Γιώργος Βέης

ΞΙΝΟΜΗΛΙΕΣ Τις μέτρησα ξανά σήμερα το πρωί δύο φορές μάλιστα. Λείπει μία από την περασμένη άνοιξη δέντρο φευγάτο επιστροφή στην Αρκαδία ή της μεταμόρφωσης το αίνιγμα;

Ο περίπλους συνεχίζεται. Το τοπίο μάς αγκαλιάζει. Η αφήγηση συναντά τα είδωλά της από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η έντονη επιθυμία του Άλλου, οι συναντήσεις στα σύνορα της γνώσης και της απορίας. Στις σελίδες του βιβλίου αποτυπώνεται η δημιουργική διάρκεια της σημασιολογικά κρίσιμης στιγμής. Το τοπίο μεταστοιχειώνεται σε μια νέα πατρίδα της γραφής. Τα έπαθλα των περιηγήσεων: η αύρα του Βιετνάμ, η εξοικείωση με τη φαντασμαγορία του Αρχιπελάγους της Ινδονησίας, το βαθύ, παρατεταμένο άρωμα των κήπων της Ιαπωνίας, η αίγλη των σινικών τρόπων, η σαγήνη του Καμερούν, η μοναδική εμπειρία της Γερμανίας που ενώνεται. Πρόσωπα παντελώς άγνωστα στον συγγραφέα μοιάζουν ξαφνικά οικεία. Η διαμονή στην ξένη γη αναβαθμίζεται σε παλίμψηστο συγκινήσεων. Οι παρένθετες επιστολές φίλων από την Αθήνα, μοναδικά τιμαλφή στις ταξιδιωτικές αποσκευές, δεν θέλουν να τεκμηριώσουν αποστάσεις, αλλά εγγύτητα. Το Εκεί προεκτείνεται συστηματικά σε Εδώ. Ο νόστος δεν συνιστά μία ακόμη χαρμολύπη, αλλά ευλογία. Η αλληλογραφία ανανεώνει την επαφή με τον κόσμο. Με το όνειρο του ταξιδιού.

Γινόμαστε ένα με τα τοπία των ταξιδιών μας σε μια ειδική μεμβράνη του νου. Εκεί που ταξινομούνται όσα μας θέλγουν, όσα μας ευχαριστούν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γινόμαστε ένα με το χώμα, με τις πόλεις, με τα νερά άλλων τόπων. Η μοναξιά ίσως έτσι εξοντώνεται. Μήπως είναι οι στιγμές μιας αποκάλυψης; Μήπως το Βιετνάμ, η Ινδία, η Κίνα, η Ινδονησία, η Ιαπωνία, οι χώρες οι οποίες δείχνουν στις σελίδες αυτού του βιβλίου κάποιες ιδιαίτερες πτυχές τους, εισέρχονται στα όνειρά μας, για να μείνουν για πάντα εκεί; Τότε ακριβώς μαθαίνουμε ότι το ταξίδι είναι όντως ο ευρύτερος, ο διευρυμένος εαυτός μας.

Μαρτυρίες λοιπόν: διότι τίποτε δεν χρειάστηκε να επινοηθεί εδώ. Οι τόποι αφηγούνται με τη γλώσσα των κατοίκων τους το έπος της δικής τους ζωής, ατομικά, συλλογικά, διαχρονικά.
Παρεκβάσεις, επίσης: από το ένα σημείο του πλανήτη προωθείται στο άλλο η κατάθεση αυτή με τη διάθεση και τη δύναμη των ανέμων.

"Χαρτογραφώντας τον κήπο με τα θαύματα της Άπω Ανατολής [...] o Γιώργος Βέης δεν μεταφέρει απλώς την περιγραφή των τόπων αλλά και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Και, παράλληλα, ταξιδεύει και στα κείμενα των συγγραφέων εκείνων που επίσης ταξίδεψαν και έγραψαν και σημάδεψαν με τη γραφή τους την περιπέτεια του ανθρώπινου πνεύματος. Έτσι ο αναγνώστης βρίσκεται πολλαπλά ωφελημένος. Γοητευμένος, θα έλεγα, γιατί μαθαίνει και χαίρεται αυτά που θεωρεί άξια να μην ξεχαστούν: Αξίες της καθημερινής ζωής που έτσι κι αλλιώς υποκύπτουν κάποτε στον αμείλικτο χρόνο [...]
Τι είναι λοιπόν το Παντού του Βέη; Ταξίδι, τοπίο, σκέψη, ανάμνηση, πατρίδα, άρωμα άλλης γης που όπου κι αν είσαι σου θυμίζει τη δική σου, τα ορατά και αόρατα σε σύνθεση; Όλα, θα απαντούσε κανείς. [...] Δεν ψάχνει πια για πράγματα ή για λέξεις, αλλά για σκιές ερεθισμάτων, για προβολές πόθων και, αν αναγνωρίζω καλά, κάτω από την αφαιρετική ποιητικότητα των φράσεων προβάλλει το συγκρίσιμο μέγεθος που βρίσκεται ΠΑΝΤΟΥ και κυρίως πίσω στις αρχετυπικές εντυπώσεις. Ο Βέης με το βιβλίο του αυτό μας δανείζει τα μάτια του για να ταξιδέψουμε στα όνειρά του".

Γιάννης Παπακώστας,
Φρέαρ, 24 Ιουνίου 2015