Τέχνη

Πάντα με γοήτευαν οι ιστορίες πίσω από την κάμερα. Από τότε που, πιτσιρικάς, σκαρφάλωνα στον μαντρότοιχο του θερινού σινεμά της γειτονιάς μου, μέχρι και σήμερα που η καλή μου τύχη με έφερε κοντά σε όλους αυτούς τους μυθικούς ηθοποιούς, που –ως άλλοι παραμυθάδες– μου διηγήθηκαν τα παρασκηνιακά τους «κατορθώματα», άλλοτε γλαφυρά και χαριτωμένα, κι άλλοτε συγκινητικά και δακρύβρεχτα. Τι υπέροχες αφηγήσεις, και τι αξέχαστες βραδιές πέρασα κοντά σε όλους αυτούς τους μυθικούς ηθοποιούς, που ήταν μέρος του δικού μου ονείρου! Πίσω λοιπόν από τα λαμπερά φώτα, τα μικρόφωνα, τις κλακέτες και τις κάμερες, έπαιζαν μια άλλη «ταινία», ίσως πιο αληθινή, πιο ανθρώπινη και σίγουρα πιο διασκεδαστική. Αυτές λοιπόν τις μικρές παρασκηνιακές σκηνές θέλησα να καταγράψω στο συγκεκριμένο βιβλίο και να σας διηγηθώ τις ιστορίες έτσι όπως τις άκουσα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, που τις ψιθύριζαν μεταξύ τους και διασκέδαζαν πολύ μ’ αυτές. Στις επόμενες σελίδες λοιπόν θα εισχωρήσουμε στα άδυτα των backstage («στα παρασκήνια») του δικού μας Χόλιγουντ και θα μεταφερθούμε νοερά σ’ όλα εκείνα τα ιστορικά στούντιο και πλατό, συναντώντας γνώριμα αγαπημένα πρόσωπα, απλά, καθημερινά, χωρίς φκιασίδια, φώτα και μακιγιάζ, λίγο πριν μεταμορφωθούν από κοινοί θνητοί σε λαμπερά μυθικά πρόσωπα. Κόκκινη κλωστή δεμένη… Και οι ιστορίες με τα backstage του ελληνικού σινεμά ξεκινούν…

Το γυμνό είναι αναντίρρητα το αγαπημένο θέμα του Ρενουάρ, τον απασχόλησε σε όλη τη δημιουργική του πορεία μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του και ως εκ τούτου αποτυπώνει την εξέλιξη της τέχνης του. Καθώς εισχωρούμε στο προσωπικό σύμπαν του ζωγράφου, βυθιζόμαστε σε έναν κόσμο απόλυτα αισθησιακό και αθώο, όπου η γυναικεία μορφή ακτινοβολεί χωρίς περιορισμούς. Τη γυναίκα ως νύμφη, λουόμενη, γυναίκα-ανθό ή γυναίκα καρπό, την προτιμά εύσαρκη και γλυκιά, με πλούσιο στήθος, γεμάτη κοιλιά, φιλντισένιο δέρμα. Από το έργο του θα δημιουργηθεί μια γυναίκα αρχέτυπο, την οποία σήμερα πια χαρακτηρίζουμε χωρίς ενδοιασμούς "γυναίκα του Ρενουάρ".

Από την "Κολούμπρα" στη "Βαβέλ" και από το "Παρά Πέντε" στο "Εννέα", από το "Αντί" στον "Σχολιαστή" και από το "Τέταρτο" στη "Γαλέρα", από την "Τσιγγάνικη Ορχήστρα" στο "Logicomix" και από τον "Ευρωπαίο" στο "Manifesto", από το φεστιβάλ του Γκαζιού στο Comicdom Con κι από το Comicart.gr στο Greekcomics.gr, από τα στριπάκια στα webcomics και από τα "μικιμάους" στα graphic novels, από τους δημιουργούς στους αναγνώστες και από τους εκδότες στους σχολιαστές, από τα περιοδικά στα άλμπουμ και από το χαρτί στο Διαδίκτυο... Τα ελληνικά Comics είναι η πιο ολοκληρωμένη, πρωτογενής έρευνα που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Είναι μια περιήγηση στον χρόνο, σε μια συνεπή ιστορική σειρά, από τη Μεταπολίτευση στην Παγκοσμιοποίηση και από το 1974 μέχρι και τις μέρες των μνημονίων. Κόμικς που κουβαλούν ιδέες και αναπαριστούν "πραγματικότητες" μα, πάνω απ΄ όλα, μας προσφέρουν την απόλαυση της ανάγνωσης. Στις σελίδες του (με πάνω από 200 φωτογραφίες), βρίσκονται τα εξώφυλλα όλων των ελληνικών περιοδικών κόμικς, καθώς και ενδεικτικές δημοσιεύσεις των σπουδαιότερων Ελλήνων σκιτσογράφων. Τα ελληνικά Comics είναι ένα πολύπλευρο έργο με τόσο άρτια συγκρότηση που το καθιστά ευκολοδιάβαστο και προσιτό σε κάθε αναγνώστη που αγαπά τα ελληνικά κόμικς και επιθυμεί να "μοιραστεί" -σχεδόν σα να διαβάζει λογοτεχνία- την περιπέτειά τους στην ελληνική κοινωνία, από την εποχή της πρώτης τους εμφάνισης έως σήμερα. Τέλος αποτελεί την ιδανικότερη βάση για οποιαδήποτε παραπέρα έρευνα πάνω στο θέμα.

"Ένα μουσικό και εικαστικό γεγονός του Κώστα Τσόκλη και του Νίκου Ξυδάκη στη Σπιναλόγκα" Στο πλαίσιο της παρουσίασης του έργου του Κώστα Τσόκλη στη Σπιναλόγκα με τίτλο "Εσύ ο τελευταίος λεπρός", από τις 2 Ιουνίου έως τον Οκτώβριο του 2012, ο Νίκος Ξυδάκης συνομιλεί με τις εικαστικές παρεμβάσεις του Κώστα Τσόκλη στον ιστορικό αυτό χώρο. Πρόκειται για μια ηχητική μουσική σκηνοθεσία και πρωτότυπες συνθέσεις που γράφτηκαν ειδικά για τα έργα που εκτίθενται στον χώρο. Η μουσική του Νίκου Ξυδάκη θα ακούγεται σε επιλεγμένα σημεία επιχειρώντας να δημιουργήσει μια λεπτή σχέση ανάμεσα στις δύο τέχνες, την εικαστική και την μουσική. Οι συνθέσεις αυτές αποτυπώθηκαν και κυκλοφορούν με τίτλο «Τα Ιερά χρόνια», περιλαμβάνοντας κείμενα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό των έργων σε φωτογραφίες του αρχιτέκτονα Γιώργου Τριανταφύλλου. Το Λεύκωμα περιέχει CD με τις συνθέσεις του Νίκου Ξυδάκη 1. Είσοδος 2. Αρχή και τέλος 3. Σινιάλα 4. Βήματα στο αλάτι 5. Τα ιερά χρόνια 6. Τελευταίο βήμα - Άρτεμις 7. Σπινθηρίζουσες φραγκοσυκιές 8. Πολυτίμη μελαγχολική 9. Κόκκινο της χαράς και του πάθους 10. Βαθύ ποτάμι Δημήτρης Μπουζάνης - Γιώργος Διαμαντόπουλος: Πιάνο - Πλήκτρα - Μουσική επιμέλεια - Μείξη Στο 1,3 (Πιάνο Νίκος Ξυδάκης - Πλήκτρα Φώτης Μυλωνάς) Ηχογράφηση Studio 17 Μιχάλης Πορφύρης: Βιολοντσέλο Γεωργία Νταγάκη: Λύρα Πάνος Κανελλόπουλος: Μαντολίνο

Ο όρος «κλασικό» σε όλες τις εκφάνσεις της τέχνης αλλά και του ντιζάιν, της μόδας ή της αρχιτεκτονικής, σημαίνει πάντα αυτό που έχει νικήσει την μάχη με τον χρόνο, έχει ξεφύγει από μόδες και τάσεις, έχει αποδείξει την διαχρονική του αξία και την ικανότητα του να μην μπορεί η σκόνη του χρόνου να το σκεπάσει.

Το «κλασικό ροκ» δεν είναι απλώς ένας ήχος, είναι ένα σημείο αναφοράς. Είναι αυτό που έβαλε τις βάσεις για όσα ακολούθησαν, όχι μόνο για τους παραδοσιακούς ροκ ήχους με την ηλεκτρική κιθάρα σαν βάση αλλά και για άλλα μουσικά είδη και ιδιώματα που μπορεί να βασίστηκαν στους ηλεκτρονικούς ήχους ή στην ακουστική κιθάρα, στους ήχους του κόσμου ή στην τζαζ αλλά για να δημιουργηθούν και να εξελιχθούν κοίταξαν
προς τα πίσω και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συναντήθηκαν με τον ήχο ή το attitude του κλασικού ροκ.
Το punk, το post-punk, το fusion, το heavy metal, ο συνδυασμός ήχων ροκ με την reggae ή το afrobeat, η electronica, οι folk μπαλάντες, το αφρικάνικο desert rock, βρήκαν στο κλασικό ροκ ένα μουσικό σύμπαν που εξερεύνησαν ή απλώς άκουσαν, ανακάλυψαν έναν θησαυρό από τον οποίο «δανείστηκαν» ένα κομμάτι ή απλώς επηρεάστηκαν.
Ακόμη και όσοι το αμφισβήτησαν και δεν ήταν και λίγοι, προσπάθησαν να το κάνουν αφού το γνώρισαν, το άκουσαν και τους επηρέασε, γιατί για να αμφισβητήσεις κάτι, πρέπει να το γνωρίζεις.
Υπό αυτή την έννοια, το κλασικό ροκ θα είναι πάντα το άγιο δισκοπότηρο της ποπ κουλτούρας που κάθε γενιά το ξανα-ανακαλύπτει με τον δικό της τρόπο, είναι ο ναός που όλοι θα πάνε κάποια στιγμή να προσκυνήσουν, ακόμη κι αν δεν πιστεύουν κι αυτό γιατί ο μύθος των Pink Floyd και των Led Zeppelin, των Doors και των Rolling Stones, των Black Sabbath και των AC/DC αλλά και πολλών ακόμη θρυλικών συγκροτημάτων
που θα βρείτε σε αυτή την έκδοση, είναι διαχρονικός.

Από τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, Τα μάτια του δέρματος δεν άργησαν να καθιερωθούν ως ένα κλασικό κείμενο της σύγχρονης αρχιτεκτονικής θεωρίας. Στις σελίδες τους ο Φινλανδός αρχιτέκτονας και στοχαστής Γιούχανι Πάλλασμαα, ο οποίος προλογίζει την ελληνική έκδοση, εκφράζει μια χειροπιαστή αρχιτεκτονική πρόθεση· σε μια εποχή κατά την οποία κυριαρχεί η ψηφιακή εικόνα και το χέρι του αρχιτέκτονα το έχει αντικαταστήσει ο ψηφιακός σχεδιασμός, η αρχιτεκτονική, για να εκφράσει ανθρώπινες ψυχολογικές ποιότητες και να επαναφέρει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο ως σωματική ύπαρξη, πρέπει να απαλλαγεί από τον οφθαλμοκεντρισμό της και να απευθυνθεί σε όλες τις αισθήσεις, όχι μόνο στην όραση αλλά και στην αφή, στην ακοή, στην όσφρηση, ακόμα και στη γεύση· οφείλει να δώσει έμφαση στη συνολική χωρική εμπειρία του κτιρίου. Το δοκίμιο συνοδεύεται από εκτενή εισαγωγή του καθηγητή Πήτερ ΜακΚήθ στη ζωή, στο έργο και στη διανοητική πορεία του Γιούχανι Πάλλασμαα. Τα κείμενα εικονογραφούνται με 41 φωτογραφίες και σχέδια.

Από τότε που η Όντρεϊ Χέπμπορν εμφανίστηκε με ένα μικρό μαύρο φόρεμα στην ταινία Πρόγευμα στο Τίφανις, η επωνυμία Givenchy αποτελεί την τελευταία λέξη της κομψής υψηλής ραπτικής. Οι καθαρές, αέρινες γραμμές και οι κλασικές, θηλυκές σιλουέτες έχουν σαγηνέψει πολλές διασημότητες, από την Τζάκι Κένεντι μέχρι τη δούκισσα του Ουίνδσορ, και από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ μέχρι την Κένταλ Τζένερ, γοητευμένες όλες από τον ρομαντισμό και τη φινέτσα ενός συνόλου Givenchy. Το μοναδικά εικονογραφημένο αυτό βιβλίο εξερευνά την ιστορία πίσω από την επωνυμία, από τη δημιουργία της το 1952 μέχρι τα σύγχρονα αλλά διαχρονικά σχέδια των τελευταίων χρόνων. Μέσα από μια προσεκτικά επιλεγμένη συλλογή ολοκληρωμένων σχεδίων, μικρών λεπτομερειών και χαρακτηριστικών στιγμών, το βιβλίο ρίχνει φως στον λαμπερό κόσμο του οίκου Givenchy.

Θρυλικές τσάντες, άμεσα αναγνωρίσιμη συσκευασία, διασημότητες που τη λατρεύουν – η Hermes είναι η τελευταία λέξη στα πολυτελή αξεσουάρ. Από εργαστήρι ειδών ιππασίας κατά τον 19ο αιώνα σε πολυτελή οίκο στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960 έως σήμερα, η Hermes έχει κοσμήσει χέρια και γκαρνταρόμπες ιερειών του στιλ, από την Γκρέις Κέλι και την Τζέιν Μπίρκιν έως τη Βικτόρια Μπέκαμ και την Κάρντι Μπι. Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του οίκου Hermes, με εντυπωσιακές εικόνες από τα πιο επιθυμητά κομμάτια –όπως μεταξωτά μαντίλια, τσάντες Birkin και Kelly και μοναδικά κοσμήματα–, προσεκτικά επιλεγμένες από την ιστορικό μόδας Κάρεν Χόμερ.

Στον Ιβ Σεν Λοράν έχει αποδοθεί η ανάδειξη της υψηλής ραπτικής σε μορφή τέχνης, μετατρέποντας την επίδειξη μόδας σε θέαμα που κόβει την ανάσα και εκσυγχρονίζοντας την έννοια της γυναικείας ένδυσης με το κλασικό ανδρόγυνο στιλ του. Γεννημένος στην Αλγερία, η ανέλιξη του Σεν Λοράν από μαθητευόμενος στον χώρο της μόδας σε δεξί χέρι του ίδιου του Κριστιάν Ντιόρ ήταν ταχεία. Προχωρώντας στην ίδρυση του δικού του οίκου μόδας το 1961, ο Σεν Λοράν δημιούργησε το διάσημο κοστούμι Le Smoking και το φόρεμα Mondrian, έκανε το δερμάτινο τζάκετ κυρίαρχη τάση και κατέπληξε τον κόσμο της μόδας με τον συγκερασμό πολυτέλειας και καλλιτεχνικής έκφρασης. Εξήντα τρία χρόνια μετά την ίδρυση του οίκου του, το βιβλίο αυτό έρχεται να καταγράψει τη ζωή και το έργο του αινιγματικού, τολμηρού και εκπληκτικά δημιουργικού σχεδιαστή μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό και κείμενο βασισμένο σε έγκυρες πηγές.

Στην Ελλάδα, τα τελευταία πενήντα χρόνια, και, ιδιαιτέρως, στην εποχή του Εμφύλιου Πολέμου (1946-1949), όλα τα λαϊκά στρώματα ετραγούδησαν κάποια ιδιόρρυθμα τραγούδια, γεμάτα παράπονο και πάθος, και έρωτα και πίκρα, τραγούδια μελαγχολικά που διηγόντουσαν τα παθήματα των ασήμαντων ανθρώπων. Τα τραγούδια αυτά τα ονομάζουν ρεμπέτικα τραγούδια. Μετά το 1950 τα ρεμπέτικα τραγούδια γνώρισαν μεγάλην επιτυχία, και, ταυτόχρονα, γρήγορη ποιοτική πτώση. Τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι τα τραγούδια του ελληνικού υποκόσμου. Ακριβέστερον, ρεμπέτικα τραγούδια είναι τα τραγούδια των ρεμπέτηδων. Τους ρεμπέτες τους λένε και μάγκες. Είναι πολύ δύσκολο να δοθεί ο ορισμός του ρεμπέτη, ή μάγκα. Γενικά, θα μπορούσε να πει κανένας ότι ο ρεμπέτης (ή μάγκας) είναι ένας άνθρωπος που ζει με ιδιόρρυθμο τρόπο έξω από την συνηθισμένη κοινωνική ροή. (. . .)