ΝΑ ΤΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Οι ποιητές μιλάνε όλο για φεγγάρια,μετά χιονίζει,μετά τίποτε,το φεγγάρι ξαναγεμίζει,φοβούνται μην τους σκοτώσει,μα είναι το φεγγάρι·το φως μέσα από τη χαραμάδα,η πικραμένη τους ψυχή,η ψυχούλα τους που μετεωρίζεταιανάμεσα σε μισοτελειωμένες κουβέντεςκι ανείπωτες λέξεις.
Οι ποιητές μιλάνε όλο για φεγγάρια,μετά εξαφανίζονται όπως ήρθανεκι ακούγεται μόνο η αναπνοή τους,τα γέλια τους, ένας απόηχος στο σκοτάδι.
Ένα κενό,μια λέξη που ταιριάζει παντού,η συμφιλίωση έρχεται πολύ αργάκαι ίσως τυχαία,αλλά πάντως μια ολόκληρη οικογένειατων αστεριώντους ανήκει.
