Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

Άνθρωπος αυτάρεσκος, που απολαμβάνει τις πολλές και συναρπαστικές του ιδιορρυθμίες, ο Χέρμαν δεν θα έπρεπε, ενδεχομένως, να αντιμετωπιστεί ιδιαιτέρως σοβαρά. Όμως έπειτα από μια τυχαία συνάντηση με τον Φέλιξ, έναν άνδρα που θεωρεί σωσία του, αποκαλύπτει μια τρομακτική «διάσχιση» στη φύση του Χέρμαν. Πεπεισμένος ότι έχει βρει τον σωσία του, ο Χέρμαν εκμεταλλεύεται την ανακάλυψη αυτή για να εξυφάνει μία δυνάμει επικερδή πλεκτάνη που οδηγεί στη μεταμφίεση, στην προδοσία και εντέλει στον φόνο. Ξεχειλίζοντας από ένα ασεβέστατο χιούμορ που ξαφνιάζει, και δια­ποτισμένο απ’ τον εγωιστικό, χλευαστικό χαρακτήρα ενός δολοφόνου που θεωρεί εαυτόν καλλιτέχνη, η Απόγνωση μας οδηγεί σ’ έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

 

«Η ποικιλία, η δύναμη και ο πλούτος των συλλήψεων του Ναμπόκοφ δεν έχουν το αντίστοιχό τους στη σύγχρονη λογοτεχνία […] Ό,τι κοντινότερο στην ερωτική απόλαυση μπορεί να προσφέρει η πρόζα». Μάρτιν Έιμις

«Ο Ναμπόκοφ μάς τίμησε όλους στο έπακρο επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει, και να μεταμορφώσει, την αγγλική γλώσσα». Άντονυ Μπέρτζες

«Η δύναμη της φαντασίας δεν θα βρει σύντομα πρωταθλητή με το σφρίγος του Ναμπόκοφ». Τζον Άπνταϊκ

«Έχει χειριστεί και αλλάξει τη γλώσσα μας με μεγαλύτερη δεξιότητα, επινοητικότητα κι ευστροφία απ’ ό,τι κάθε άλλος συγγραφέας απ’ την εποχή του Σαίξπηρ». Daily Mail

H Aληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ είναι μια διεστραμμένα μαγική λογοτεχνική αστυνομική ιστορία– ευφυής, περίπλοκη, με συναρπαστική κορύφωση– για τη μυστηριώδη ζωή ενός διάσημου συγγραφέα. Πολλοί γνώριζαν διάφορα για τον Σεμπάστιαν Νάιτ ως εξαιρετικό μυθιστοριογράφο, αλλά πιθανώς ελάχιστοι γνώριζαν για τους δύο έρωτες που επηρέασαν τόσο βαθιά την καριέρα του, ο δεύτερος μάλιστα με τόσο καταστροφικό τρόπο. Μετά τον θάνατο του Νάιτ, ο ετεροθαλής αδελφός του διεισδύει στο αίνιγμα της ζωής του, με αφετηρία μερικές φαινομενικά ασήμαντες ενδείξεις στα προσωπικά χαρτιά του μυθιστοριογράφου. Η αναζήτησή του εξελίσσεται σε ιστορία μυστηρίου και ίντριγκας όπως τα μυθιστορήματα του ίδιου του Νάιτ, τόσο περίπλοκα αλλά, στο τέλος, άκρως απολαυστικά. Παρά τα στοιχεία μυστηρίου, το θέμα της ζωής του Σεμπάστιαν Νάιτ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από τις λέξεις, αν και οι λέξεις είναι και το δικό του μέσο στα βιβλία του. Αντίθετα, το βιβλίο φαίνεται να περιστρέφεται γύρω από ένα κενό σημείο, μια απουσία. Έτσι, στο τέλος του δεύτερου κεφαλαίου είναι πλέον σαφές ότι το βιβλίο δεν είναι για τη ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ, αλλά για την προσπάθεια του αδελφού του να το γράψει. Ο Β., ένας μέτριος συγγραφέας, τελικά αντιμετωπίζει κρίση ταυτότητας και η αναζήτησή του για τον πραγματικό Σεμπάστιαν γίνεται αναζήτηση του εαυτού του.

Το 1955, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά η Λολίτα, η αίσθηση που προκάλεσε ήταν τέτοια, ώστε καθιέρωσε τον Ναμπόκοφ ως έναν από τους πιο πρωτότυπους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Στην εισαγωγή του σ' αυτό το σύγχρονο κλασικό έργο ο Άλφρεντ Άππελ ο νεότερος χαρακτηρίζει τη Λολίτα ως "αναμφιβόλως το πλέον υπαινικτικό και γλωσσικά παιγνιώδες μυθιστόρημα μετά τον Οδυσσέα του Τζόυς". Η παρούσα υπομνηματισμένη έκδοση, αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη εκδοχή της έκδοσης του 1970, αναλύει εμπεριστατωμένα τον κειμενικό πλούτο της Λολίτας, φωτίζοντας τις περίτεχνες λεκτικές υφάνσεις και δείχνοντας πώς συμβάλλουν στο γενικό "νόημα" του μυθιστορήματος. Ο Άλφρεντ Άππελ ο νεότερος παρέχει επίσης νέες παρατηρήσεις σχετικά με την τεχνική του μυθιστορήματος, με τα παιχνίδια, τα λεκτικά σχήματα και τα καλολογικά στοιχεία, καθώς και μια απολαυστική βιογραφική βινιέτα του Ναμπόκοφ. Οι σημειώσεις ετοιμάστηκαν σε συνεργασία με τον ίδιο τον Ναμπόκοφ, ενώ νέες εικασίες σχετικά με τους λογοτεχνικούς υπαινιγμούς και τις αναφορές επιβεβαιώθηκαν από τον Ναμπόκοφ στα τελευταία χρόνια της ζωής του. "Το έργο του καθηγητή Άππελ αποκαλύπτει πολλά... πάνω απ' όλα δείχνει ότι η Λολίτα είναι ένα από τα λίγα μοντέρνα έργα που επιδέχονται τέτοιον υπομνηματισμό... Από δω και πέρα, οι πάντες θα πρέπει να διαβάζουν τη Λολίτα σ' αυτή την έκδοση". New Statesman & Society

Η σπείρα είναι η πνευματικότητα του κύκλου. Στη σπειροειδή μορφή ο κύκλος, εκτυλιγμένος, αναπτυσσόμενος, δεν είναι πλέον φαύλος· έχει ελευθερωθεί. Τα είχα σκεφτεί αυτά την εποχή που πήγαινα σχολείο και ανακάλυψα συνάμα ότι η τριαδική διαδοχή του Χέγκελ (τόσο δημοφιλής στην παλαιά Ρωσσία) εξέφραζε κατά βάσιν την ουσιαστικά σπειροειδή σχέση των πραγμάτων με τον χρόνο... Μια χρώματιστή σπείρα μέσα σε μια μικρή γυάλινη σφαίρα - έτσι βλέπω τη ζωή μου... Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει και συσχετίζει συστηματικά μια σειρά προσωπικών ενθυμήσεων με εμβέλεια γεωγραφική από την Αγία Πετρούπολη έως το Σαιν Ναζαίρ, χρονική τριάντα επτά ετών, από τον Αύγουστο του 1903 έως τον Μάιο του 1940, και λίγες μόνον εξορμήσεις σε κατόπινους χρόνους και χώρους... Η επαναγγλοποίηση αυτή μιας ρωσσικής επανεκδοχής αυτού που ήταν η αγγλική επανιστόρηση αρχικών ρωσσικών αναμνήσεων αποδείχτηκε εγχείρημα διαβολικό, αλλά με παρηγορούσε κάπως η σκέψη ότι τέτοια πολλαπλή μεταμόρφωση, οικεία στις πεταλούδες, άνθρωπος δεν την είχε προηγουμένως αποπειραθεί. Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ Μια γοητευτική και πλούσια ανασύσταση της ζωής του, μια εξαιρετικά πολύτιμη μύηση στο συγγραφικό σύμπαν του μεγάλου συγγραφέα... Η νέα αυτή έκδοση συμπεριλαμβάνει, για πρώτη φορά, ως επίμετρο το επονομαζόμενο "κεφάλαιο δέκατο έκτο", μια "ψευδο-βιβλιοκρισία" της αυτοβιογραφίας, που έγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας το 1950. "Ένα βιβλίο που πάλλεται από ορμητική δύναμη, μια αποθέωση της γλώσσας αλλά κι ενός μοναδικού οράματος..." Penelope Lively

Ο γιατρός Φίλιπ Γουάιλντ, άντρας µε ευφυΐα, πνεύμα, περιουσία και πελώριο όγκο, είναι συνηθισµένος να υποµένει απανωτές ταπεινώσεις από τη σύζυγό του - τη νεαρή, λιγνή και ελαφρών ηθών Φλώρα. Στο µυθιστόρηµα που έγραψε κάποιος από τους εραστές της και το έδωσε στον γιατρό, ένα "εξοργιστικό αριστούργηµα" που καταγράφει τις απιστίες της, εµφανίζεται ως "Η Λώρα µου". Εξευτελισµένος, ο Γουάιλντ εξακολουθεί να βρίσκει χαρά στη ζωή παραδιδόµενος στην αυτοεξόντωση, ξεκινώντας από την αφαίρεση των δαχτύλων των ποδιών του. Ο Ναµπόκοφ, επειδή προαισθανόταν ότι δε θα κατόρθωνε να ολοκληρώσει "Το πρωτότυπο της Λώρας", άφησε ρητή εντολή να κάψουν το χειρόγραφο μετά τον θάνατό του. Επί τριάντα χρόνια η γυναίκα του και αργότερα ο γιος του, ο Ντµίτρι, συζητούσαν αν θα έπρεπε να σεβαστούν την επιθυµία του συγγραφέα. Αυτό το μυθιστόρηµα -που παραλίγο να καταστραφεί- παρουσιάζεται τώρα για πρώτη φορά και συνοδεύεται από μια εισαγωγή του Ντµίτρι Ναµπόκοφ που αφορά το τελευταίο σπουδαίο βιβλίο του πατέρα του και τη δύσκολη απόφασή του να το εκδώσει.