Μυθιστόρημα

Οι 7 θυμοί είναι ένα μυθιστόρημα υπαρξιακό και ενταγμένο στον ρεαλισμό της καθημερινότητας.

Εσάς δεν σας έχει συμβεί ποτέ να νιώσετε πως τα πάντα είναι έτοιμα να ταιριάξουν μεταξύ τους, να αποκτήσουν νόημα, και τη στιγμή που νομίζεις πως το έπιασες, χωρίς να ξέρεις γιατί, το χάνεις...; Ένα ατύχημα στο κέντρο μιας πόλης είναι η αφορμή για τη συνάντηση, άμεση ή έμμεση, επτά χαρακτήρων. Οι φαινομενικά τυχαίες σχέσεις που συνάπτονται είναι στην πραγματικότητα βαθύτατες σχέσεις αλληλο-εξάρτησης και ενοχής που λειτουργούν σε ένα ανοίκειο, υποσυνείδητο επίπεδο. Με βασικό χώρο την αίθουσα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο, ο βραβευμένος καταλανός θεατρικός συγγραφέας Enric Nolla κατασκευάζει μια εξαιρετικά χαμηλόφωνη ελεγεία στην προσμονή και την απώλεια, δανειζόμενος τη δομή των επτά ημερών της δημιουργίας του κόσμου.

Στο 8-3=11, ένας ολόκληρος κόσμος, ένας πλανήτης φωνάζει "βοήθεια". Άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής, θρησκείας, κουλτούρας, τάξης και πολιτικής ένταξης αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο: να δουν τον τόπο τους να γίνεται εχθρικός, η γη τους άγονη κι ο βίος τους αβίωτος. Η αφήγηση του μυθιστορήματος κινείται σε δύο επίπεδα. Από τη μια, η ζωή και η βήμα βήμα συγκρότηση της συντροφιάς - μιας μικρής εναλλακτικής κοινότητας στο περιθώριο της κοινωνίας, μιας νησίδας ανοχής και κατανόησης μέσα στον κλυδωνισμό των σχέσεων κάθε είδους. Από την άλλη, ένα διήγημα, που γράφει ο Συγγραφέας, μέλος της συντροφιάς, μια απολύτως αναγνωρίσιμη, ρεαλιστική και διαχρονική απεικόνιση ενός ζεύγους. Ο αναγνώστης στη ζωή των ηρώων του βιβλίου, είτε αναφέρονται στο πρόσφατο παρελθόν είτε στο παρόν, αναγνωρίζει ήδη το κυοφορούμενο μέλλον και στις δύο εκδοχές του, τη σωτηρία του ή την καταστροφή του. Το έκτο και τελευταίο μυθιστόρημα του Χρόνη Μίσσιου, που το έγραφε πριν από τον θάνατό του, έχει ως τίτλο μια παράδοξη αριθμητική πράξη, συμβατή μόνο με τη λογική της προσφοράς.

Οι πιο μύχιοι φόβοι μεγαλώνουν μαζί με το ενδιαφέρον και τη διέγερσή μας καθώς η ηρωίδα περιγράφει ατάραχα και ένα προς ένα τα στάδια που απογειώνουν την ερωτική της ζωή. Τη δεύτερη φορά με τον εραστή της, εκείνος τη ρωτά αν μπορεί να της δέσει τα μάτια. Την τρίτη τη φέρνει στα πρόθυρα του οργασμού και την κάνει να εκλιπαρεί ζητώντας κι άλλο. Την επόμενη χρησιμοποιεί το ίδιο μαντίλι για να της δέσει τους καρπούς. Λίγο νωρίτερα, το ίδιο πρωί, είχε στείλει στο γραφείο της δεκατρία τριαντάφυλλα. Και όσο το ειδύλλιο αναπτύσσεται εμείς παρασυρόμαστε ολοκληρωτικά, όπως και η συγγραφέας, κι αναρωτιόμαστε μέχρι που θα φτάσει η ιστορία της και πόσα ακόμη σκοπεύει να μας αποκαλύψει... Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από το 1978, όταν η συγγραφέας με το ψευδώνυμο Elizabeth McNeil εξέδωσε τα ερωτικά της απομνημονεύματα με τον τίτλο 9 1/2 εβδομάδες. Το βιβλίο προκάλεσε τεράστια αίσθηση, πολύ μεγαλύτερη απ' όση θα περίμενε κανείς με δεδομένο πως η αποκαλούμενη «σεξουαλική επανάσταση» βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη για πάνω από δέκα χρόνια.
Η μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο, με πρωταγωνιστές τον Μίκι Ρουρκ και την Κιμ Μπάσιντζερ, άφησε εποχή και χαρακτηρίστηκε ως η πιο «καυτή» χολιγουντιανή ταινία όλων των εποχών.

Χιούμορ και εξονυχιστικές λεπτομέρειες για θέματα ποικίλα, τα οποία μπορείς να στοχαστείς και να καταλήξεις σε συμπεράσματα σε 90 δευτερόλεπτα. Η ξεχωριστή γραφή του Θεσσαλονικιού πολυπράγμονα συγγραφέα καταγράφει σκέψεις και πράξεις φωτίζοντας και διαφωτίζοντας τον αναγνώστη για όλα όσα δεν έκατσε ποτέ του να αναλογιστεί με στόχο να ερμηνεύσει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του.

Ο Ερβέ Λε Τελιέ ξάπλωσε πάνω στο τραπέζι της ανατομίας του τον πιο διάσημο ζωγραφικό πίνακα όλων των εποχών και τον διέλυσε σε 99 ευφάνταστα αφηγηματικά pixels.Αφέντρα μαύρη γάτα με εννιά ουρές κι όλα τα απαραίτητα σύνεργα, σε περιμένει να σε υποτάξει στο χώρο της. Μπότες σπιρούνια κι ένα χαμόγελο που κρύβει πολλά. Έλα και καλά να πάθεις.Μόνα Λύσσα.

Τον καιρό της κόβιντ απαγόρευσης και της ανθρωποπαύσης, ανάμεσα στο εκεί του κέντρου αποκατάστασης (όπου οι επισκέψεις απαγορεύονται ακόμη και για τους οικείους) και το εδώ του δικού της σπιτιού, η ηλικιωμένη, άρρωστη και πλέον κατάκοιτη μητέρα, ξάφνου μάρτυρας και ευαγγελίστρια των δικών της Παθών, μα κατά βάθος αδάμαστη ψυχή και αγωγός αγάπης, περνά σιγά σιγά σαν την κλωστή μέσ’ από τη βελόνα προς την άλλη μεριά. Μετατοπίζεται  συνεχίζει όμως να ζει και να μεταμορφώνεται. Μετά το υμνημένο από κριτική και κοινό μ_otherpoem: μόνο λόγος και το βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών εσύ: τα στοιχεία, το νέο –ένατο κατά σειρά– βιβλίο ποίησης του Βασίλη Αμανατίδη είναι μια συγκλονιστική ποιητική μαρτυρία από τη χώρα των ζωντανών, που συναρμόζει το επικαιρικό και επείγον του ντοκουμέντου με το άχρονο. Στο ∞ : αποκατάσταση, η μητέρα (το αντικείμενο της ποίησης του μ_otherpoem) αυτονομείται, αναδεικνύεται σε υποκείμενο και σε ποιήτρια (των δικών της) ποιημάτων, ενώ ο ποιητής γιος σε ωτακουστή, καταγραφέα και μοντέρ της νέας της φωνής. Μέσα από τον βυθό αυτού του σπονδυλωτού έργου 53+4 ποιημάτων, αναδύεται κυρίαρχη η δύναμη και η δημιουργική ικανότητα του νου να υπερνικά τη βάναυση πραγματικότητα, αλλά και της γλώσσας –και μετωνυμικά της ποίησης– να μεταμορφώνεται και να μας μεταμορφώνει, συνενώνοντάς μας πέρα από το γενετήσιο τραύμα, τη φθορά, τον θάνατο. Τα βιβλία ποίησης του Αμανατίδη είναι υβριδικές αυτομυθοπλασίες για τις μεταμφιέσεις και τις μεταμορφώσεις του εαυτού μέσα στον χρόνο. Εάν το μ_otherpoem ήταν ένα ποίημα ως συμπυκνωμένο μυθιστόρημα, το ∞ : αποκατάσταση είναι ένα ποίημα ως θεατρικό έργο, όπου το εγώ υποχωρεί και, πάνω απ’ το χείλος του τέλους, μας επιτρέπεται να παρακολουθήσουμε εκείνο που μένει: τη ζωή ολόλαμπρη παρ’ όλη την απώλεια με, παρόλο τον σπαραγμό, μια δοξαστική αίσθηση γιορτής, σχεδόν νίκης.

Τέσσερις νέοι: δύο νοσοκόμες, ένας μηχανικός και ένας γιατρός είναι κάτι παραπάνω από φίλοι. Και τυχαίνει να ζουν σε μια περίοδο όπου η καθημερινότητα ωθεί τους ανθρώπους να αναζητήσουν έναν τρόπο να παραμείνουν ακέραιοι. Και όμως κάτι ενώνει ένα παιδί που κάθεται δίπλα στο παράθυρο, μια γυναίκα που εκπορνεύεται, τους ηλικιωμένους που προσπαθούν να ξεχάσουν το παρελθόν ή έναν άστεγο, με τους τέσσερις νέους: η σκέψη να αναγεννηθούν. Και όταν μια αυτοκτονία τους δώσει την ευκαιρία, κάποιοι από αυτούς θα ενώσουν τις δυνάμεις τους, ενώ άλλοι θα απομακρυνθούν ή θα απομονωθούν. Τι συνιστά όμως το Είναι αυτών των πρισμάτων ή πώς ένα κάτοπτρο συλλαμβάνει τις μορφές τους; Ab ovo σημαίνει "από το αυγό, από την αρχή", είναι η φράση που ορίζει τη διηνεκή γέννησή μας.

«Η πολιτική υπήρξε για μένα η οργή που οργανώνεται, ο κάλος που σκληραίνει. Δεν πέρασαν βδομάδες, πέρασαν χρόνια, γνώρισα τα όπλα, σκότωσα ανθρώπους, πρώτα έναν, έπειτα κι άλλον». «Αποκάλυψα στους γονείς μου την πρόθεση να γίνω ιερέας, αντέταξα στις ενστάσεις τους μονάχα μια βουβή ισχυρογνωμοσύνη». «Γνώρισα πολλούς ανθρώπους και κοιμήθηκα σε πολλά κελιά, στη φυλακή βρίσκεσαι σε συνεχή μετακόμιση. Είναι παράξενο πώς ένας εγκλεισμός μπορεί να έχει τόση κινητικότητα». Ο συγγραφέας Εrri De Luca αναδιηγείται τις εξομολογήσεις τριών παιδικών του φίλων. Καθένας τους άκουσε κάποτε ένα κάλεσμα και το υπηρέτησε. Τώρα στο κατώφλι της ζωής τους, αναστοχάζονται το τίμημα της επιλογής τους.

"Αρκετά όμως μακρηγορήσαμε. Δεν υπάρχει καμιά ιστορία να πούμε, καμιά ιστορία να ακούσουμε. Κάποτε η καρδιά φεύγει από τη θέση της. Εκσφενδονίζεται στα σκοτάδια του νου. Ανάμεσα στα φρύδια λαγοκοιμάται, ανάμεσα στα σκέλια έχει τον ακάθιστο. Τότε η μόνη ιστορία που μπορείς να πεις, που θέλεις να ακούσεις, είναι η ιστορία που λέει ο σώζων εαυτόν σωθήτω κι ακούει ο όπου φύγει φύγει. Φράσεις με την ψυχή στο στόμα, λέξεις που σπρώχνονται, λες και η μία θέλει να κρυφτεί πίσω από την άλλη, σιωπές που σε ξεκουφαίνουν. Γι΄αυτό η ιστορία που λέει ο σώζων εαυτόν σωθήτω κι ακούει ο όπου φύγει φύγει δεν έχει ραχοκοκαλιά, γάτα λιωμένη στο δρόμο, δεν σε βγάζει πουθενά, γύρος του θανάτου χωρίς θάνατο". Ο μαυρόγυπας (επιστημονική ονομασία aegypius monachus) είναι ένα είδος γύπα προς εξαφάνιση που ζει στο δάσος της Δαδιάς του Έβρου. Επιβλητικός, μονογαμικός, τρέφεται με πτώματα. Κατ' αναλογία και ο αφηγητής-πρωταγωνιστής αυτής της νουβέλας είναι μια φωνή προς εξαφάνιση που τρέφεται με νεκρές ή αποσυντιθέμενες ιστορίες, ιστορίες που ανακεφαλαιώνουν με κωμική απόγνωση πανωλεθρίες της μνήμης και της ζωής. Σ' αυτό το πυρετώδες κείμενο ο Μισέλ Φάις παρωδεί θεματικές εμμονές του και ξεθεμελιώνει αφηγηματικές τεχνικές του με απώτερο στόχο να σπρώξει τη γραφή του στα όρια της. Κατά βάθος μηχανεύεται τρόπους για να απομαγεύσει τον ριζικό του δαίμονα: την αυτοβιογραφία. Ένα κομβικό έργο στη λογοτεχνική διαδρομή του συγγραφέα που ξανατυπώνεται αναθεωρημένο, δώδεκα χρόνια από την πρώτη έκδοσή του, εμπλουτισμένο με τις σημαντικότερες κριτικές που το πλαισίωσαΧ`ν αλλά και με φωτογραφίες από τη σκηνική μεταφορά του (2003 και 2010).