Αστυνομικά

Πόσες λέξεις γράφει κανείς σε μία ώρα και για πόσες συνεχόμενες ώρες, ώστε να σώσει μια ζωή; Όχι τη δική του. Κάτι σαν το πρόβλημα της Χαλιμάς. Τι παραμύθια να επινοεί από νύχτα σε νύχτα και για πόσες νύχτες; Αλλά εκείνη είχε να σώσει τη δική της ζωή. Το επίτευγμα της Χαλιμάς είναι γνωστό – χίλιες και μία νύχτες. Το επίτευγμα του ήρωα σε αυτό το θρίλερ ανακοινώνεται επίσης στον τίτλο: 17 ώρες. Το ζήτημα είναι πώς δένουν μεταξύ τους τα «παραμύθια» που σκαρώνει κάθε ώρα και τι γίνεται με τη ζωή που κρίνεται από τις αντοχές και την επινοητικότητά του. Όπως οφείλεται σε κάθε θρίλερ, το τελευταίο παραμύθι, εκείνο που συναιρεί όλα τα προηγούμενα, είναι γεμάτο ανατροπές.

Σουηδία, 1793. Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από τον θάνατο του βασιλιά Γουσταύου Γ’• στον απόηχο του θανάτου του, με τους επιγόνους να αλληλοσπαράσσονται για τη διαδοχή, και έντονο τον φόβο πως η Γαλλική Επανάσταση θα εξαπλωθεί στη Σουηδία, η εμπιστοσύνη πλέον σπανίζει, ενώ την παράνοια και τους συνωμοτικούς ψιθύρους τους βρίσκεις σε κάθε γωνιά. Ένα ακρωτηριασμένο πτώμα που ανακαλύπτεται στα νερά μιας λίμνης στο νησί Σέντερμαλμ θα οδηγήσει τον αστυνόμο Σέσιλ Βίνγκε σε μονοπάτια δύσβατα γεμάτα παγίδες. Θα βρεθεί βυθισμένος σ’ έναν κόσμο σκοτεινών μυστικών και ανείπωτου φόβου… Και όσο προχωράει, τόσο περισσότερο αγγίζει την υψηλή κοινωνία της Στοκχόλμης. Ένα μοναδικό ντεμπούτο που συνδυάζει το θρίλερ με το ιστορικό μυθιστόρημα και πουλήθηκε σε 15 χώρες μέσα σε λίγες μόλις μέρες. «Πρόκειται για ένα αναπάντεχο αριστούργημα». Arne Dahl

Το καθεστώς παντοδυναμίας του διαβόητου Βαρόνου Ρόιτερχολμ πλησιάζει προς το τέλος του και το κυνήγι απέναντι σε όσους συνωμότησαν εναντίον του εντείνεται. Σε ένα γράμμα είναι καταγεγραμμένα τα ονόματα όλων τους. Και το γράμμα αυτό τελευταία φορά το είδαν στα χέρια της Άννας Στίνας Κναπ, της οποίας τα ίχνη έχουν χαθεί.
Ο Τίκο Σέτον, κυνηγημένος μετά την αποκάλυψη των εγκλημάτων του, περιπλανιέται στην πόλη, προσπαθώντας να αποκαταστήσει τη χαμένη του τιμή. Μοναδική του ελπίδα η συμφιλίωση με εκείνους που κάποτε τον εκδίωξαν. Προκειμένου να λάβει συγχώρεση, σκοπεύει να προκαλέσει ένα τόσο εντυπωσιακό και φρικιαστικό χάος, που μπροστά του ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα θα ωχριά.
Ο Έμιλ Βίνγκε είναι αποφασισμένος να τον σταματήσει. Νιώθει όμως μόνος του σε αυτό το κυνήγι. Ο σύντροφός του Μίκελ Καρντέλ, με φριχτά εγκαύματα στο σώμα του, αναζητά την Άννα Στίνα Κναπ θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για τον θάνατο των παιδιών της. Εκείνη όμως παραμένει άφαντη.

Με αφορμή τον εορτασμό των 20 χρόνων του επιθεωρητή Μονταλμπάνο, του πολυαγαπημένου ήρωα του Αντρέα Καμιλλέρι, κυκλοφορούν στα ελληνικά για πρώτη φορά σε έναν τόμο τρεις εμβληματικές υποθέσεις του: "Η φωνή του βιολιού", "Χάρτινο φεγγάρι" και "Το άρωμα της νύχτας". Η "Φωνή του βιολιού" αναφέρεται στην ιστορία μιας δολοφονημένης νέας γυναίκας, ενός μεγάλου μουσικού που ζει σαν ερημίτης και πολλών άλλων. Είναι πάνω απ' όλα μια ιστορία αλλαγών και ο ίδιος ο Μονταλμπάνο, στην προσωπική ζωή του οποίου σημειώνονται εξελίξεις, θα πρέπει να αποφασίσει αν θα αλλάξει τη ζωή του. Το "Άρωμα της νύχτας" βρίσκει τον Μονταλμπάνο σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του. Η απόλυτη ανάγκη του για μοναξιά δημιουργεί προστριβές και συγκρούσεις με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Ταυτόχρονα, και όπως συνήθως, έχει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη υπόθεση εξαφάνισης προσώπων που, "εξ επαγγέλματος", παρέσυραν δεκάδες μικρούς επενδυτές και "οικειοποιήθηκαν" τις καταθέσεις τους - χρήματα που συνήθως αποκαλούμε "τους κόπους μιας ζωής". Στο "Χάρτινο φεγγάρι" ο αστυνόμος Μονταλμπάνο βρίσκεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες, δυνατές και επικίνδυνες. Η μία εξωστρεφής, με απίστευτο αισθησιασμό, η άλλη μυστικοπαθής, με νοσηρά πάθη, ικανή ν' αναλάβει τα πάντα και να κρύψει τα πάντα. Παράλληλα, βήματα τυφλά τον οδηγούν στο μυστήριο ενός "πεθαμένου" σπιτιού, όπου, γύρω από ένα πτώμα σε άσεμνη στάση, γίνονται λάσπη και λιμνάζουν βρόμικα νερά σκηνογραφικών και ευερέθιστων παθών...

Ένα επιβατικό σαπιοκάραβο μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του '30 κάθε λογής επιβάτες καθώς περιπλέει τις ακτές της Δυτικής Αφρικής με κατεύθυνση την Ευρώπη: επιβάτες της πρώτης και δεύτερης θέσης -αποικιοκράτες, τυχοδιώκτες, αξιωματικούς, άντρες και γυναίκες σε αναζήτηση φευγαλέων και ευκαιριακών ερώτων, ανθρώπους που δεν τους χαμογέλασε η τύχη στις αποικίες- αλλά και φορτίο Κινέζων στα αμπάρια. Η ένταση ανεβαίνει μαζί με τη θερμοκρασία. Το 45 υπό σκιάν, γραμμένο σ' ένα πλοίο το 1934, είναι από τα πρώτα μυθιστορήματα που υπέγραψε ο Σιμενόν με το πραγματικό του όνομα στην αρχή της πλουσιότατης συγγραφικής του πορείας. "Το πλοίο κοιμόταν. Πλησιάζοντας στην Τενερίφη η άπνοια ήταν πλήρης και η θάλασσα, αρυτίδωτη, ανεβοκατέβαινε σε μεγάλα βουβά κύματα που έρχονταν από μια φουσκοθαλασσιά στα ανοιχτά του Ατλαντικού. Ο λαμπτήρας ήταν σβηστός. Ο αέρας που ερχόταν απ' έξω σκόρπιζε σε όλες τις γωνιές της καμπίνας τις βαριές αναθυμιάσεις του οπίου. Αλλά εκείνο που μετρούσε, ήταν άλλο. Ο Ντοναντιέ, ξαπλωμένος ανάσκελα στην κουκέτα, είχε το βλέμμα καρφωμένο στον γαλάζιο δίσκο του φινιστρινιού. Ανέπνεε; Είχε σφυγμό; Ζούσε μιαν άλλη ζωή κι όχι τη δική του. Ζούσε δέκα ζωές, εκατό ζωές ή μάλλον μια πολλαπλή ζωή, εκείνην του πλοίου ολόκληρου. Το σκηνικό το γνώριζε. Δεν ήταν πια νύχτα αφρικανική αλλά μια νύχτα σχεδόν μεσογειακή. Και οι επιβάτες εξάλλου έμειναν ως αργά συζητώντας στο κατάστρωμα του μπαρ. Μισή ώρα αργότερα, ο Ντοναντιέ άκουσε ψιθύρους και συγκρατημένα γελάκια και ήξερε ότι επρόκειτο για την κυρία Μπασσό που αναζητούσε τις σκοτεινές γωνιές του πλοίου παρέα με κάποιον από τους υπολοχαγούς. Μπορούσε να προβλέψει ότι το ζευγάρι θα κατέληγε στο πάνω κατάστρωμα με τις ναυαγοσωστικές λέμβους, γιατί όλα τα ταξίδια μοιάζουν μεταξύ τους, και οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν τα ίδια πράγματα στους ίδους χώρους.

"Είμαι δεξιοτέχνης ξιφομάχος. Και δεξιοτέχνης στο να χαρίζω θάνατο. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί πηγή ευχαρίστησης για μένα. Είναι απλά κάτι στο οποίο είμαι καλός". Λονδίνο, 1735. Από τη στιγμή που μπορεί να κρατήσει στα χέρια του ένα σπαθί, ο Χέιθαμ Κένγουεϊ διδάσκεται πώς να το χρησιμοποιεί. Όταν το σπίτι της οικογένειάς του δέχεται επίθεση -ο πατέρας του δολοφονείται και η αδελφή του πέφτει θύμα απαγωγής από οπλισμένους άντρες- ο Χέιθαμ υπερασπίζεται το πατρικό του με τον μoναδικό τρόπο που μπορεί να το κάνει: σκοτώνει. Δίχως οικογένεια πια, τον παίρνει υπό την προστασία του ένας μυστηριώδης μέντορας που τον εκπαιδεύει ώστε να γίνει ένας θανάσιμος δολοφόνος. Με τη δίψα για εκδίκηση να τον κατατρώει, ο Χέιθαμ αρχίζει μια αποστολή τιμωρίας, δίχως να δείχνει εμπιστοσύνη σε κανέναν και αμφιβάλλοντας για όλα όσα διδάχτηκε. Η συνωμοσία και η προδοσία τον τυλίγουν καθώς βυθίζεται στην αιώνια μάχη ανάμεσα στους Ασασίνους και τους Ναΐτες.

Βρέθηκε γυμνός μέσα σε ένα κόκκινο αυτοκίνητο, τα τζάμια ήταν θολά και σταγόνες υγρασίας κυλούσαν αργά προς τα κάτω. Πήγε να ανοίξει το παράθυρο μα τα χέρια του ήταν δεμένα πίσω από την πλάτη του. Στο ραδιόφωνο ο Ερυθρός Σταυρός ανακοίνωνε τα ονόματα των ανθρώπων που έχουν χαθεί. Άκουσε τ’ όνομά του να επαναλαμβάνεται πολλές φορές: «Μίλτος Στογιάννης, ιδιωτικός ντεντέκτιβ, πρώην καθηγητής, πρώην επαναστάτης, πρώην ιδεολόγος, αγνοείται εδώ και χρόνια». Ίδρωσε. Κάτι σαν να κινείται ακούστηκε από το πίσω κάθισμα, γύρισε το κεφάλι και είδε ένα φιτίλι να καίγεται και τη φωτιά να πλησιάζει σε ένα γεμάτο μπιτόνι με βενζίνη. Προσπάθησε να λυθεί, φώναξε, έκλεισε τα μάτια… Ο Μίλτος Στογιάννης, ιδιωτικός ντεντέκτιβ και επαγγελματίας νοσταλγός της ΠΟΛΗΣ, αναλαμβάνει μια περίεργη υπόθεση εξαφάνισης. Ανάμεσα σε δρόμους, σε κτίρια και σε ανθρώπους βυθισμένους στον βούρκο, ξεκινάει μια αναζήτηση που από την πρώτη στιγμή φαίνεται πως είναι μάταιη. Όλες οι διαδρομές καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο. Τα πάντα διαλύονται μες στη βροχή. Ο ντεντέκτιβ στην πορεία της έρευνας θα πέσει πάνω σε μια παρακρατική ομάδα, η οποία δρα ανενόχλητη για χρόνια υπό τη σκέπη μιας κρατικής νομιμότητας. Όταν ο ντεντέκτιβ γίνεται αντιληπτός, θα ξεκινήσει ένα μεγάλο ανθρωποκυνηγητό, όπου κυνηγός και θήραμα αλλάζουν συνεχώς ρόλους.

"Ξέρεις τι είναι η Black Mamba;..." της είπε στο τέλος.

"Νομίζω... ένα φίδι δεν είναι;..." του απάντησε.

"Ναι... ένα είδος κόμπρας που ζει στην Αφρική. Θεωρείται το πιο γρήγορο φίδι της Αφρικής και το δάγκωμά του είναι πολύ δηλητηριώδες και συνήθως θανατηφόρο. Αν σε δαγκώσει μια Black Mamba και δεν έχεις αντίδοτο, πεθαίνεις συνήθως σε είκοσι λεπτά ή παθαίνεις μεγάλη ζημιά. Αν έχεις αντίδοτο, απλά επιζείς. Αν όμως γίνεις γητευτής φιδιών, τότε μπορείς να κάνεις την Black Mamba να λικνίζεται στην μελωδία που παίζεις εσύ. Έτσι είναι αυτή η ζωή για όλους μας... Μία Black Mamba..."

Μία κοινωνία σοκαρισμένη. Η φωτογραφία του μικρού Μάθιου στις εφημερίδες φάρος και ελπίδα στην αναζήτησή του. Η ψυχοθεραπεύτρια Φρίντα Κλάιν ανήσυχη αντικρίζει την εικόνα του μικρού παιδιού και έρχονται στο νου της τα παράξενα και νοσηρά όνειρα ενός ασθενούς της. Όνειρα που περιγράφουν και με την παραμικρή λεπτομέρεια τα χαρακτηριστικά του παιδιού που τόσο λαχταρά να αποκτήσει ο ασθενής της. Εικόνες πανομοιότυπες... Απλή σύμπτωση; Παιχνίδια του μυαλού; Ή υπάρχει έστω και η ελάχιστη πιθανότητα να σχετίζονται οι δύο υποθέσεις; Πώς μπορεί η Φρίντα να παραβιάσει το ιατρικό απόρρητο; Πόσο θα βοηθήσουν οι ψυχαναλυτικές γνώσεις της στην εξιχνίαση της υπόθεσης; Και πώς εμπλέκεται σε όλα αυτά μία απαγωγή που είχε γίνει είκοσι χρόνια πριν; Η Φρίντα θα βρεθεί να πρωτοστατεί στον αγώνα δρόμου για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του απαγωγέα. Μόνο που αυτός ο αγώνας δεν είναι μια κούρσα φυσικής αντοχής. Η Φρίντα πρέπει να κατεβεί ως τα πιο σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού ενός ψυχοπαθούς, προκειμένου να βρει τις απαντήσεις για το αν ο Μάθιου είναι ζωντανός και πού μπορεί να βρίσκεται. Μερικές φορές το μυαλό είναι το πιο επικίνδυνο μέρος για να χάσεις τον εαυτό σου. "Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ψυχολογικά αστυνομικά μυθιστορήματα που πραγματικά μας συνταράζουν, τότε σίγουρα αυτό βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας." ("Daily Express")

Σηµειώσεις ενός παράδοξου µελετητή του Ευριπίδη; Ένας Δραµατοθεραπευτής αναλαµβάνει ν’ ανακουφίσει τους ήρωες στις Βάκχες; Τραγούδια για την Ήπειρο (αδελφή του Πενθέα); Οντισιόν για έναν ρόλο που δεν υπάρχει; Στη νουβέλα Caput mortuum [1392], µε τον υπότιτλο Φάρσα αφανισµού, ο Μισέλ Φάις, µε αφορµή τις Βάκχες του Ευριπίδη, µιλάει για τη σαγήνη της βίας, την οικογενειακή αποσύνθεση, την πολιτική αποχαλίνωση, τη σεξουαλική ρευστότητα, τη µεταφυσική κατάπτωση, αλλά και τη µετέπειτα αισθητική και ιδεολογική εργαλειοποίησή τους στη συνείδηση του αναγνώστη και του θεατή ενός τόσο οριακού και αµφίσηµου κειµένου. Ο Φάις κουρδίζει µια κυκλικά διαµελισµένη αφήγηση (αντανάκλαση του διαµελισµένου Πενθέα), εναλλάσσοντας το κωµικό µε το αποτρόπαιο, το οικείο µε το άδηλο, το επινοηµένο µε το αρχετυπικό. Caput mortuum (mortum/mortem) σηµαίνει νεκρό κεφάλι ή άχρηστα υπολείµµατα οξείδωσης µετάλλων. Πρόκειται για µια ουσία που χρησιµοποιήθηκε τόσο στην αλχηµεία όσο και στη ζωγραφική, ενώ 1392 είναι ο αριθµός των στίχων στην κατάλοιπη τραγωδία του Ευριπίδη, την οποία έγραψε αυτοεξόριστος στην Πέλλα της Μακεδονίας και παραστάθηκε στην Αθήνα (405 π.Χ.) έναν χρόνο µετά τον θάνατό του. Με αυτό το βιβλίο κλείνει ο κύκλος της αυτοπροσωπογραφίας ενός άλλου· µιας µακράς, άτυπης τετραλογίας: Το µέλι και η στάχτη του Θεού (2002), Ελληνική αϋπνία (2004), Η Ερευνήτρια (2020).