Ανδρέας Αποστολίδης

non-exchangeable & non-refundable

Βουντού – Χ-Men εναντίον Ανθρώπων της Σκιάς, Ζήτω ο Πρόεδρος! και Η Κλινική Μπαλαντίνα. Τρεις αστυνομικές ιστορίες του Ανδρέα Αποστολίδη, γραμμένες αντίστοιχα το 2005, το 2011 και το 2016, σύμφωνα με το κλίμα της κάθε εποχής, που αλλάζει ραγδαία. Το έγκλημα αναπροσαρμόζεται, ενώ οι ιδεοληψίες της ελληνικής κοινωνίας παραμένουν κυρίαρχες και απογειώνονται σε καινούργιους συνδυασμούς και ποικιλίες, προσφέροντας δουλειά στον ιδιωτικό ντετέκτιβ Λέλο Λίβα και τον πρώην ανακριτή της Ασφάλειας Περισσού Ηλία Σούλη.

Ο Λέλος Λίβας μπήκε μόνος του στην έπαυλη Ντούζου, αφού διέσχισε μισό στρέμμα κήπου με γκαζόν, γαρμπίλι, πλάκες Πηλίου και το σιντριβάνι με τους κύκνους. Χτύπησε το κουδούνι πλάι σε μια πόρτα από χοντρό ξύλο, ενισχυμένη με σιδεριά. Μέσα στο σπίτι ήχησαν καμπάνες ορθόδοξης εκκλησίας με εφφέ κατακόμβης. Την πόρτα άνοιξε μια νεαρή με κολλητό δερμάτινο παντελόνι και μαύρη διαφανή μπλούζα με πούλιες.
«Ντετέκτιβ», της συστήθηκε αμέσως.

Σκύλοι κακοποιούνται, αρχαία διακινούνται παράνομα, κοκαΐνη πουλιέται και αγοράζεται, το βρόμικο χρήμα ξεπλένεται μέσω του «Πάμε Στοίχημα», κομπίνες στήνονται για την αποπληρωμή του χρέους και απ’ όλα αυτά δεν λείπουν και οι ερωτικές αντιζηλίες. Σε μια χώρα όπου κυριαρχούν οι εξάρσεις αρχαιοελληνικού μεγαλείου και οι πολιτικές φιλοδοξίες, οι σκοτεινές δυνάμεις αγκαλιάζουν υπόγεια την πρωτεύουσα, πλέκονται διαπλανητικές συνωμοσίες και ένας κόσμος αναδύεται με διπολικές διαταραχές, θεραπείες με οξυκοδόνη, συμπτώσεις και ατυχήματα. Η ανεργία, η απόγνωση και η οικονομική κρίση πλήττουν μέχρι και την ΕΥΠ και τους ιδιωτικούς αστυνομικούς, οι οποίοι ιδρύουν απελπισμένοι τη Λέσχη Ιδιωτικών Ντετέκτιβ Ελλάδας.

Ειρωνεία, κοινωνική κριτική και μυστήριο για μια σύγχρονη πραγματικότητα που μας ξεπερνά και μας εκπλήσσει.

Η Λατινική Αμερική με την πρόσφατη ιστορία της παρουσιάζεται σε αυτό το βιβλίο όπως τη φαντάζονται οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων: σε χώρες όπως το Μεξικό, η Κούβα, η Αργεντινή, το Περού, η Χιλή, η Κολομβία· συγγραφείς όπως ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II, ο Ρικάρντο Πίλια, ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, ο Λεονάρδο Παδούρα, ο Χουάν Σαστουράιν, η Κλαούντια Πινιέιρο, ο Ραμόν Δίας Ετερόβιτς, ο Λουίς Σεπούλβεδα κ.ά.· αλλά και ως απόηχος των αστυνομικών ιστοριών στο έργο άλλων, όπως ο Χουάν Χοσέ Σάερ και ο Ρομπέρτο Μπολάνιο, που συνενώνουν δύο γενιές. Στη στροφή του 20ού αιώνα και στην πορεία παγκοσμιοποίησης του αστυνομικού μυθιστορήματος, δύο τάσεις ξεχώρισαν: το Nordic και το Latin noir. Το λάτιν νουάρ έχει μεγαλύτερο λογοτεχνικό βάθος και εύρος. Κατάγεται από την έκρηξη της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, το "μπουμ" της δεκαετίας του 1960. Το βιβλίο είναι παράγωγο της εργασίας για το ομώνυμο ντοκυμανταίρ διεθνούς παραγωγής. Οι βασικοί του εκπρόσωποι, συγγραφείς της γενιάς του 1970, έχουν αρχίσει να περνάνε στην τρίτη ηλικία, ενώ το είδος που δημιούργησαν έχει πλέον αναδειχθεί ως μια από τις πιο σημαντικές κατευθύνσεις του αστυνομικού μυθιστορήματος - μετά τον Χάμμετ και τον Τσάντλερ. "Το μυθιστόρημα που δημιουργήθηκε νότια του Ρίο Γκράντε", συνοψίζει ο Χουάν Σαστουράιν, "είναι ποιοτικά διαφορετικό, ειδικά από εκείνο της Ευρώπης. Νότια του Ρίο Γκράντε είναι πολύ δύσκολο για τον ντετέκτιβ, για όσους επιχειρούν να αποδώσουν δικαιοσύνη, να σχετιστούν με την αστυνομία". Δεν υπάρχει τελική αλήθεια σε αυτά τα μυθιστορήματα και πολύ συχνά οι έρευνες δεν καταλήγουν πουθενά. Οι εγκληματίες δεν αποκαλύπτονται, δεν τιμωρούνται ποτέ, ούτε καν προσάγονται στη δικαιοσύνη. Όμως ο ντετέκτιβ προσπαθεί τουλάχιστον. Παρότι ξεζουμισμένος ή κυνικός, αποτελεί την ελπίδα ότι εκείνος θα συνεχίσει να ψάχνει για την αλήθεια...

«Το θύμα στεκόταν όρθιο έξω από το Μπουκέτο», είπε ο πορτιέρης του ιστορικού μαγαζιού της Ιεράς Οδού. «Έμοιαζε να περιμένει κάποιον στην είσοδο. Σταμάτησε μια Volvo. Κατέβηκε μια γυναίκα με Scorpion και τον γάζωσε. Ο μάγκας τράβηξε Glock, αλλά δεν πρόλαβε να ρίξει». Ήταν ο spokesman του Συνδικάτου του Εγκλήματος. OΛΑ ΤA ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ είναι φανταστικά, πολλά όμως από τα αξιοσημείωτα γεγονότα στα οποία εμπλέκονται βασίζονται σε αληθινά περιστατικά και εγκλήματα, τα οποία έχουν απασχολήσει την αστυνομία, τις δικαστικές αρχές και τον Τύπο. Φυλακές Κορυδαλλού : Δαουτάκος και Βλάμης. Νονοί της εγχώριας Μαφίας. Ξενυχτάνε μαζί. Έχουν μια μπουκάλα Τζακ Ντάνιελς και δύο τρίφυλλα. Το πρώτο το κάπνισαν βλέποντας σ’ επανάληψη τον Γερούν Ντάισελμπλουμ να ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του υπουργού Οικονομικών. Βλάμης : «Σ’ το ’λεγα από καιρό. Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά». Δαουτάκος : «Γιατί, εγώ δα, τί σου ’λεγα ; Μην προσπαθείς να μου φας την ανάλυση...» Δεκαεπτά χρόνια μετά την επιχείρηση « Λοβοτομή », μια νέα κλοπή ιατρικών μηχανημάτων θα σταθεί αφορμή για μια συναρπαστική ανάλυση των εξελίξεων στον ελληνικό υπόκοσμο, όπου το Συνδικάτο του Εγκλήματος συναντά τη Μίζα των Εξοπλιστικών, ενώ ένας επιμελητής – λογοτεχνικός ατζέντης προσπαθεί να βάλει σε τάξη τα χειρόγραφα ενός επίδοξου μυθιστοριογράφου, που αποκτούν μορφή σύγχρονου τηλεοπτικού σήριαλ : παίζουν μεταξύ άλλων διπλοί πράκτορες της Ε.Υ.Π., λαθρέμποροι πετρελαίου, απόστρατοι των Ο.Υ.Κ., σύμβουλοι της Αρχιεπισκοπής, φίλοι των «Πυρήνων», μπουκαδόροι Ρομά, κρατικά λαμόγια και δημοσιογράφοι του κίτρινου Τύπου. Ερώτηση στον Βλάμη ( από νεαρή δημοσιογράφο) : «Τί θέλετε, κύριε Βλάμη ;» Βλάμης : «Να βγούμε στις αγορές. Αλλά δεν μας αφήνουν. Είδατε τί έγινε με τον Δαουτάκο !» Εννοούσε ότι είχε απορριφθεί η τελευταία του αίτηση για αποφυλάκιση, παρά τη δωρεά του στο παρεκκλήσι των φυλακών Κορυδαλλού.

Ο Γιάννης Μαρής είναι ο συγγραφέας που εγκαινίασε το ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα γράφοντας με τρόπο συστηματικό επί εικοσιπέντε χρόνια (1953-1978). Τις αστυνομικές του ιστορίες τις δημοσίευε καθημερινά σε συνέχειες σε εφημερίδες και περιοδικά. Βασίζονταν στο είδος του ελαφρού θεάματος που έγινε δημοφιλές στον ελληνικό κινηματογράφο στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Κράτησε την πλούσια γκάμα των χαρακτήρων του και ξέφυγε από την αφέλειά του, μετατρέποντάς το σε ερωτικό θρίλλερ ή σε αγωνιώδες αφήγημα μυστηρίου. Πρωταγωνιστές του είναι ζιγκολό και μαιτρέσσες και ίνδαλμά του η "πολυτελής" γυναίκα. Στόχος του να διασκεδάσει και να ξαφνιάσει τον αναγνώστη με την πλοκή του. Εξόρισε την πολιτική από το έργο του και στη θέση της σχημάτισε τον δικό του κόσμο μέσα από σαρανταέξι μυθιστορήματα και δεκαέξι νουβέλες. Η μελέτη του Ανδρέα Αποστολίδη είναι η πρώτη που παρουσιάζει συστηματικά το συνολικό έργο του Γιάννη Μαρή και τον κόσμο του και τον αντιμετωπίζει σαν ένα μεγάλο σταυρόλεξο, ένα θέατρο σκιών πολύχρωμων χαρακτήρων. Παρουσιάζει επίσης όλα τα έργα του ξεχωριστά και αναλύει τον τρόπο που στήνει τις πλοκές και λύνει τους γρίφους του. Καταγράφει εξονυχιστικά το Κολωνάκι στις ιστορίες του και μας ξεναγεί στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, στη Χαλκιδική, στη Μύκονο και στην Ύδρα, στις γκαρσονιέρες, στις βίλες, στα ξενοδοχεία και στα καμπαρέ που στήνει την πλοκή του. "Αν ήθελα να συνοψίσω τον Γιάννη Μαρή ", γράφει ο Α. Αποστολίδης, "θα έλεγα πως σχημάτισε ένα σταυρόλεξο μυστηρίου και αγωνίας γύρω από ερωτικά και άλλα εγκλήματα που απορρέουν από την εισδοχή των ασήμαντων ή κάλπικων στον κόσμο της πολυτέλειας· ένα σταυρόλεξο ή ένα θέατρο σκιών που αποκαλύπτει, αλλά και ικανοποιεί τις ηδονοβλεπτικές ορέξεις και τις μικροαστικές εμμονές της εποχής του γύρω από τον πλουτισμό, την ανδροπρέπεια και το σεξ". Στην παρούσα έκδοση περιέχεται ένθετο τριανταδύο σελίδων με φωτογραφίες του Ιάσονα Αποστολίδη από την Αθήνα του '50 και του '60, στο ύφος των βιβλίων του Γιάννη Μαρή.

Η ιστορία του Μόγλη, του ανθρώπινου κουταβιού που το μεγάλωσε μια οικογένεια λύκων στη ζούγκλα της Ινδίας, είναι ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα της ιστορίας.

Το Βιβλίο της ζούγκλας εξιστορεί τις περιπέτειες του Μόγλη και της παρέας του και περιέχει μερικές ακόμη ιστορίες γεμάτες δράση και περιπέτεια. 

10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007: Ο Tony Soprano (James Gandolfini), πενηντάρης νονός της ιταλικής μαφίας στο Νιου Τζέρζυ, δίπλα από την πόλη της Νέας Υόρκης, έχει ραντεβού με τη γυναίκα και τα παιδιά του σε ένα φθηνό εστιατόριο. Βρίσκεται σε δύσκολη θέση: είναι στο στόχαστρο της ομοσπονδιακής αστυνομίας και της μαφίας της Νέας Υόρκης. Σκηνή: Κάθε τόσο ανοίγει η πόρτα του μαγαζιού κι ακούγεται το καμπανάκι της. Υποκειμενικό πλάνο του Τόνυ / cut: βλέπουμε τι κοιτάζει· ελέγχει προφανώς ποιος μπαίνει στο μαγαζί, φυλάγεται, παρότι έχει χαλαρώσει λιγάκι, έπειτα από διάφορους συμβιβασμούς με τους διώκτες του. Έχουν έρθει όλοι εκτός από την κόρη του.