Christine Naumann-Villemin

Rabounia, qui vit entre les pages 56 et 63 du Grand Recueil des histoires pour le soir, est réveillée par des cris insupportables. Elle a beau savoir qu’il est formellement interdit de sortir de son histoire, trop, c’est trop ! Alors, elle chausse ses baskets et se dirige vers une tout autre histoire.

Όταν η κυρία Ξινίδου είδε μια τριχωτή αράχνη στο πόδι της, έβαλε μια τρομερή φωνή. «Αααααααααα!» Μεμιάς όλη η τάξη της μπήκε σε μια απίθανη περιπέτεια!

Η ιστορία του κακού λύκου με τα τρία γουρουνάκια θα έπρεπε να έχει εξελιχθεί όπως συνήθως, όμως εκείνο το συγκεκριμένο πρωί το σχολείο των λυκόπουλων είναι κλειστό. Έτσι, ο Κακός Λύκος αναγκάζεται να πάρει μαζί του στη δουλειά τα 14 παιδάκια του!

Ένα πρωί ο μπαμπάς Λύκος αποφασίζει ότι είχε έρθει η ώρα να διδάξει στα λυκόπουλα μερικά πράγματα για τη ζωή. «Τι τρώνε οι λύκοι; Μπέικον και κοκκινοσκουφίτσες!» Πρέπει λοιπόν να μάθει στα μικρά του πώς να πιάνουν μια Κοκκινοσκουφίτσα. Απασχολημένος καθώς είναι, δε δίνει σημασία στη Λυκώ, που είναι η πιο μικρή και ψευδίζει κιόλας. Κι όμως, όπως αποδεικνύεται, θα έπρεπε να την ακούει συχνότερα… Η ξεκαρδιστική δεύτερη ιστορία του Κακού Λύκου με τα 14 λυκάκια του.