Η μηχανή Μπέκετ

Διεξερχόμαστε τη μετα-επικοινωνιακή συνιστώσα και τις δυνητικές ηθικο-πολιτικές προεκτάσεις ενός sui generis παραβατικού χιούμορ στην Τέχνη, και δη στο θέατρο. Ως περιπτωσιολογική μελέτη επιλέγουμε τη δραματογραφία τού Samuel Beckett, στην οποίαν απαντά το ιδιότυπο χιούμορ που συνιστά το ερευνητικό αντικείμενό μας. Υποβάλλουμε στη βάσανο του επιστημονικού ελέγχου την κάτωθι υπόθεση εργασίας: το μπεκετικό χιούμορ δεν προσαρτάται σε μία καθοδηγητική κοσμοαντίληψη, διανοίγει τον χώρο για τη δημιουργία ενός λογοτεχνικού συμβάντος το οποίο ανατρέπει τις παραδεδεγμένες "αναλλοίωτες αλήθειες" που άπτονται των συνθηκών δυνατότητας της επικοινωνίας, της sensus communis, και της κυριαρχίας τής εμπορευματικής λογικής στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πραγμοποιημένων ανθρώπων στην "κοινωνία τού θεάματος" ως εκ τούτου, το ιλαροτραγικό χιούμορ τού Beckett θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα κέλευσμα τόσο για την αναθεώρηση της συμβατικής γνωσιοθεωρητικής ερωτηματοθεσίας, η οποία πολλάκις διέπεται από ανθρωποκεντρική οίηση, όσο και για τη μεταστοιχείωση των επικρατούντων ηθικο-πολιτικών αξιών στις Δυτικές θεαματικές δημοκρατίες.