Η μαχητική θεωρία του λόγου του Λυοτάρ

Στο τέλος δύο περίπου αιώνων πολιτικής οργάνωσης και συσπείρωσης των μαζών, όταν το κάθε τι που σοφίστηκε η κοινωνική πλειοψηφία για να βγάλει την Ιστορία απ' τα σκοτάδια της προϊστορίας της φαίνεται να έχει εξαντληθεί ή οικτρά αποτύχει, έχουμε το δικαίωμα να διακινδυνεύσουμε απ' την πλευρά των κοινωνικών πια μειοψηφιών μία "παράδοξη" καταγγελία -καταγγελία του ολοκληρωτισμού της πλειοψηφίας. Του ωμού ολοκληρωτισμού που κρύβεται στο απυρόβλητο μίας φαντασιακής "δημοκρατίας". Αλήτες, κλεφτρόνια, ομοφυλόφιλοι, τρελοί με το συνηθισμένο είδος τρέλας και τρελοί μ' άλλο είδος τρέλας (σαν κι αυτό που ζήτησε ο Πασκάλ και σαν κι αυτό που δεν σκέφτηκε να ζητήσει ο Πασκάλ) απαιτούν' αναγνωριστεί ο λόγος τιμής τους, ο λόγος του δίκιου τους. Κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για μία νέα άνθηση του ερωτήματος του Ντοστογιέφσκι, την ώρα που καταρρέει το επιχείρημα του Βερχοβένσκι: Κοινωνική δικαιοσύνη, ναι, -μα τί λογής δικαιοσύνη μπορεί να είναι αυτή όταν ένα και μόνο παιδί ακούγεται να κλαίει στο μεγάλο πανηγύρι της δικαιωμένης ανθρωπότητας; Είναι αυτό το ερώτημα, το ότι δηλαδή κάποιος ελάχιστος βρίσκεται πάντα να αισθάνεται απόκληρος ακόμη και μέσα στο μεγάλο μεθύσι της ελευθερίας (πολύ περισσότερο, φυσικά, μέσα στο πένθος της), που παρεμβαίνει στο πλευρό του Λυοτάρ κάθε φορά που αναλαμβάνεται μια προσπάθεια "ψύχραιμης" ή "προστατευτικής" εισαγωγής στις προτάσεις του. Ο Αλεξάντερ Βέμπερ είναι ψύχραιμος -ή μάλλον, όπως ταιριάζει σ' έναν αγγλοσάξονα, "φλεγματικός", έτοιμος να τ' ακούσει όλα και πιο έτοιμος να ζητήσει πειστικές αποδείξεις για όλα [...]