New Arrivals

Ο Ιχνηλάτης, ένας κυνηγός γνωστός και στα δεκατρία βασίλεια για τη φοβερή όσφρηση που διαθέτει, βρίσκει ό,τι χαμένο ή εξαφανισμένο του ζητούν με όπλο τη μοναδική αυτή ικανότητά του, κάτι που κάνει πάντα μόνος του. Η μόνη φορά που δεν το κάνει είναι όταν αναλαμβάνει να βρει ένα παιδί που έχει εξαφανιστεί. Μαζί με μια ομάδα περίεργους κυνηγούς, από έναν γίγαντα, μέχρι μια μάγισσα και έναν πάνθηρα που μεταμορφώνεται σε άνθρωπο, ακολουθεί τη μυρωδιά του αγοριού σε τόπους μαγεμένους και σκοτεινούς, σε επικίνδυνες λίμνες, ποτάμια και δάση, αντιμετωπίζοντας αμέτρητα εμπόδια, ώσπου αρχίζει ν’ αναρωτιέται: ποιο είναι τέλος πάντων αυτό το μυστηριώδες αγόρι; Γιατί τόσοι πολλοί τον εμποδίζουν να το βρει; Πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα; Αντλώντας από τους θρύλους και τις παραδόσεις της αφρικανικής ηπείρου, αλλά και από την πλούσια φαντασία του, ο Μάρλον Τζέιμς, συγγραφέας του βραβευμένου Σύντομη ιστορία εφτά φόνων, φτιάχνει ένα περίτεχνο επικό αφήγημα στα χνάρια του Τόλκιν, της Άντζελα Κάρτερ και του Τζιν Γουλφ που κόβει την ανάσα. Σ’ ένα φόντο μαγείας και ανείπωτης βίας στήνει το δικό του Game of Thrones και εξερευνά βασικές αλήθειες γύρω από τη δύναμη, την εξουσία, την υπερβολική φιλοδοξία, τα ένστικτα και τη λογική, το καλό και το κακό. «Το Μαύρος Πάνθηρας Κόκκινος Λύκος είναι το είδος του μυθιστορήματος που δεν φανταζόμουν τι θα έχανα αν δεν το διάβαζα…» Neil Gaiman

Απρίλιος, 1995. Ο εικοσιτετράχρονος, πρόσφατα παντρεµένος, Αρσίµ είναι φοιτητής στο Πανεπιστήµιο της Πρίστινα, στο Κοσσυφοπέδιο, και κρατά χαµηλούς τόνους προκειµένου να πάρει το πτυχίο του σε µιαν εποχή κι έναν τόπο βαθιά εχθρικό προς τους Αλβανούς. Μια µέρα γνωρίζει σ’ ένα καφέ τον Σέρβο Μίλος και η ζωή και των δύο αλλάζει δραµατικά. Στις µέρες που ακολουθούν η γυναίκα του Αρσίµ τού ανακοινώνει την πρώτη της εγκυµοσύνη κι ο ίδιος ξεκινά µια κρυφή ζωή. Μπόλλα είναι το όνοµα ενός τέρατος της αλβανικής µυθολογίας µε µορφή ερπετού και γύρω από αυτό ο Στάτοβτσι στήνει αριστοτεχνικά ένα µυθιστόρηµα ανελέητου πάθους, καταδικασµένου σε συντριβή.

Τα παιδιά δεν κρατάνε από καμιά ιστορία. Ούτε κι εμείς. Κι εμάς μας τη δώσαν, μας πέταξαν μέσα.

Η ΝΙΚΗΤΡΙΑ ΣΚΟΝΗ ακολουθεί τρεις γενιές μιας ελληνικής οικογένειας από το τέλος της Κατοχής και το ξέσπασμα του ελληνικού Εμφυλίου μέχρι τις παραμονές του διχαστικού δημοψηφίσματος του 2015 για τη διάσωση της χώρας.

Στην προσπάθειά του να μιλήσει για τη ζωή και τον θάνατο του πατέρα του, ο Μιχάλης Ξενίδης ανασυστήνει την ιστορία μιας ολόκληρης χώρας και εποχής, περιλαμβάνοντας στην αφήγησή του
Βρετανούς στρατιωτικούς και Έλληνες συνεργάτες του εχθρού, βασιλόφρονες και κομμουνιστές, πλούσιους και φτωχούς, τους ζωντανούς και τους νεκρούς, ίσως κι ένα ή και δύο φαντάσματα.

Δεκαετίες μετά, ο γιος του ο Αντρέας, που κάποτε τόλμησε να θεωρήσει εαυτόν απαλλαγμένο από το βάρος όλης αυτής της ιστορίας, πρόκειται σύντομα ν’ ανακαλύψει πως τα φαντάσματα εκείνα δε θα
σταματήσουν να σε στοιχειώνουν μόνο και μόνο επειδή αρνείσαι να πιστέψεις στην ύπαρξή τους.

Η ελληνική επάνασταση του 1821 υπήρξε γεγονός με ισχυρότατο αντίκτυπο στον ευρωπαϊκό χώρο αλλά και στην Αμερική, προκαλώντας ένα κύμα συμπάθειας που ανάλογό του δεν εκδηλώθηκε προς κανέναν άλλο λαό κατά την προσπάθεια της εθνικής του χειραφέτησης. Η εξοικείωση με τον πολιτισμό της ελληνικής Αρχαιότητας, οι ιδέες του Διαφωτισμού, αλλά και η αυθόρμητη στήριξη προς έναν χριστιανικό λαό που εξεγέρθηκε εναντίον των αλλόπιστων δυναστών του, ήταν προφανή κίνητρα για να διαμορφωθεί εξ αρχής μια στάση αλληλεγγύης προς τους επαναστατημένους Έλληνες. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας των Ελλήνων για την ανεξαρτησία επηρέαζε τις γεωπολιτικές ισορροπίες και εντασσόταν στο διεθνές διπλωματικό παίγνιο της εποχής. Για το ευρύ φάσμα των εκδηλώσεων συμπαράστασης προς τους Έλληνες πολιτογραφήθηκε ο όρος φιλελληνισμός. Η μελέτη του Gunnar Hering, που αποτέλεσε την κατακλείδα της επιστημονικής συνεισφοράς του μεγάλου Γερμανού ιστορικού και ελληνιστή, αλλά και γνήσιου φιλέλληνα, αποτελεί μια γενική επισκόπηση της φιλελληνικής κίνησης στην Ευρώπη και την Αμερική. Με μια συνθετική προσέγγιση, σήμα κατατεθέν του συνολικού ερευνητικού του έργου, ο Hering, ορίζοντας αρχικά τα ιστορικά συμφραζόμενα, επιχειρεί την απογραφή των στόχων και των ιδεολογικών θέσεων που συνδιαμόρφωσαν τη βάση του φιλελληνισμού, εξετάζει την οργάνωση και τις μορφές καθοδήγησής του, αναλύει τις κοινωνικές καταβολές όλων αυτών των ανθρώπων που στρατεύτηκαν στη φιλελληνική κίνηση και επισκοπεί τα ιστορικά, λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα που συνδέονται με τη φιλελληνική δράση. Στόχος του είναι να αναδείξει τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του κινήματος, ανασκευάζοντας μονοδιάστατες ερμηνείες, με χαρακτηριστική εκείνη που το συνδέει με μια απλοϊκή αρχαιολατρία.

Η Ελληνική Επανάσταση είχε ιδιαίτερη σημασία για τους Αμερικανούς. Οι αμερικανικές εφημερίδες της εποχής ονόμασαν το ξέσπασμα συμπάθειας και υποστήριξης προς τους Έλληνες «Ελληνική Φωτιά», κάνοντας έναν παραλληλισμό με το βυζαντινό υγρό πυρ. Αν και η σύσταση του υγρού πυρός έχει χαθεί στο διάβα της Ιστορίας, η αμερικανική «Ελληνική Φωτιά» αποτελούνταν από ενθουσιασμό για τον ελληνικό αγώνα, τον οποίο ενέπνεε η πεποίθηση πως τα δημοκρατικά ιδεώδη συνέδεαν τους Αμερικανούς με το αρχαίο ελληνικό παρελθόν. Το παρόν βιβλίο, ωστόσο, δεν περιέχει απλώς μια ιστορία για το εύρος της στήριξη που παρείχαν οι Αμερικανοί στους Έλληνες. Το κίνημα υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας αποτελεί ένα μοναδικό όχημα για να διερευνηθούν τα συμφέροντα των Αμερικανών στην Ελλάδα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία· να διαπιστωθούν οι τρόποι με τους οποίους οι Αμερικανοί πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τους Έλληνες να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία, καθώς και να εξεταστεί πώς αυτές οι προσπάθειες επηρέασαν τα μεταρρυθμιστικά κινήματα του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική υποστήριξη στην Ελληνική Επανάσταση είχε κοινωνικές επιπτώσεις και πολιτικό αντίκτυπο στις ΗΠΑ, ενώ, αντίθετα, ο Πόλεμος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας βοήθησε τους Αμερικανούς να αυτοπροσδιοριστούν ως λαός και να ερμηνεύσουν την κληρονομιά της Αμερικανικής Επανάστασης στη διεθνή σκηνή.

Ένα ζεν αστείο για τον χρόνο. Αν και με τον χρόνο καλό είναι να μην κάνει πλάκα κανείς, συνήθως συμβαίνει το αντίστροφο, και η διαπίστωση είναι πάντα πικρή, σαν σε φιλμ νουάρ. Είναι, λοιπόν, ο Δρόμος του Κεραυνού ένα ζεν νουάρ μυθιστόρημα για τον χρόνο; Μάλλον για τον χρονισμό καλύτερα. Ο κεντρικός ήρωας γυρεύει το ντίνλο, εκείνο το θαυματουργό σωματίδιο που ορίζει τη σωστή στιγμή για να κάνει κάποιος αυτό που θέλει. Και όταν το βρίσκει, συνειδητοποιεί ότι τελικά δεν ήξερε τι ήθελε.

Τέλος πάντων, θα είναι πάντα περίπλοκη η σχέση του τι θέλει ένας άνθρωπος με το πότε το θέλει, και από κάτι τέτοια γεννήθηκε και η λογοτεχνία, για να τακτοποιεί αυτά τα πράγματα. Με σχετική επιτυχία… Έτσι γεννήθηκε και Ο Δρόμος του Κεραυνού. Κάποιοι σπινθήρες, κάποια τρελαμένα αμπέρ από τη ρήξη του συνεχούς ρεύματος πέρα εκεί, στο βάθος αυτού του δρόμου, ενίοτε μπορεί και να μας πετυχαίνουν.

«Η πρόκληση με την οποία μας φέρνει αντιμέτωπους σήμερα ο Μαρξ είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ αυτές τις ακαδημαϊκές διενέξεις για τις επιρροές και τις ιεραρχήσεις. Το γεγονός ότι μια μορφή ολοκληρωτικής κυριαρχίας χρησιμοποιεί τον μαρξισμό, από τον οποίο προφανώς προέκυψε, αποτελεί αναμφίβολα την πιο τρομακτική κατηγορία που έχει διατυπωθεί ποτέ εναντίον του Μαρξ. Και αυτή η κατηγορία δεν μπορεί να αποσιωπηθεί τόσο εύκολα όσο συμβαίνει με κατηγορίες παρόμοιας φύσεως – εναντίον του Νίτσε, του Χέγκελ, του Λούθηρου ή του Πλάτωνα, που όλοι τους, όπως και πολλοί άλλοι, κάποια στιγμή κατηγορήθηκαν πως υπήρξαν πρόγονοι του ναζισμού. […] Νομίζω πως μπορεί να καταδειχθεί ότι η γραμμή από τον Αριστοτέλη στον Μαρξ παρουσιάζει λιγότερες και όχι τόσο σημαντικές ρωγμές απ’ ό,τι από τον Μαρξ στον Στάλιν». Χ.Α.

Κρύβοµαι στον κήπο µου και κοιτάζω τις κορυφές των δέντρων — πόσο ψηλά φτάνουν πια. Θα ’ρθει µια µέρα ίσως που θα γίνει «εθνικός»; Μακάρι. Αλλά εγώ πού θα είµαι; Γιατί σε ένα έθνος δεν µπορούν να χωρέσουν όλοι όσοι το αγάπησαν; 1837, Πειραιάς. Ο εικοσιδυάχρονος βασιλιάς Όθωνας επιστρέφει στη χώρα νιόπαντρος. Η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας λέγεται Αµαλία και είναι µια δεκαεννιάχρονη Γερµανίδα δούκισσα. Μοναδικό της χρέος και αποστολή, να φέρει στον κόσµο έναν διάδοχο. Η Αµαλία τα κάνει όλα µε πάθος και πείσµα. Αγαπά τον άντρα της, την Ελλάδα και τον παράξενο στα µάτια της λαό της. Εξοικειώνεται µε πολλά βιώνοντας τις εντυπωσιακές αντιφάσεις µιας χώρας που ψάχνει την ταυτότητά της, αλλά υπάρχουν και πράγµατα που δε θα τα καταλάβει ποτέ. Γνωρίζει από κοντά τους µικρούς και µεγάλους πρωταγωνιστές του Αγώνα και της πολιτικής του 19ου αιώνα και αναµειγνύεται ενεργά στη διοίκηση του νέου κράτους. Αντέχει σωµατικά βασανιστήρια για την ατεκνία της και αντιστέκεται στις προσβολές, αντιστέκεται όµως και στα συναρπαστικά νέα ρεύµατα δηµοκρατίας που φυσούν ολόγυρά της. Καταφύγιό της, το µοναδικό πράγµα που µεγάλωσε µε τα χέρια της, ο κήπος της, που έµελλε να γίνει µια µέρα εθνικός.

Στο μικρό δάσος κοντά στην πόλη ζούσαν ήρεμα κι ωραία πολλά πουλιά.
Ανάμεσα σε αυτά κι ένας παπαγάλος, ο Μπλε που ήταν ένας ωραιότατος μπλε παπαγάλος, .... αλλά, ήθελε να γίνει κάποιος άλλος.
Γυρνούσε όλο το χρόνο στο δάσος από γειτονιά σε γειτονιά, θαύμαζε όλα τα άλλα πουλιά, μα για τον εαυτό του παπαγάλιζε τα ίδια και τα ίδια:
"Εγώ είμαι μόνο ένας απλός, τυχαίος παπαγάλος, δε θέλω πια να είμαι εγώ, άλλος να γίνω άλλος".
Ώσπου μια μέρα σαν όλες τις άλλες που ο παπαγάλος συνέχιζε να παπαγαλίζει τα ίδια και τα ίδια, ήρθαν τα "πάνω-κάτω" και τα πουλιά για να σωθούν από μια εισβολή έπρεπε να βρουν μια λύση που θα την έδινε .... κάποιος άλλος!
Άραγε θα δώσει τη λύση κάποιος άλλος;

Η μελέτη αυτή ερευνά τον πολιτικό λόγο των αρχαίων Ελλήνων· με άλλα λόγια, έχει ως αφετηριακό γνωστικό της αντικείμενο τον αρχαιοελληνικό λόγο για την πόλη, τον πολίτη και το πολίτευμα, για την πολιτική, τον πολιτικό και το πολιτικό. Πρωτογενές υλικό αναφοράς της είναι τα πολλά σωζόμενα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, ποιητών και πεζογράφων, στα οποία εντοπίζεται η ανάπτυξη του πολιτικού τους στοχασμού. Στα κείμενα αυτά προβάλλουν άμεσα ή έμμεσα ποικίλες πτυχές του πολιτικού φαινομένου.