Πάνος Ζάχαρης

Ιστορίες που κάποιες μπορεί να σας κάνουν να γελάσετε, αλλά και κάποιες είναι πολύ πιθανό να φέρουν δάκρυα στα μάτια σας. Και είναι ακόμα πιθανότερο αυτά τα δάκρυα να μην είναι μόνο λύπης, αλλά και οργής.

“Οι κόσμοι που πλάθει ο Πάνος Ζάχαρης, γειτνιάζοντες με αυτούς της άλλης περιβόητης και βραβευμένης σειράς του υπό τον τίτλο «The Working Dead», δεν αποτελούν παρωδίες του περιεχομένου των πηγών τους, αλλά των παρερμηνευμένων νοημάτων τους από όσους θεωρούν τα παραμύθια ιερά κι ανέγγιχτα κείμενα”.

—Γιάννης Κουκουλάς, από την εισαγωγή του.

Οι 200 της Καισαριανής βαδίζουν προσεκτικά για να μη χάσουν από το βλέμμα τους τον Τόμας Μίντσερ που προπορεύεται. Κρατάνε γερά το κόκκινο νήμα που τους δένει με τους "αβράκωτους" του Παρισιού και τη Ρόζα Παρκς. Το νήμα φθείρεται μα δεν κόβεται. Θα μας βγάλει από τον λαβύρινθο. Μονοσέλιδα ταξιδάκια στις βαρετές κοιλάδες της ταξικής κανονικότητας και τις σκοτεινές χαράδρες της ήττας. Αλλά και στις άγριες μα συναρπαστικές κορυφές των αγώνων για ζωή. Από εκεί έχει ωραία θέα.

Σκίτσα εφημερίδας, εφήμερα, φτιαγμένα απ’ τα μολύβια και τα πενάκια του γελοιογράφου Πάνου Ζάχαρη, καταδικασμένα να ζήσουν όσο κρατά μια γρήγορη ματιά: μισό λεπτό… Μισό λεπτό τότε, τι θέλουν σ’ ένα βιβλίο;

Να γλιτώσουν από τον χρόνο, να μαζέψουν σκόνη βιβλιοθήκης, να καλογεράσουν, να θυμίσουν. Να διασώσουν όσο μπορούν μνήμες, από γεγονότα χτεσινά που όμως θολώνουν και μοιάζουν ήδη μακρινά εξαιτίας του συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου. Σκίτσα που γεννήθηκαν από την επικαιρότητα και παλεύουν μήπως και καταφέρουν να την ξεπεράσουν, όμορφα τακτοποιημένα σε ένα βιβλίο.

«Πειραγμένες» στιγμούλες, εικονογραφημένες σκέψεις για τα γεγονότα της περιόδου 2013-2016. Χρωματιστές κραυγές και ψίθυροι για το θανατηφόρο δάγκωμα του φιδιού στο Κερατσίνι, το Πρωτογενές Πλεόνασμα γαλαζοπράσινου κυνισμού, την Ελπίδα που κάπου κόλλησε στην κίνηση. Για τα χαχανάκια Βρυξελλών και της πατρίδας μας, της Ευρώπης, τη σημαία που λασπώθηκε στην Ειδομένη. Σκίτσα που κρίνουν γιατί θέλουν να κριθούν.