Τσαρλς Μπουκόβσκι

Ένα από τα καλύτερα βιβλία του Τσαρλς Μπουκόβσκι, στο οποίο ο αναγνώστης παρακολουθεί τις περιπλανήσεις του επίδοξου συγγραφέα Χένρι Τσινάσκι, alter ego του ίδιου του Μπουκόβσκι, στην Αμερική του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Πότης και τζογαδόρος, ο Τσινάσκι ταξιδεύει από πόλη σε πόλη χωρίς να στεριώνει σε καμιά δουλειά. Άθλιες πόρνες, μίζερα δωμάτια, καβγάδες και ποτό σε μια υπνωτιστική όσο και χιουμοριστική καταβύθιση στον κόσμο του περιθωρίου, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τον Ματ Ντίλον στον πρωταγωνιστικό ρόλο. "Τα μεγάλα θέματα του Μπουκόβσκι -η πάλη των φύλων, η φιγούρα του εργοδότη που παραμονεύει επικαλούμενος πάντα τους κανόνες, οι αναίσθητοι γονείς, ο απαιτητικός σπιτονοικοκύρης- είναι παρόντα στο βιβλίο. Υπάρχουν οι χαρακτηριστικές σκηνές σεξ του Μπουκόβσκι, όλες τους διανθισμένες με σκληρούς διαλόγους, και η αίσθηση της αποστασιοποίησης απ’ την αληθινή οικειότητα. Ο Τσινάσκι, το alter ego του Μπουκόβσκι, βρίσκεται σε ένα διαρκές υπαρξιακό ταξίδι, που δεν αφήνει παρά ελάχιστο χώρο για οποιονδήποτε άλλο". (από την εισαγωγή του ποιητή Neeli Cherkovski στην αγγλική έκδοση)

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό και όμορφο από τις αράδες που σχηματίζονται πάνω στο χαρτί. Μόνο αυτό υπάρχει. Μόνο αυτό υπήρχε πάντα". Eπιστολές που ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γράφει από τη νεαρή του ηλικία το 1945 και έως το 1993, έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, και απευθύνει σε εκδότες, επιμελητές, φίλους και συναδέλφους του συγγραφείς. Ασυμβίβαστος απέναντι στους παραλογισμούς της ζωής και της τέχνης, μιλά με ανελέητη ειλικρίνεια για τον μόχθο της γραφής. Ένα βιβλίο αιχμηρό, οδυνηρό, αλλά και συχνά ξεκαρδιστικό· ένας απολαυστικός συνδυασμός του χαρακτηριστικού κυνισμού του Μπουκόβσκι με το συγγραφικό του χάρισμα, που τον ανέδειξε σε σημαντικό συγγραφέα του εικοστού αιώνα, και με το πάθος του, που τον έχει αναγάγει σε σύμβολο αντικομφορμισμού. Πρόκειται για τον Μπουκόβσκι στα καλύτερά του: είναι ευφυής και πνευματώδης, βαθιά συγκινητικός και ανυποχώρητος στις απόψεις του. "Δεν ξέρω ακριβώς πώς δουλεύει. Εννοώ πως τώρα δε γράφω και πολύ καλύτερα απ’ ό,τι έγραφα πριν από δεκαετίες, τότε που πεινούσα του θανατά σε κάτι μικρά δωμάτια και στα παγκάκια του πάρκου και στα φτηνά μοτέλ, τότε που παραλίγο να χάσω τη ζωή μου στα εργοστάσια ή στο ταχυδρομείο. Η αντοχή παίζει κάποιον ρόλο: έχω επιβιώσει σε αντίθεση με πολλούς από τους εκδότες που με απέρριψαν... Αν υπάρχει κάποια διαφορά στη γραφή μου, είναι ότι τώρα πια διασκεδάζω περισσότερο όταν γράφω".

"Όταν διαλύομαι, απλά κοιτάζω μία ή περισσότερες από τις γάτες μου. Έχω 9. Απλά κοιτάζω κάποια να κοιμάται ή να μισοκοιμάται κι ηρεμώ. Η γραφή είναι επίσης η γάτα μου. Η γραφή με αφήνει να αντιμετωπίζω τα πράγματα. Με χαλαρώνει". Κείμενα του Τσαρλς Μπουκόβσκι αστεία, συγκινητικά, άλλοτε σκληρά και άλλοτε τρυφερά, για τις γάτες που το διεισδυτικό τους βλέμμα τον μάγευε, που τις θαύμαζε και στην αντίληψή τους υποκλινόταν. Ποιήματα και πεζά για τις γάτες -αυτούς τους "ωραίους διαβόλους", όπως τις αποκαλούσε- τα οποία τις παρουσιάζουν στην πιο αδίστακτη και ανθεκτική πλευρά τους: είναι κυνηγοί, είναι μαχητικές και κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν, προκαλούν δέος και κερδίζουν τον σεβασμό, έτσι όπως με πείσμα γαντζώνονται στη ζωή. Ίσως γι’ αυτό ο Μπουκόβσκι θεωρούσε τα πλάσματα αυτά εφ’ όρου ζωής δασκάλους του. Μια τραχιά, μα τρυφερή και αστεία ματιά στη σχέση των ανθρώπων με τις γάτες από έναν από τους πιο αγαπημένους και οριακούς συγγραφείς του κόσμου. "Η γάτα είναι μονάχα Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΗΣ. Αντιπροσωπεύει τις ισχυρές δυνάμεις της ΖΩΗΣ που δεν τα παρατούν".

Ποιήματα αφοπλιστικής ειλικρίνειας και αιχμηρού χιούμορ, γραμμένα με πηγαίο πάθος και συγκινητική ευθύτητα. Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γράφει για τον έρωτα, τη λαγνεία και την επιθυμία σε πρώτο πρόσωπο, άλλοτε με σκληρότητα και κυνισμό, άλλοτε με ευαισθησία και τρυφερότητα, και σκιαγραφεί, έτσι, τις πολλαπλές εκδοχές του ερωτευμένου ανθρώπου. Τα ποιήματά του, διασκεδαστικά ή όχι, συχνά παιγνιώδη, μιλούν για τη γοητεία του μυστηριώδους και το σεξ, την απόρριψη ή την αποδοχή από το αντικείμενο του πόθου, τον εγωισμό και τον ναρκισσισμό του ερωτευμένου υποκειμένου και, εν τέλει, για τη λυτρωτική δύναμη του έρωτα. Ποιήματα αποκαλυπτικά για τον άνθρωπο και τον λογοτέχνη Μπουκόβσκι -αναφέρεται σε αυτά στις ερωμένες και στους φίλους, μα και στην κόρη του και στη δουλειά του-, ο οποίος, με τον σπαρακτικά οικείο, στοχαστικό του τρόπο, ανάγει τον έρωτα σε πρίσμα υπό το οποίο βλέπει τον πλήρη ομορφιάς αλλά και αγριότητας κόσμο, καθώς και τη δική του ευάλωτη θέση σε αυτόν. Περνώ απ’ το ξενοδοχείο στις 8 και στις 5 στα σοκάκια έχει γάτες και μπουκάλια και αλήτες, και κοιτάζω ψηλά στο παράθυρο και σκέφτομαι, δεν ξέρω πια πού είσαι, και συνεχίζω τον δρόμο μου κι αναρωτιέμαι πού πηγαίνει η ζωή όταν σταματά.

Ο αμετανόητα αλκοολικός και άσημος συγγραφέας Χένρι Τσινάσκι γεννήθηκε για να επιβιώνει. Ύστερα από χρόνια στο περιθώριο, σε αδιέξοδες δουλειές και σε άθλια διαμερίσματα, αναγνωρίζεται επιτέλους ως ποιητής. Στα πενήντα του λοιπόν γλεντά την ξαφνική του δόξα σαν ροκ σταρ μεθώντας τριακόσιες μέρες τον χρόνο και επιτυγχάνοντας σεξουαλικές επιδόσεις που θα ζήλευε και ο Καζανόβα.
Οι Γυναίκες είναι μια αχαλίνωτη καταγραφή της ζωής στο κόκκινο.

Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι απαθανατίζει στις Γυναίκες τον μοναχικό ρομαντικό άντρα που σαστίζει συνεχώς σε μιαν εποχή αλαμπουρνέζικης ευμάρειας, αποσυντονισμού και απορρύθμισης, εκκωφαντικής αλλά ανούσιας παρουσίας και φυγής μακριά από καθετί πνευματικό, λυρικό, ποιητικό.
Από το επίμετρο του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Η ανακάλυψη του Μπουκόβσκι από τον αναγνώστη ισοδυναμεί κάθε φορά με μια αμαρτωλή ηδονή.
New Yorker

Το απόλυτο μυθιστόρημα του Μπουκόβσκι, γεμάτο σπαρταριστά επεισόδια.
Uncut

Φαντάζομαι πως είναι απίστευτα οδυνηρό να γίνεσαι χίλια κομμάτια και να πηγαίνεις να σκοτώνεσαι για κάτι διαφορετικό· κάθε εκατό χρόνια, κάθε πενήντα χρόνια, κάθε είκοσι χρόνια. Διάβασα κάπου ότι ο Άνθρωπος θα αντικατασταθεί τελικά από τα ρομπότ που κατασκευάζει τα οποία θα είναι πιο έξυπνα από τον ίδιο. Έτσι θα έχει η κατάσταση: το μόνο που θα πρέπει να αποφεύγουν είναι η βροχή και οι κεραυνοί και να αντικαθιστούν τα μέρη που θα χαλάνε από τη φθορά· δεν θα ανησυχούν για τον πονόδοντο ή τις αιμορροΐδες, ή το γα.....ι. Το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τριγυρίζουν ένα γύρω αναζητώντας κάτι να κάνουν, και δεν υπάρχουν και πολλά για να κάνουν γιατί δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το φαγητό και δεν θα είναι τόσο ηλίθια ώστε να πληρώνουν νοίκι, και αν κατασκευάσουν ένα βαρέλι, θα είναι τόσο έξυπνα ώστε να το χρησιμοποιήσουν.

To 1967, αφού πάσχιζε χρόνια για μια αναγνώριση που δεν ερχόταν, ο Bukowski τα κατάφερε μέσα από την εβδομαδιαία αυτοβιογραφική στήλη του «Σημειώσεις ενός πορνόγερου», και στη συνέχεια μέσα από το ομώνυμο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1969. Συνέχισε να κρατάει τη στήλη για τα επόμενα είκοσι χρόνια σχεδόν και πολλά από τα κείμενα αυτά αποτέλεσαν πρώτη ύλη για τα βιβλία του. Με τον καιρό, όμως, ο πολυγραφότατος συγγραφέας άφησε μερικά από αυτά τα κείμενα να ξεχαστούν. Το Μερικές ακόμα σημειώσεις ενός πορνόγερου περιλαμβάνει ορισμένα από τα κείμενα αυτά. Σε αυτά συναντούμε τις συνηθισμένες του εμμονές – το σεξ, το αλκοόλ, τον τζόγο. Συναντούμε επίσης τις αντισυμβατικές απόψεις του για την πολιτική και τη λογοτεχνία, τις ταραχώδεις σχέσεις του με διάφορες γυναίκες, και τις ζωηρές περιπέτειές του στα κυκλώματα των ποιητών.

Η ποίηση λειτουργώντας εν πλήρη ελευθερία μας οδηγεί στην συνείδηση πως δεν είμαστε και τόσο ελεύθεροι. Η ποίηση υμνώντας τον πραγματικό έρωτα, μας δείχνει πόσο λίγο έχουμε ερωτευθεί. Η ποίηση διακρίνοντας τον Θάνατο μας θυμίζει πως εκείνος μας περιμένει. Η ποίηση μπορεί να μας ξεχωρίσει, όταν εμείς γινόμαστε πολτός περιωπής. Τα πράγματα είναι απλά: η ποίηση κάνει όλη τη βρόμικη δουλειά. [...] Με ή χωρίς την παρέμβαση της "υψηλής" φιλολογικής διερεύνησης, ο Μπουκόβσκι υπήρξε σκυταλοδρόμος μιας σειράς κορυφαίων ποιητών: Villon, Coleridge, Whitman, Cendrars, cummings, Berryman, κ.ά, που ώθησαν την ποίηση σε μία όσο το δυνατόν, άμεση, ενεργητική γλώσσα, εκφράζοντας ο καθένας με τη δική του ιδιαιτερότητα, τις αναλογίες και τις διατυπώσεις μιας παράλληλης οπτικής -συχνά οριακής- που διέφερε και εξακολουθεί να διαφέρει από την καθολική και συντονισμένη πρόσληψη. "Αυτό που μετράει περισσότερο είναι πόσο καλά περπατάς μες στη φωτιά". Στην περίπτωση του Τσαρλς Μπουκόβσκι, αυτή είναι παραπάνω από μία απλή έκφραση. Πρόκειται για την διατύπωση-διακήρυξη της ζωής του ίδιου του ποιητή. Το έργο του διέπεται εξίσου απ' αυτήν και δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από μία ψύχραιμη και καλοπροαίρετη ανάγνωση. [...]

Οι Σημειώσεις ενός πορνόγερου άρχισαν να δημοσιεύονται τον Μάιο του 1967 στην εναλλακτική εφημερίδα του Λος Άντζελες Open City και πολύ γρήγορα έκαναν τον συγγραφέα τους διάσημο σε όλον τον κόσμο. Είναι η αυτοβιογραφία σε συνέχειες ενός ανθρώπου που ζει επικίνδυνα – κάθε πρόταση που χαράζει ο Bukowski πάνω στο χαρτί, μπορεί να είναι η τελευταία του. Ο συγγραφέας υπήρξε για χρόνια ο λυρικός αφηγητής της λογοτεχνίας του περιθωρίου. Ασυνήθιστα πνευματώδης και συχνά με έναν παραμυθένιο ρεαλισμό, επιθετικός και βωμολόχος, περιγράφει την άλλη πλευρά του "American way of life", αυτήν που οδηγεί από το Αμερικάνικο Όνειρο στον Αμερικάνικο Εφιάλτη.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Ο Charles Bukowski είναι σήμερα ο μεγαλύτερος ποιητής της Αμερικής.
Jean Genet, συγγραφέας

Κάθε αράδα του Charles Bukowski, μολυσμένη από τον τρόμο του αμερικάνικου εφιάλτη, αρθρώνει τον φόβο και την αγωνία ενός περιθωρίου, που δεν είναι πια μειοψηφία, αλλά περιλαμβάνει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που στέκονται στη νεκρή ζώνη ανάμεσα στη βίαιη απανθρωπιά και την ανήμπορη απελπισία.
Henry Miller, συγγραφέας

Οι περιπέτειες του γυναικά, πότη και τζογαδόρου Χένρι Τσινάσκι, του λογοτεχνικού alter ego του Τσαρλς Μπουκόβσκι, όταν πιάνει μια χαμαλοδουλειά στο ταχυδρομείο για να καταφέρει να συντηρηθεί οικονομικά. Έντονο, ασυμβίβαστο και ξεκαρδιστικό, το Ταχυδρομείο είναι ένα έργο-σταθμός της αμερικάνικης λογοτεχνίας με πωλήσεις που ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

"Άκου, μωρό μου, συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι αυτή η δουλειά με τρελαίνει;
Άκου, καλύτερα να την παρατήσω. Καλύτερα να καθόμαστε μέσα να κάνουμε έρωτα, καλύτερα να πηγαίνουμε για βόλτες και να μιλάμε. Ας πάμε στον ζωολογικό κήπο. Πάμε να δούμε τα ζώα. Ας οδηγήσουμε προς τον ωκεανό. Είναι μονάχα σαράντα πέντε λεπτά απόσταση. Ας παίξουμε παιχνίδια στα λούνα παρκ. Πάμε ιππόδρομο, πάμε στο Μουσείο της Τέχνης, πάμε σε έναν αγώνα μποξ. Ας κάνουμε φίλους. Ας το ρίξουμε στο γέλιο. Αυτή η ζωή είναι σαν τη ζωή όλων των άλλων, και μας σκοτώνει".