Guy de Maupassant

Les ouvrages de Maupassant ont tenté maints cinéastes. Ils y ont trouvé l'occasion de raconter des destins pittoresques ou pathétiques, susceptibles, par leur valeur humaine, d'intéresser un vaste public. Une partie de campagne est particulièrement intéressante à cet égard : cette nouvelle, d'une sobriété toute classique, figure parmi les meilleures de l'écrivain et a été adaptée par l'un de nos plus grands cinéastes, Jean Renoir. Cette heureuse rencontre a donné naissance à un film remarquable. La présente édition propose une mise en parallèle de la nouvelle et du scénario du film, qui permet de mieux comprendre la spécificité de ces arts majeurs que sont la littérature et le cinéma.

Une vie, le premier roman de Maupassant, raconte une vie parmi d'autres - n'importe laquelle, celle de n'importe qui, la vie. L'histoire banale d'une jeune fille qui, sortant du couvent, trouve l'amour, se marie et découvre la jouissance sexuelle, avant de s'apercevoir que son époux désire ailleurs, et de faire peu à peu le deuil de ses illusions... De la première à la dernière page de ce récit naturaliste exemplaire, Maupassant dévoile la profondeur sublime d'une existence ordinaire. Ainsi que l'écrit Annie Ernaux, Une vie est « un roman magnifique, d'une lucidité noire et d'une profonde compassion pour la condition humaine ».

Jeanne, la fille du baron et de la baronne Le Perthuis des Vauds, a tout pour être heureuse lorsqu'elle sort du couvent : elle est jeune, belle, riche et mène une vie agréable au château des Peuples. Quelques mois plus tard, elle se marie avec l'homme quelle croit aimer : le vicomte Julien de Lamare. Or, à partir de ce moment-là, des humiliations, des déceptions et des drames vont marquer sa vie...
Une vie qui est celle de bien des femmes du XIXe siècle.

Πρόκειται για το τελευταίο από τα έξι, συνολικά, μυθιστορήματα που έγραψε ο κορυφαίος Γάλλος διηγηματογράφος. Οι σελίδες του ξεδιπλώνουν με αριστοτεχνικό τρόπο τους παλμούς μιας καρδιάς η οποία φλέγεται από την επιθυμία της ζωής και του έρωτα, χαρίζοντας έτσι στον αναγνώστη την απόλαυση μιας περιδιάβασης στις πιο λεπταίσθητες πτυχές των συναισθηματικών αναστατώσεων και ψυχικών μεταπτώσεων που θα συνοδεύουν πάντα την περιπέτεια του έρωτα, ανεξάρτητα από εποχές και από ιδιαίτερες περιστάσεις. Καθώς αποτελεί μια ειλικρινή και επίπονη διείσδυση στα βάθη της ανδρικής καρδιάς, το μυθιστόρημα αυτό προσφέρει συγχρόνως μιαν εξόχως έγκυρη μαρτυρία για τη στάση του αρσενικού απέναντι στο ωραίο φύλο, για το πώς ο άνδρας εκτιμά τη γυναίκα και τι προσδοκά από αυτήν. Πρόκειται για ένα έργο που καταξιώνει τον Μωπασσάν ως ευαίσθητο ανατόμο του ανθρώπινου ψυχισμού και οξυδερκή σχολιαστή των κοινωνικών παραμέτρων. Η νέα αυτή έκδοση είναι επαυξημένη κατά 32 σελίδες με εργοβιογραφικό και φωτογραφικό υλικό για το συγγραφέα.

Έξι ιστορίες για τις γυναίκες, το θάνατο και το Υπερφυσικό από έναν κορυφαιό διηγηματογράφο του 19ου αιώνα.

Τι πρέπει να κάνει ένας άνδρας όταν δεν θέλει πια μια γυναίκα, είτε επειδή απλώς βαρέθηκε είτε για κάποιον πιο "ιδιαίτερο" λόγο; Ο Μωπασσάν θέτει το ερώτημα σ’ ένα ιδιαίτερα χιουμοριστικό κείμενο - και, στη συνέχεια, ο καθένας απ’ τους ήρωες των διηγημάτων της συλλογής σκαρφίζεται τον δικό του τρόπο προκειμένου να χωρίσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, ανάλογα βέβαια με τα κίνητρά του. Άλλος γιατί βρέθηκε σε ένα αδιέξοδο που δεν είχε προβλέψει, άλλος γιατί είχε θεοποιήσει το αντικείμενο του πόθου του και τώρα υποφέρει, άλλος γιατί η κοινωνική του θέση δεν του επιτρέπει την επισημοποίηση του εφήμερου δεσμού του, άλλος με εντελώς ταπεινά ελατήρια. Και υπάρχουν φυσικά κι εκείνοι που... επιστρέφουν! Μα και οι γυναίκες, όταν αναγκάζονται να κάνουν πρώτες το αποφασιστικό βήμα, δεν υπολείπονται σε έμπνευση - χρησιμοποιώντας αν χρειαστεί και τη δικαστική οδό.Σε δύο ακόμα, παραρτηματικά προς το κύριο θέμα αυτής της συλλογής, κείμενά του, ο Μωπασσάν προσεγγίζει το θέμα των σχέσεων των δύο φύλων μέσα από τα μάτια ηλικιωμένων πια κυριών, που έζησαν τη ζωή τους με άφθονη ερωτική τρέλα και τώρα θλίβονται βλέποντας τις νεότερες γενιές γυναικών να αντιδρούν με τόση ανωριμότητα απέναντι στους άνδρες - τους οποίους είτε απαξιώνουν είτε "περιποιούνται" με βιτριόλι!Με την έκδοση αυτή συγκροτείται στις εκδόσεις Ροές μια ιδιαίτερη θεματική τριλογία με συλλογές διηγημάτων του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα που -κατά τον Λέοντα Τολστόι- "περιέγραψε τη γυναίκα και τον έρωτα με τέτοιο πάθος όσο κανείς άλλος"· η τριλογία περιλαμβάνει επίσης τους τόμους "Λόγια του έρωτα" και "Περί απιστίας".

«Ο βοριάς φυσούσε μανιασμένα, παρασύροντας από τον ουρανό τεράστια χειμωνιάτικα σύννεφα, μαύρα και πυκνά, που έριχναν περνώντας στη γη σφοδρές νεροποντές. Η αγριεμένη σαν θεριό θάλασσα μούγγριζε και κτυπούσε με δύναμη στην όχθη πετώντας εκεί πελώρια κύματα, που με κίνηση αργή άφριζαν κι έσκαγαν σαν ριπές πολυβόλου. Ξανάρχονταν ρυθμικά το ένα μετά το άλλο, ψηλά σαν τα βουνά, σκορπίζοντας στον αέρα, κάτω από τα απόκρημνα βράχια, τον λευκό αφρό των κορυφών τους σαν οργισμένο ξέσπασμα τεράτων...». Οι «Ιστορίες της μέρας και της νύχτας» του κορυφαίου εκπροσώπου του γαλλικού νατουραλισμού, Γκυ ντε Μωπασάν (1850-1893), μας ταξιδεύουν στις απόκρημνες ακτές της Νορμανδίας, στο γλυκό φως του γαλλικού Νότου, όμως και στην άγρια και σκληρή Κορσική: αγάπη, τρυφερότητα, επιθυμίες, αλλά και φόνος γονιών, μέθυσοι, δειλοί αστοί, πανούργοι χωριάτες, εικόνες από έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις, όπου ο συγγραφέας αποτυπώνει τη ροή της ζωής, τη μέρα και τη νύχτα, σε μια συνέχεια, δίχως τέλος.

"Μία φορά παντρεύεται ο άνθρωπος, μικρή μου, γιατί αυτό προστάζει ο κόσμος, μα μπορεί να ερωτευτεί ίσαμε είκοσι φορές στη ζωή του γιατί η φύση τον έχει πλάσει έτσι. Ο γάμος, βλέπεις, είναι νόμος κι ο έρωτας ένστικτο, που μας πάει μια δώθε μια κείθε. Φτιάξαμε νόμους που παλεύουν ενάντια στα ένστικτά μας, ήταν αναγκαίο· όμως, τα ένστικτα είναι πάντα πιο δυνατά και δεν ωφελεί να τους αντιστεκόμαστε, γιατί είναι του Θεού ενώ οι νόμοι δεν είναι παρά έργο των ανθρώπων. Αν δεν καρυκεύαμε τη ζωή μας με έρωτα, με όσο το δυνατόν περισσότερο έρωτα -όπως όταν ρίχνουμε ζάχαρη στα φάρμακα των παιδιών- κανείς δε θα ήθελε να τη ζήσει έτσι όπως είναι".

Μου ζητάς, αγαπητέ μου φίλε, να σου μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από την Αφρική, να σου γράψω για τις περιπέτειές μου, μα πάνω απ’ όλα για τις ερωτικές ιστορίες μου σ’ αυτή την ήπειρο που από καιρό με είχε μαγέψει. Θυμάμαι πόσο αστειευόσουν με τους "σκουρόδερμους έρωτες", όπως τους αποκαλούσες, λέγοντάς μου πως με βλέπεις να επιστρέφω μια μέρα συνοδευόμενος από κάποια πανύψηλη εβένινη ύπαρξη με κίτρινο μεταξωτό φουλάρι στα μαλλιά και ζωηρόχρωμη ενδυμασία.

Θα πάρουν κάποια στιγμή σειρά και οι γαζέλες της μαυριτανικής ερήμου, μην αμφιβάλλεις καθόλου γι’ αυτό. Άλλωστε, έχω δει κάμποσες από δαύτες που μου ’χουν ανάψει τον πόθο να βουτήξω την πένα μου και στο δικό τους μελάνι. Για την ώρα, όμως, είμαι απασχολημένος με κάτι καλύτερο και απροσδόκητα αυθεντικό!

Στην τελευταία σου επιστολή έγραφες: "Αν ξέρω πώς βιώνει τον έρωτα ένας λαός, τότε τον ξέρω αρκετά καλά ώστε να τον περιγράψω, ακόμη και αν δεν τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου".

Μάθε λοιπόν, φίλε μου, πως εδώ οι άνθρωποι ερωτεύονται ξέφρενα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή νιώθεις να σε διατρέχει ένα ρίγος έξαψης, να σε κυριεύει ένας αναβρασμός, μία αιφνίδια όξυνση των επιθυμιών, μία διαρκής υπερένταση που ερεθίζει τις ορέξεις και τις αισθήσεις μέχρις εξουθενώσεως, από την απλή επαφή των χεριών έως εκείνη την άλογη παρόρμηση που σε ωθεί
στις πιο ακατονόμαστες πράξεις.