Νέες Αφίξεις

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός η ποιητική συλλογή του Θοδωρή Κουτσοδήμα με τίτλο «Ἔαρ». Σε αυτήν τη δεύτερη ποιητική του σύνθεση, ο ποιητής ενορχηστρώνει μια «χορεία» λέξεων και συναισθημάτων σε μια σπονδυλωτή αφήγηση ποιητικού οίστρου και πένθους. Με την ευαισθησία ενός μαέστρου του πνεύματος, ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται την αναπάντεχη τραγωδία των Τεμπών, χτίζοντας μια γέφυρα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, τη μνήμη και το χρέος μιας γενιάς νέας και ρέκτειρας. Μέσα από τους αναμενόμενους γλωσσοδέτες της καρδιάς, το «ἔαρ» ταξιδεύει τον αναγνώστη –διατρυπώντας παντάπασι την υλικότητα της εποχής– σ’ έναν κόσμο υπερβατικό αφήνοντας ανεξίτηλες χαραγές στο υποκειμενικό του γίγνεσθαι. Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες. Βιογραφικό Συγγραφέα Ο Θοδωρής Κουτσοδήμας γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1997 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Πολυτεχνείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Πέραν της ελληνικής, ομιλεί την αγγλική και τη γερμανική γλώσσα. Από νεαρή ηλικία είναι λάτρης της θάλασσας και ασχολείται με την ιστιοπλοΐα. Έχει βραβευτεί σε διάφορους διαγωνισμούς ποίησης και ζωγραφικής. Στο παρελθόν έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Ξυλάρμενες Ελπίδες», εκδ. Θερμαϊκός, με την οποία συστήθηκε στο φιλαναγνωστικό κοινό.

Η συλλογή (110 ποιήματα) γράφτηκε στο διάστημα 1.XII-27. XII.85. Η βʹ γραφή έγινε στο διάστημα 20-29.VII 1986. Η α´ γραφή στην Αθήνα και η β´ γραφή στο Καρλόβασι της Σάμου. Τα χειρόγραφα ανακάλυψε η Maria Caracausi ανάμεσα στις εκδομένες συλλογές που βρίσκονται στα Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη. Εκείνη πρώτη δημοσίευσε τη συλλογή σε μια δίγλωσση έκδοση – στα ιταλικά και στα ελληνικά – που πραγματοποιήθηκε από τον εκδοτικό οίκο Torri del Vento, στο Παλέρμο της Ιταλίας. Πρέπει να αναφέρουμε ότι το ποίημα υπ’ αριθμ. 46, που υπήρχε στην αʹ γραφή και από παραδρομή δεν συμπεριλήφθηκε από τον ποιητή στη βʹ γραφή, μπήκε στη θέση του στην παρούσα έκδοση.

Ο Γουσταύος Κλάους είναι Βαυαρός έμπορος, που έρχεται στην Πάτρα και δημιουργεί την οινοποιία «Αχαΐα». Η γνωστή σήμερα ως «Achaia Clauss» πρωταγωνιστεί με τα κρασιά της στο οινικό fun του 20ού αιώνα και συνεχίζει στον 21ο αιώνα με το «Castro Clauss». Ο Φραντσέσκο Μάλλια, μετανάστης από τη Μάλτα, είναι το δεξί χέρι του Γουσταύου, ο πρώτος άποικος στην Colonie. H Colonie είναι η πολυεθνική κοινότητα των εργαζομένων στην οινοποιία, με τις οικογένειές τους (Γερμανοί, Έλληνες, Ιταλοί, Μαλτέζοι), την οποία ο Κλάους οργανώνει σ’ ένα υψίπεδο της Πάτρας, δίνοντάς της το όνομα Gutland. Ο Γιάκομπ Κλίπφελ, Γερμανός, είναι ο πρώτος οινολόγος, ίσως ο δημιουργός της γλυκιάς Μαυροδάφνης. Ο Αθανάσιος Ρουσόπουλος, καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, προξενεύει στον Γουσταύο την Αθηναία Θωμαΐδα Καρπούνη. Ο Γιούλιους Καρλ Βίλχελμ Φίλιπ Μέντσερ είναι Γερμανός κρασέμπορος, βουλευτής στο Ράιχσταγκ, ο πρώτος εισαγωγέας ελληνικών κρασιών στη Γερμανία και συγγραφέας του πρώτου οδηγού για το ελληνικό κρασί. Ο Βασίλης Κασπίρης είναι ο φουστανελοφόρος σωματοφύλακας του Κλάους και ο κωδωνοκρούστης της Gutland. Η Αμαλία φον Πέρφαλ, κόρη του Γουσταύου και της Θωμαΐδας, παντρεμένη με βαρόνο στο Μόναχο, είναι η μοναδική κληρονόμος του. Η αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστρίας -η Σίσσυ των κινηματογραφικών τεχνικολόρ- είναι η πρώτη διάσημη επισκέπτρια της οινοποιίας. Ο Βλάσιος Αντωνόπουλος, φιλελεύθερος σταφιδέμπορος, βουλευτής του Βενιζέλου, είναι ο συνεχιστής της «Αχαΐας» και των κρασιών της μετά τον Α ? Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η οινοποιία που ίδρυσε ο Γουσταύος πέρασε στη μεσεγγύηση του ελληνικού κράτους, ως «εταιρεία του εχθρού». Ο καπνοβιομήχανος από την Αίγυπτο Θεόδωρος Βαφειάδης εκπροσωπεί τα κρασιά της «Αχαΐας» στη Βομβάη· και ο αρσιβαρίστας Δημήτρης Τόφαλος, στη Νέα Υόρκη. Η Λαμπρινή Κακού, Επονίτισσα, επισκέπτεται την «Αχαΐα» και υψώνει ένα ποτήρι στη μνήμη του απαγχονισθέντος αδελφού της, τις τελευταίες ημέρες του Β ? Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί είναι μερικοί από τους ήρωες που κατοικούν στην Γκούτλαντ, μια μεγάλη αφήγηση, μυθιστορηματικού τύπου αλλά πλήρως τεκμηριωμένη, που καλύπτει περισσότερο από έναν αιώνα, από το 1833 έως το 1949. Ο συγγραφέας ανασυστήνει μικρόκοσμους, άγνωστους και απρόοπτους, ανασυστήνει ακόμη και το φυσικό τοπίο, δίνει χρώμα και βάθος στην καθημερινή ζωή, στην κοινωνικότητα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στα αισθήματα, υπερβαίνει τα στερεότυπα και ρίχνει φως σε αθέατες περιοχές, εκεί που δεν φτάνει ποτέ η μεγάλη ιστορία. Το κρασί και το αμπέλι είναι, βέβαια, οι πανταχού παρόντες πρωταγωνιστές.

39 λαϊκά παραμύθια με σκύλους απ’ όλον τον κόσμο. Από τις Αζόρες μέχρι την Ινδία και από τους παγωμένους τόπους των Εσκιμώων ως την Αυστραλία, από όλα τα μέρη της Γης και φυσικά από την Ελλάδα οι σκύλοι αναλαμβάνουν δράση και γίνονται πρωταγωνιστές στις αφηγήσεις των ανθρώπων. Ιστορίες για να φιλοσοφείς, να γελάς, να δακρύζεις, να απολαμβάνεις. Παραμύθια που γέννησε η πολύτιμη συντροφιά των αγαπημένων μας φίλων στο συλλογικό όνειρο των ανθρώπων. Με τούτο το βιβλίο τα σκυλιά όλου του κόσμου μας προσκαλούν να βγούμε μαζί τους μια βόλτα στις γειτονιές των λαϊκών παραμυθιών. Κουνώντας την ουρά τους σκάβουν λέξεις, εικόνες και σύμβολα, για να φέρουν στο φως κρυμμένους θησαυρούς της λαϊκής σοφίας.

Η Μαυρόνησος δεν είναι άλλη από την περιώνυμη Ίσλα Νέγρα: το χιλιανό ορμητήριο του Πάμπλο Νερούδα για ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και το καταφύγιό του όποτε επέστρεφε στην πατρίδα του. Στο ανά χείρας βιβλίο συντίθενται τα λυρικά του απομνημονεύματα: γεγονότα, βιοτικές καταστάσεις, πολιτική δράση, ιδεολογικές εμπεδώσεις, ταξίδια σε όλο τον κόσμο και έρωτες, αλλά και ποιητικές αποκρυσταλλώσεις παρουσιάζονται σε πέντε ενότητες ένστιχων δημιουργιών. Το βιβλίο αυτό είναι ο ποιητικός προπομπός και συνάμα ο αγγελιαφόρος των απομνημονευμάτων του που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις μας με τίτλο Τη ζωή μου, ομολογώ, την έζησα.

Όπως και οι τρεις γάτες του, ο Ράντεκ, η Κάμενεφ και η Ζινόβιεφ, ο Βικτόρ Μπλενβίλ δεν κάνει ποτέ αυτό που περιμένουν από εκείνον. Ο Παριζιάνος ήρωας των μυθιστορημάτων του Ζαν-Φρανσουά Βιλάρ δεν είναι ούτε ντετέκτιβ ούτε αστυνομικός, ως είθισται. Στην πραγματικότητα, μισεί τις έρευνες, τους αστυνομικούς και τα κακά σενάρια. Έτσι, όταν του δίνεται ένα ραντεβού στη στοά ντι Κερ και ανακαλύπτει το σώμα μιας γυναίκας σε μια πολύ επιτηδευμένη στάση, δεν αρκείται στο να τη φωτογραφίσει. Το μακάβριο σκηνικό που έχει μπροστά του είναι μια πιστή ανασύνθεση του τελευταίου έργου του Μαρσέλ Ντισάν Δεδομένα... Αυτό εγείρει κάποια ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και αυτό: Γιατί προσπαθούν να του φορτώσουν αυτό το έγκλημα υψηλής αισθητικής; Έτσι, όταν μια όμορφη βιβλιοπώλισσα τού δίνει ένα δεύτερο ραντεβού, στη στοά Βιβιέν, ο Βικτόρ πηγαίνει εκεί όπως θα πήγαιναν και οι γάτες του: με τα νύχια του έξω. Φυσικά, το όνομά της είναι Ροζ. C’est la vie ή La vie en rose; Rrose Sélavy!

«Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων». Ξεκινώντας από αυτή τη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, ο Κωστής Καρπόζηλος πραγματεύεται την ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα, εστιάζοντας στην «πραγματική κίνηση» των ανθρώπων του και ανιχνεύοντας τις πολλαπλές του γεωγραφίες. Το αποτέλεσμα είναι μια συναρπαστική αφήγηση όπου πρωταγωνιστούν ταξιδιώτες της επανάστασης, εκπατρισμένοι διανοούμενοι, πρόσφυγες και μετανάστες, άνθρωποι που διασχίζουν τα συμβολικά και κυριολεκτικά όρια του έθνους. Η οθωμανική και ελληνική Θεσσαλονίκη, η Κωνσταντινούπολη, οι προσφυγικές πόλεις της Ελλάδας, η Μόσχα και οι ελληνόφωνες κοινότητες της Μαύρης Θάλασσας του Μεσοπολέμου, τα χαρακώματα του ισπανικού εμφυλίου, το Παρίσι του Λαϊκού Μετώπου, η Μέση Ανατολή στα χρόνια του πολέμου, το Βουκουρέστι και η Τασκένδη των πολιτικών προσφύγων, οι καπιταλιστικές μητροπόλεις στα χρόνια της δικτατορίας συνθέτουν μια διεθνική ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού. Και το νήμα που τα ενώνει είναι η αδιάκοπη κίνηση εκείνων που ένιωθαν ότι οι ταξικοί περιορισμοί και το καθεστώς της εκμετάλλευσης δεν ήταν η αυτονόητη συνθήκη της ύπαρξης, οι ζωές της επαναστατικής περιπλάνησης που δεν χωρούσαν σε μια εθνική επικράτεια.

Το 1976 η Ντέινα έχει μόλις κλείσει τα είκοσι έξι της και με τον Κέβιν, τον άντρα της, μετακομίζουν στο καινούργιο τους σπίτι, στο Λος Άντζελες. Ξαφνικά κι ενώ τακτοποιούν τα βιβλία τους, η Ντέινα χάνει τις αισθήσεις της. Όταν συνέρχεται, βρίσκεται στην άκρη ενός πυκνού δάσους και αμέσως αντιλαμβάνεται ότι στο ποτάμι που βρίσκεται δίπλα της πνίγεται ένα μικρό παιδί. Δίχως δεύτερη σκέψη βουτάει στο νερό και το σώζει, αλλά βγαίνοντας την περιμένει στην όχθη ένας άνδρας που τη σημαδεύει με το όπλο του. Κι ενώ κινδυνεύει η ζωή της, βρίσκεται και πάλι πίσω στο διαμέρισμά της, μουσκεμένη ως το κόκαλο. Μόλις έχει βιώσει την τρομακτικότερη εμπειρία της ζωής της, αλλά τότε δεν ήξερε ότι αυτό θα της συνέβαινε ξανά και ξανά...

Όταν η Ίζαμπελ αναγκάζεται να αφήσει το γεμάτο από χαρούμενες αναμνήσεις σπίτι της και να μετακομίσει με την οικογένειά της στην άκρη της πόλης, αρχίζει να νιώθει «αόρατη». Έτσι, αποφασίζει να βοηθήσει τους ανθρώπους που την περιβάλλουν για να καταφέρει ίσως το πιο δύσκολο πράγμα… να γίνει η διαφορά που θα αλλάξει τα πάντα. Ο Tom Percival, μικρός, έμενε με την οικογένειά του σε ένα τροχόσπιτο. Με ελάχιστα χρήματα, χωρίς ρεύμα, φορώντας μεταχειρισμένα ρούχα και παπούτσια, δίχως πρόσβαση στις ανέσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Ορμώμενος από αυτήν την εμπειρία, δημιούργησε ένα βιβλίο για να θίξει το ζήτημα της φτώχειας και πως αυτή επηρεάζει τη ζωή των μικρών παιδιών. Ένα «αόρατο» πρόβλημα που μαστίζει τον πλανήτη μας, και δεν επιτρέπει σε όλους να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες. Όπως γράφει ο συγγραφέας στον επίλογο του βιβλίου, «… η φτώχια δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο γίνονται αόρατα κάποια παιδιά στην κοινωνία μας. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν κάποιον να σκεφτεί πως κάποιος άλλος «δεν ανήκει πουθενά». Με το βιβλίο αυτό θέλησα, λοιπόν, να καταγράψω και να δηλώσω πως “δεν είσαι αόρατος! Κάπου ανήκεις!”». Πηγή: https://www.paron.gr/2021/03/13/i-aorati/