Κλωντ Σιμόν

Γραμμένο σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το Δρόμο της Φλάνδρας, το μυθιστόρημα αυτό είναι το έπος των γενεών που έζησαν τις τραγικές συνέπειες πολέμων και κοινωνικών αλλαγών μεταξύ 1880-1940, δοσμένο μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας. Η πορεία ενηληκίωσης ενός εφήβου από τη σκληρή αγροτική ζωή στα γαλλικά Πυρηναία μέχρι τη Σχολή Ευελπίδων, τα πόστα στις εξωτικές αποικίες, τον καλό γάμο και το θάνατο σε μια μάχη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου· η παράλληλη πορεία του γιου του από τη Σχολή Καλών Τεχνών και τα ανέμελα ταξίδια στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, μέχρι την κατάταξη στο αναχρονιστικό για τον πόλεμο του 1940 ιππικό, την αιχμαλωσία, τις κακουχίες και την απόδραση. Η εξιλέωση θα έρθει με την εξονυχιστική καταγραφή εικόνων, συναισθημάτων, αισθήσεων και εντυπώσεων στο λευκό χαρτί. Το ιλιγγιώδες ύφος του νομπελίστα συγγραφέα δίνει μια άλλη διάσταση στην πρόσληψη της ανθρώπινης εμπειρίας κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες.

Ο Κλωντ Σιμόν -από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς του κόσμου, βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1985- προσκαλείται επισήμως το 1986 στη Σοβιετική Ένωση, επί Γκορμπατσόφ· μαζί με δεκατέσσερις άλλες προσωπικότητες από τη Δύση (Άρθουρ Μίλλερ, Τζέιμς Μπόλντουιν, Γιασάρ Κεμάλ, Πήτερ Ουστίνοφ...) θα συμμετάσχει σε ένα διεθνές φόρουμ με ασαφείς στόχους. Ένα μείγμα από δημόσιες σχέσεις χωρίς ουσία και από διαλέξεις εκδήλωσης αγαθών προθέσεων συνιστά τη βιτρίνα αυτού του ταξιδιού. Οι δεκαπέντε προσκεκλημένοι μεταφέρονται μέσα σε επίσημες μαύρες λιμουζίνες και περιφέρονται -με φόντο ανιαρά τραπεζώματα- σε ένα σύμπαν ατελείωτων λόγων υποδοχής, ευχαριστιών και ευχολογίων για την επικράτηση της ειρήνης στον κόσμο.
Ο Κλωντ Σιμόν ξεγλιστρά από την ανεκδοτολογική όψη αυτού του υλικού κατασκευάζοντας ένα αφήγημα-διαμάντι· από μικρά μικρά γεγονότα μάς παραδίδει ένα μείζον λογοτενικό κείμενο, για να θυμόμαστε -σήμερα περισσότερο παρά ποτέ- πως η λογοτεχνία δεν είναι περιγραφή ιδεών ούτε ρεπορτάζ, κι ούτε έχει στόχους άλλους από τη μέγιστη απόλαυση της γλώσσας. «Αν κάποιος δεν διάβασε ποτέ του Κλων Σιμόν», γράφτηκε μεταξύ άλλων στον γαλλικό τύπο, «πρέπει να κάνει την αρχή με αυτές τις εξαίσιες εκατό σελίδες όπου ο νομπελίστας του 1985 ανταποδίδει στον απολυταρχισμό τον θαυμαστό μηχανισμό των επιθέτων που χρησιμοποιούν γενικώς οι τύραννοι και οι διφημιστές για να ξεγελάσουν το προσωπικό τους κενό».