Μένανδρος

[...] Ο Μένανδρος, κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Κωμωδίας, γεννήθηκε το 342/1 π.Χ. στην Αθήνα. Μαθητής του Θεόφραστου, φίλος του Επίκουρου και του Δημήτριου του Φαληρέα, έζησε όλη του τη ζωή στη γενέτειρά του. Πέθανε το 293/2 π.Χ. (κατά την παράδοση, πνίγηκε στη θάλασσα). Έγραψε περισσότερες από 100 κωμωδίες, από τις οποίες πλήρεις σώζονται τρεις και αρκετές άλλες αποσπασματικά. Στα έργα του, όπου κυριαρχεί ο αστικός κόσμος της Αθήνας, το κωμικό στοιχείο προκύπτει κυρίως από τα αναπάντεχα και τις συμπτώσεις, τις παρανοήσεις και τα παιγνίδια της τύχης. [...]

Τα ιστορικά γεγονότα της εποχής του δεν απασχολούν καθόλου τον Μένανδρο στο έργο του. Άμυαλοι νεανίσκοι, γρουσούζηδες γέροι, ανόητα κοριτσόπουλα, παμπόνηροι δούλοι, καλοκάγαθες εταίρες και ξιπασμένοι στρατιωτικοί, αδιάφοροι προς τη γύρω τους κοινωνικοϊστορική εξέλιξη, είναι απορροφημένοι από τις ερωτοδουλειές τους και τα μικροσυμφεροντάκια τους. Ο ποιητής τους κατανοεί με επιείκεια και αποδίδει τα περισσότερα από τα σφάλματά τους στην αντίξοη συνθήκη ή στην τυφλή Τύχη. Πολίτης μιας παρακμασμένης Αθήνας, ξένος προς τις παλιές ηγεμονικές αντιλήψεις της πόλης του, ευδαιμονιστής ο ίδιος και βαθύτατα σκεπτικιστής, ο Μένανδρος μοιάζει φιλοσοφημένα ανεκτικός απέναντι στην ανθρώπινη πινακοθήκη του καιρού του.