Σημειώσεις για ένα ναυάγιο

«Λαμπεντούζα, από την αρχαία ελληνική λέξη "λέπας", τον απόκρημνο βράχο που τον τρώνε με μανία τα στοιχεία της φύσης, μα εκείνος αντιστέκεται και μένει ολόρθος καταμεσής στην απεραντοσύνη του πελάγους. Ή από το "λαμπάς", τη φλόγα που λάμπει στο σκοτάδι, το φως που νικάει τη σκοτεινιά.» Πάνω σ' αυτό το νησί του Νότου της Ιταλίας, που εκτείνεται ανάμεσα στην Αφρική και την Ευρώπη, ο Ντάβιντε Ενία κοιτάζει καταπρόσωπο αυτούς που έρχονται και αυτούς που περιμένουν και αφηγείται την ιστορία ενός ναυαγίου, προσωπικού και συλλογικού. Από τη μια πλευρά, ένα πλήθος σε κίνηση, που διασχίζει κράτη ολόκληρα και τελικά τη Μεσόγειο Θάλασσα, σε συνθήκες πέρα από κάθε φαντασία. Από την άλλη, μια χούφτα άντρες και γυναίκες στα όρια μιας εποχής και μιας ηπείρου, που προσπαθούν να τους υποδεχτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στη μέση ο ίδιος ο συγγραφέας, που πραγματεύεται την ανακάλυψη όσων αληθινά συμβαίνουν στη θάλασσα και στη στεριά και τη χρεοκοπία των λέξεων, που καταποντίζονται στην απόπειρά τους να κατανοήσουν τα παράδοξα του παρόντος. Έχοντας αγγίξει με το χέρι την απάνθρωπη τραγωδία των ελλιμενισμών, δίνει τον λόγο στους εθελοντές, στους παιδικούς φίλους, στις μαρτυρίες των νέων που καταφθάνουν σαν από θαύμα στο νησί. Ξεγυμνώνει τις συγκινησιακές επιπτώσεις αυτής της σπαραχτικής και αλλόκοτης πραγματικότητας, ειδικά στη σχέση με τον πατέρα του, γιατρό που συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα και ο οποίος δέχεται να τον συνοδεύσει στη Λαμπεντούζα.