Τα άφθονα σχήματα του παρελθόντος

Κυρίες και Κύριοι, και αγαπητοί φίλοι,
το να μιλήσει κανείς σε φιλολογικό μνημόσυνο ενός αγαπημένου φίλου που τόσο ξαφνικά έφυγε από κοντά μας, δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Θα προτιμούσα, αυτά που θα πω, να τα είχε ακούσει και ο ίδιος όσο βρισκόταν στη ζωή. Αλλά με παρηγορεί το γεγονός ότι η εκλεκτή αυτή σύναξη σήμερα εδώ, έγινε για να τιμήσουμε τη μνήμη του...
Τέσσερα είναι, νομίζω, τα σημεία, στα οποία πρέπει να εστιάσει κανείς την προσοχή των ακροατών του, όταν πρόκειται να μιλήσει για την προσωπικότητα του Άλκη Αγγέλου: Άλκης Αγγέλου είναι ο επιστήμονας, ο συγγραφέας, ο εκδότης, και ο άνθρωπος - ο άνθρωπος στον καθημερινό στίβο και στο φιλικό του περιβάλλον. Ίσως υπάρχει και ένα πέμπτο σημείο: ο πανεπιστημιακός δάσκαλος· αλλά εγώ δεν τον έζησα σε αυτήν τη φάση της σταδιοδρομίας του.
Για τον επιστήμονα νεοελληνιστή δε νομίζω να υπάρχει δεύτερη γνώμη: ήξερε πολύ καλά την περίοδο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού -πρόσωπα, πράγματα, κείμενα (δημοσιευμένα και ανέκδοτα), επηρεασμούς, αντιδράσεις, πνευματική και κοινωνική ατμόσφαιρα, την εξέλιξη των ιδεών και τον πόλεμο των φυλλαδίων, και ό,τι άλλο σχετικό· και έγραφε πυκνά δοκίμια για τη δημιουργική αυτή περίοδο των νεοελληνικών γραμμάτων.
Είχε βοηθήσει συστηματικά τον αείμνηστο Κ.Θ. Δημαρά στη σύνταξη της «Ιστορίας» του (α' έκδοση το 1948) και γοητεύτηκε από το πάνθεο της εποχής «των φώτων»: δηλαδή από τον Ευγένιο Βούλγαρη -κατεξοχήν αυτόν-, τον Παναγιώτη Κοδρικά, τον Κορυδαλλέα, τον Ιώσηπο Μοισιόδακα, τον Αδαμάντιο Κοραή, την Κυρία Τυανίτη και τον κύκλο του σαλονιού της στην Κωνσταντινούπολη, τον Καισάριο Δαπόντε, το Βολταίρο κ.ά. [...]
(Από το σημείωμα του Γιώργου Γ. Αλισανδράτου)