Emmanuel Carrère

À quelques mois d'intervalle, la vie m'a rendu témoin des deux événements qui me font le plus peur au monde : la mort d'un enfant pour ses parents, celle d'une jeune femme pour ses enfants et son mari. Quelqu'un m'a dit alors : tu es écrivain, pourquoi n'écris-tu pas notre histoire ? C'était une commande, je l'ai acceptée. C'est ainsi que je me suis retrouvé à raconter l'amitié entre un homme et une femme, tous deux rescapés d'un cancer, tous deux boiteux et tous deux juges, qui s'occupaient d'affaires de surendettement au tribunal d'instance de Vienne (Isère). Il est question dans ce livre de vie et de mort, de maladie, d'extrême pauvreté, de justice et surtout d'amour. Tout y est vrai.

À un moment de ma vie, j'ai été chrétien. Cela a duré trois ans. C'est passé. Affaire classée, alors ? Il faut qu'elle ne le soit pas tout à fait pour que, vingt ans plus tard, j'aie éprouvé le besoin d'y revenir. Ces chemins du Nouveau Testament que j'ai autrefois parcourus en croyant, je les parcours aujourd'hui - en romancier ? en historien ? Disons en enquêteur. Prix littéraire du Monde 2014, Meilleur livre de l'année 2014 (Lire).

Limonov n'est pas un personnage de fiction. Il existe. Je le connais. Il a été voyou en Ukraine ; idole de l'underground soviétique sous Brejnev ; clochard, puis valet de chambre d'un milliardaire à Manhattan ; écrivain branché à Paris ; soldat perdu dans les guerres des Balkans ; et maintenant, dans l'immense bordel de l'après-communisme en Russie, vieux chef charismatique d'un parti de jeunes desperados. Lui-même se voit comme un héros, on peut le considérer comme un salaud : je suspends pour ma part mon jugement. C'est une vie dangereuse, ambiguë : un vrai roman d'aventures. C'est aussi, je crois, une vie qui raconte quelque chose. Pas seulement sur lui, Limonov, pas seulement sur la Russie, mais sur notre histoire à tous depuis la fin de la Seconde Guerre mondiale. E. C.

" Sans me vanter, je suis exceptionnellement doué pour faire d'une vie qui aurait tout pour être heureuse un véritable enfer ". Janvier 2015, Emmanuel Carrère rejoint un stage intensif de méditation. Son but : écrire un petit livre souriant et subtil sur le yoga. Mais son projet est bouleversé lorsqu'il est diagnostiqué bipolaire de type II. S'ensuivent une lourde dépression, une aventure passionnelle, un séjour en hôpital psychiatrique, des attentats, des deuils et un atelier d'écriture sur une île grecque.
Par une écriture sublimée, Emmanuel Carrère nous transporte dans son intimité la plus profonde et sa quête d'unité perdue.

Ένας Γιαπωνέζος ηθοποιός και σκηνοθέτης που έχει δουλέψει κυρίως στη Δύση ως μέλος της θεατρικής ομάδας του Πήτερ Μπρουκ με έδρα το Παρίσι συνθέτει με μοναδικό τρόπο την παράδοση της Ανατολής, που επιζητεί τον ανώτατου βαθμού έλεγχο και ακρίβεια, με την ανάγκη του δυτικού ερμηνευτή - περφόρμερ να δημιουργεί χαρακτήρες και να εκφράζει έντονα και βαθιά συναισθήματα. Σ’ αυτή την πρακτική και συναρπαστική μελέτη για την τέχνη του ηθοποιού, γραμμένη μαζί με τη Λόρνα Μάρσαλ, ο Γιόσι Όιντα προσφέρει σε κάθε ερμηνευτή όλα τα βασικά εργαλεία που χρειάζεται για να εγκαταστήσει και να αναπτύξει την υποκριτική τέχνη. Ο τρόπος που αυτό πραγματοποιείται φέρει ένα πέπλο αόρατου. Ο Γιόσι Όιντα πιστεύει ότι, τη στιγμή που το κοινό αντιλαμβάνεται τη μέθοδο του ηθοποιού και «διαβάζει» με ευκολία την ερμηνεία του, το θαύμα της τέχνης πεθαίνει. Το κοινό δεν πρέπει ποτέ να «βλέπει» τον ερμηνευτή, παρά μόνο την ερμηνεία του. Απ’ την αρχή ως το τέλος, στο βιβλίο αυτό, η Λόρνα Μάρσαλ περιγράφει, εξηγεί και σχολιάζει τη δουλειά και τις μεθόδους του Γιόσι Όιντα και μας βοηθάει να κατανοήσουμε τη μοναδικότητα του καλλιτέχνη και να μυηθούμε στη μαγική τέχνη του ηθοποιού.

Βραβεία:
RENAUDOT
PRIX DES PRIX
PRIX DE LA LANGUE FRANCAISE

"Ο Λιμόνοφ δεν είναι μυθιστορηματικός χαρακτήρας. Υπάρχει. Γνωριζόμαστε. Υπήρξε αλήτης στην Ουκρανία, είδωλο του σοβιετικού αντεργκράουντ, άστεγος και μετά θαλαμηπόλος ενός δισεκατομμυριούχου στο Μανχάταν, μοδάτος συγγραφέας στο Παρίσι, στρατιώτης χαμένος στα Βαλκάνια και τώρα, στο απέραντο μπουρδέλο του μετακομμουνισμού, γηραιός χαρισματικός ηγέτης ενός κόμματος νεαρών ντεσπεράντο. Ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του σαν ήρωα, άλλοι μπορεί να τον θεωρούν αγύρτη: επ' αυτού, επιφυλάσσομαι.

Είναι μια ζωή επικίνδυνη, αμφίσημη: ένα κανονικό περιπετειώδες μυθιστόρημα. Είναι επίσης, κατά τη γνώμη μου, μια ζωή που μας λέει κάτι. Όχι μόνο για εκείνον, τον Λιμόνοφ, όχι μόνο για τη Ρωσία, αλλά για την ιστορία όλων μας από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά".