Άντρη Αντωνίου

Η Ιφιγένεια και ο Αλέξανδρος επιθυμούν όσο τίποτα να αποκτήσουν ένα καινούριο ποδήλατο. Γι’ αυτό στήνουν έναν πάγκο με σπιτικές λεμονάδες έξω από το σπίτι τους πουλώντας το εμπόρευμά τους σε γείτονες και περαστικούς. Η επιχείρησή τους αποδεικνύεται αρκετά κερδοφόρα όπως δείχνουν οι εισπράξεις της πρώτης ημέρας. Ένα βουναλάκι με κέρματα κι ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ δεν είναι και λίγα. Όμως... τί γράφει πάνω στο μοναδικό χαρτονόμισμά τους; Βλέπουν καλά; Ποιος μπορεί να έχει γράψει "ΒΟΗΘΕΙΑ" με μεγάλα κόκκινα γράμματα και γιατί; Τα δίδυμα αδέλφια θα ενώσουν τις δυνάμεις τους κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι τους για να ανακαλύψουν ποιος μπορεί να έχει γράψει το απεγνωσμένο αυτό μήνυμα. Θα τα καταφέρουν ή θα κινδυνέψουν και οι ίδιοι στο τέλος;

Ο Σόλωνας, στην τρυφερή ηλικία των δέκα ετών, έρχεται αντιµέτωπος µε ένα από τα δυσκολότερα γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου. Την απώλεια. Η αγαπηµένη του αδελφή Ορσαλία δεν είναι πια µαζί του. Ο θάνατός της κλονίζει τις ισορροπίες και ταράζει τις σχέσεις µέσα στην οικογένεια. Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του να το αντιµετωπίσει: η µαµά κλείνεται στον εαυτό της, ο µπαµπάς µαγειρεύει συνεχώς και ο Σόλωνας αναζητεί παρηγοριά στην καλή του φίλη Λυδία και στην Αλεξία, την παιδοψυχολόγο που τον παρακολουθεί. Οι µήνες διαδέχονται ο ένας τον άλλο και ο καιρός περνά. Θα µπορέσουν αυτοί οι τρεις άνθρωποι να το ξεπεράσουν και να βρουν τη δύναµη να συνεχίσουν; Ή µήπως κάποιες πληγές δεν είναι δυνατό να κλείσουν ποτέ;

Αλεξάνδρα και Αιµίλιος. Συµµαθητές από το νηπιαγωγείο. Κολλητοί. Αδελφές ψυχές. Σχολείο, σπίτι, κοπάνες, ξενύχτια, φροντιστήριο - πάντα και παντού µαζί. Μέχρι µια µέρα που όλα αλλάζουν. Η Αλεξάνδρα υποψιάζεται πως ο Αιµίλιος έπαψε να τη βλέπει µόνο ως την καλύτερή του φίλη. Ο Αιµίλιος είναι ερωτευµένος µαζί της! Λες;... Άσε καλύτερα, σκέφτεται η Αλεξάνδρα και κάνει τα πάντα ώστε να µην καταστραφεί η φιλία τους στον βωµό ενός (κατά πάσα πιθανότητα) αποτυχηµένου έρωτα. Tο πετυχαίνει όµως; Aυτή είναι η ιστορία του βιβλίου. Μπορεί και η δικιά σου ή της κολλητής σου. Ποτέ δεν ξέρεις...

Ένα κορίτσι σ' ένα νησί. Το νησί είναι περιτριγυρισμένο από γαλάζιες ακτές και χρυσαφένιες παραλίες· όμως το κορίτσι δε γίνεται να πλατσουρίσει σε όλες τις θάλασσές του ούτε να παίξει σε κάθε αμμουδιά του. Γιατί κάποιο καλοκαίρι τα νερά του νησιού ξέβρασαν καράβια εχθρικά, κι από τότε η ζωή των κατοίκων του γκρεμίστηκε σαν χωμάτινο κάστρο στο κύμα. Το κορίτσι θα μάθει από νωρίς στη ζωή του τι σημαίνουν οι λέξεις προσφυγιά, οδοφράγματα, εγκλωβισμένοι, αγνοούμενοι, συρματοπλέγματα, κατοχή. Λέξεις που ακούει συχνά στην τηλεόραση, μαθαίνει καθημερινά στο σχολείο, μα πάνω απ' όλα αισθάνεται στην καρδιά του βαθιά. Το κορίτσι θα μεγαλώσει και θα γνωρίσει παιδιά που εγκατέλειψαν τη δική τους πατρίδα για να σωθούν. Ξέρει από πρώτο χέρι τι χρειάζονται τα παιδιά αυτά· ό,τι χρειάζεται κάθε άνθρωπος που ξαφνικά γίνεται πρόσφυγας. Ασφάλεια, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, αποδοχή. Μέχρι να βγάλει ρίζες στο χώμα όπου βρέθηκε αναγκαστικά, μέχρι να μπορέσει μια μέρα να το νιώσει για σπίτι.

Θεοδώρα: δέκα ετών, μαθήτρια της Ε΄ Δημοτικού, έχει αδυναμία στις γάτες, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ονειρεύεται μια μέρα να αλλάξει τον κόσμο.

Βαγγέλης: δέκα ετών, μαθητής της Ε΄ Δημοτικού, έχει αδυναμία στους σκύλους, τα αφήνει όλα στην τύχη, ονειρεύεται μια μέρα να γλιτώσει από την γκρίνια της μαμάς του.

Δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες είναι ποτέ δυνατόν να τα βρουν μεταξύ τους; Ένα ζευγάρι βρομερά αθλητικά παπούτσια, μια ροζ μασημένη τσιχλόφουσκα και μερικά αυτοσχέδια στιχάκια που γίνονται viral θα σταθούν αφορμή να δοθεί απάντηση στο καυτό τούτο ερώτημα.

Και όλα αυτά ένα σαββατιάτικο πρωινό σε μια σχολική Ημερίδα Επινοήσεων.

"Σκοτάδι κλειστοφοβικό. Τρόμος. Τα πόδια μου μέσα στην κόκκινη πηχτή επιφάνεια. Προσπαθούσα να τα μετακινήσω, να κολυμπήσω, να κινήσω τα άκρα μου με γρήγορες βιαστικές κινήσεις, απεγνωσμένες. Βρισκόμουν στο ίδιο σημείο ακριβώς, το κόκκινο υγρό ήταν πηχτό, ήταν αδύνατο να προχωρήσω. Βούλιαζα. Ήταν αδύνατο να αναπνεύσω, αδύνατο να ζήσω. Σ' αυτόν τον πηχτό αιμάτινο ποταμό της ζωής μου το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βουλιάζω". Η Αμαλία ακροβατεί ανάμεσα στα οχτώ και τα δεκάξι της χρόνια. Επιστρέφει τελετουργικά και αναπόφευκτα στον τρόμο εκείνης της μέρας, εκείνης της πράξης. Σαν την ηρωίδα του μύθου, την καταπίνει σιγά σιγά το μαύρο σκοτάδι του Άδη. Μέχρι που στη ζωή της θα μπει ένα μικρό αγόρι με στρογγυλά μάγουλα και θλιμμένα μάτια, ο Ορφέας. Ένα ταξίδι στα δύσβατα της ψυχής και στην υπέρτατη παραβίασή της, στην αγωνία της πληγής που αιμορραγεί ακατάπαυστα, στα συντρίμμια μιας παιδικής ηλικίας που κόπηκε πρώιμα. Πώς προχωράς όταν η ουλή έχει γίνει μέρος του εαυτού σου; Όταν η άνοιξη δε λέει να ακολουθήσει τον αέναο χειμώνα σου; Όταν το να ξεχάσεις δε φαίνεται και δε γίνεται να είναι επιλογή;