Μετά την πανδημία Covid-19, Τί είδους κόσμο θέλουμε;

Ξαφνικά (;) μια κοινωνία που συζητούσε για νοσηλευτές-ρομπότ και 3D εκτυπώσεις ανθρώπινων οργάνων αποδείχθηκε ανοχύρωτη απέναντι σε μια τόσο στοιχειακή δομή, όπως ένας RNA ιός. Στις ΗΠΑ, με το πλέον σύγχρονο −όπως εμφανιζόταν– σύστημα υγείας, οι υγειονομικοί αναγκάζονταν να φορούν σακούλες σκουπιδιών επειδή είχαν εξαντληθεί οι προστατευτικές στολές. Ζηλωτές της ελεύθερης αγοράς ανακάλυψαν την ανάγκη της κρατικής παρέμβασης, ενώ οπαδοί των θεωριών περί του «τέλους της εργασίας» ανακάλυψαν τον αναντικατάστατο ρόλο των Απαρατήρητων, των εργαζόμενων στη διατροφική αλυσίδα, στις υπηρεσίες delivery, στην παραγωγή υγειονομικού υλικού. Θιασώτες της «παγκοσμιοποίησης» έκλειναν τα σύνορα και υπέρμαχοι της «ενωμένης Ευρώπης» βρίσκονταν ενώπιον μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία κυριαρχούσε το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ιεραπόστολοι ενός μοντέλου περίθαλψης που θα πρέπει να λειτουργεί με όρους αγοράς ανακάλυπταν τον αναντικατάστατο ρόλο του δημόσιου συστήματος υγείας. Από τη μια, αυτές οι αντιφάσεις. Από την άλλη, το lockdown και η διαπίστωση ότι ο μ.κ. (μετά κορωνοϊό) κόσμος θα είναι πολύ διαφορετικός. Τι βρίσκεται πίσω από όλα αυτά; Μπορούν να ιχνηλατηθούν εσωτερικές συνάφειες, να αποκρυπτογραφηθούν συσχετίσεις μεταξύ φαινομενικά μη σχετιζόμενων παραγόντων; Καθώς συγκεντρωνόταν βήμα βήμα, μέρα μέρα, η πρώτη ύλη του βιβλίου, άρχιζε να σχηματίζεται πιο ευδιάκριτα η εικόνα του παζλ· να μορφοποιούνται οι καταστατικές αρχές που διαπερνούσαν τις εξελίξεις σαν «κόκκινη κλωστή». Θα μπορούσαμε να τις αποκαλέσουμε Ιππότες της καπιταλιστικής Αποκάλυψης: ιδιωτική ιδιοκτησία – εμπορευματοποίηση – εκμετάλλευση – ανταγωνισμός – καταπίεση. Η πανδημία τις έφερε με σαφή τρόπο στο προσκήνιο. Και μαζί το ερώτημα: «Τι είδους κόσμο θέλουμε;».