάζω στην αδράνεια κι άλλοτε στύβω την πέτρα, κάνω όνειρα, ελπίζω.
Με βλέπεις;
Δυο γυναίκες παρατηρούν τους άλλους και τους εαυτούς τους, κάνουν βουτιές στο μέσα τους, συλλογίζονται, εξομολογούνται - και συνομιλούν.
Με βλέπεις;
Ένα πλάσμα που θυμάται είναι ο άνθρωπος.
Υποκλίνεται σε ό,τι έχει χαθεί.
Αλλιώς δεν υπάρχει αύριο.

Ένας γάτος που ζει σε ένα διαμέρισμα στη μεγάλη πόλη. Κι ένα σκυλάκι που γεννήθηκε σε ένα χωριό ψηλά στο βουνό. Τους χωρίζουν πολλά. Όμως τους ενώνει κάτι που άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί. Ούτε άλογο. Ούτε κατσίκα. Ούτε αγελάδα. Ούτε κότα. Ούτε κουνέλι. Ούτε... ούτε... Ο γάτος είναι ο Γούρης, από το Γουργούρης. Ο σκύλος δεν έχει όνομα. Αν θέλετε, όμως, μπορούμε να τον φωνάζουμε κι αυτόν Γουργούρη. Ναι, αλλά τα σκυλιά δε γουργουρίζουν, θα μου πείτε. Είστε σίγουροι; Μια ιστορία για την αγάπη που ποτέ δε χάνεται. Για την ανθρωπιά και την απανθρωπιά -ανθρώπων και ζώων. Και για το πόσο ωραίο είναι να είσαι διαφορετικός.

«Σε λίγο θα σταματήσω να γράφω. Θ’ αφήσω το χέρι σου και θα προχωρήσω, χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω. Δε χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντα μπροστά μου θα σε βλέπω. Πάντα θα βαδίζω στους άγιους τόπους όσων ζήσαμε και μοιραστήκαμε. Πάντα εσύ θα είσαι το μέτρο των πραγμάτων μου, ο καθρέφτης που θα με δείχνει στις αληθινές μου διαστάσεις, που θααποκαλύπτει τις χάρες και τα κουσούρια μου. Και πάντα θ’ ακούω τη φωνή σου. Δε γίνεται διαφορετικά. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο άνθρωπός μου».Το βιβλίο αυτό δεν είναι μυθοπλασία. Είναι η αληθινή ιστορία δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ, κατάλαβαν βαθιά ο ένας τον άλλο κι έζησαν ευτυχισμένοι. Σήμερα δεν είναι πια μαζί. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία, αφού δε θα χωρίσουν ποτέ. Έτσι συμβαίνει με τις μεγάλες αγάπες: είναι άτρωτες. Ακόμα και απέναντι στον θάνατο.