Δοκίμιο & Πολιτισμός

Το κείμενο αυτό, που μας έχει παραδοθεί με τον λατινικό τίτλο "De deo Socratis", είναι μια φιλοσοφική πραγματεία σε μορφή ομιλίας, στην οποία ο Απουλήιος (Lucius Apuleius Madaurensis, π. 124-170 μ.Χ.) εξετάζει κατ' αρχάς συστηματικά το θέμα των δαιμόνων - οντοτήτων με φύση ενδιάμεση, μεταξύ θεών και ανθρώπων, και ρόλο διαμεσολαβητικό με στόχο την εκπλήρωση της πρόνοιας στον ανθρώπινο κόσμο. Παράλληλα, όμως, πραγματεύεται ειδικότερα και το δαιμόνιο, τον αόρατο οδηγό και προστάτη του Σωκράτη, την εσωτερική του φωνή που, σχεδόν όπως μια θεία οντότητα, τον ανάγκαζε να αναζητά αδιάλειπτα την αλήθεια. Ο Απουλήιος εκφράζει μια άποψη που και σήμερα μπορεί να εμπνεύσει όσους επιθυμούν να ακούν τη δική τους φωνή, τον "δαίμονά" τους. Όπως ο πλατωνικός Σωκράτης, χάρη στην αφοσίωσή του στη φιλοσοφία, ήταν σε θέση να γνωρίζει πώς να τιμά τον δαίμονα που του είχε οριστεί, ώστε να είναι σε επικοινωνία μαζί του όποτε το χρειαζόταν, έτσι μπορεί κι ο καθένας μας, με τον ενδεδειγμένο τρόπο ζωής, να έρθει σε επαφή με τον "δαίμονά" του και, κατ' επέκταση, να βρίσκεται σε έμμεση επικοινωνία με το θείο.

ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΜΒΑΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ!

Το δέρμα μάς απασχολεί καθημερινά: Φροντίδα, γήρανση, αλλεργίες, αντιγήρανση, ήλιος… Φτάνει περίπου τα δύο τετραγωνικά μέτρα και μας προστατεύει από την υπερθέρμανση. Καλύπτει όλα όσα έχουμε μέσα μας, αποτελεί μέσο επικοινωνίας, εξαιρετικά ευαίσθητο. Δεν υπάρχει διέγερση, δεν υπάρχει σεξ, χωρίς να συμμετέχει το δέρμα μας.

Σ’ αυτό το διαφωτιστικό και γοητευτικό βιβλίο, η δερματολόγος Yael Adler ανατέμνει το δέρμα μας σε βάθος και μας εξηγεί όλα όσα θα θέλαμε, και θα έπρεπε, να ξέρουμε. Δε διστάζει να μιλήσει για φλύκταινες, ρυτίδες, πόδια που μυρίζουν και πολλά άλλα θέματα ταμπού, ενώ μάς εξηγεί γιατί το σεξ μάς ομορφαίνει, γιατί οι άντρες δεν κάνουν κυτταρίτιδα και γιατί το δέρμα συνδέεται τόσο στενά με τον εγκέφαλο.

 

«Το δέρμα είναι ο καθρέφτης της ψυχής, η οθόνη που δείχνει τι συμβαίνει μέσα μας, στο ασυνείδητό μας. Σαν καλοί εγκληματολόγοι αναζητούμε με πάθος τεκμήρια στο δέρμα μας. Τα ίχνη συχνά μάς οδηγούν στο εσωτερικό του σώματος. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι το δέρμα μάς μιλάει για κάποια ψυχική έλλειψη, για στρες, για ελλιπή ψυχική ισορροπία ή για τα όργανά μας και τις διατροφικές μας συνήθειες. Οι ρυτίδες μαρτυρούν διάφορα πράγματα για στενοχώριες και χαρές, οι ουλές για τραυματισμούς, η άκαμπτη έκφραση του προσώπου λόγω μπότοξ για τον φόβο των γηρατειών, η ανατριχίλα για τον φόβο ή την ηδονή, και κάποια σπυράκια για πάρα πολύ γάλα, ζάχαρη και άσπρο αλεύρι. Το δέρμα μας είναι ένα συναρπαστικό όργανο, το μεγαλύτερο όργανο του ανθρώπου, ένα πραγματικό θαύμα. Στόχος του βιβλίου είναι να καταλάβουμε καλύτερα το δέρμα μας – και συγχρόνως και τον ίδιο μας τον εαυτό!» Yael Adler

Γυναίκες και άντρες ζητούν επίμονα λύσεις για την εμφάνιση του δέρματός τους, διότι έχουν συγκεχυμένες πληροφορίες από το διαδίκτυο και θέλουν συγκεκριμένες διευκρινίσεις και επιστημονικές απαντήσεις. Έγραψα το βιβλίο με κέφι και με την ελπίδα ότι θα βοηθήσω κάποιους ανθρώπους να απαλλαγούν από τις φοβίες τους, να αναζητήσουν τον κατάλληλο ειδικό για τις ανάγκες του δέρματός τους, ενώ παράλληλα να θωρακίσουν τον εαυτό τους, εστιάζονιας στην εσωτερική γαλήνη και αυτοπεποίθηση, που αμφότερες αντανακλούν την πεμπτουσία της ομορφιάς.

Και στα δύο φύλα παίζεται το ίδιο δράμα της σάρκας και του πνεύματος, της τελικότητας και της υπερβατικότητας· τους ροκανίζει και τους δυο ο χρόνος, τους παραμονεύει ο θάνατος, έχουν και οι δυο την ίδια ανάγκη ο ένας του άλλου· και μπορούν να αντλήσουν από την ελευθερία τους την ίδια δόξα· αν ήξεραν πώς να την απολαύσουν, δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να διεκδικούν απατηλά προνόμια· και τότε θα μπορούσε να γεννηθεί μεταξύ τους η αδελφοσύνη.

Με ποιον τρόπο διαχειριζώμεθα τα αρνητικά σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτυώσεως; Τι πράττουμε όταν μετανοιώνουμε για μία ανάρτηση; Πότε μπλοκάρουμε; Τι είναι το μπλε φως στις οθόνες των ηλεκτρικών μας συσκευών; Πώς αντιδρούμε όταν δεχώμεθα μία απροειδοποίητη βιντεοκλήση; Γιατί αποφεύγουμε τις «ηλεκτρονικές νταντάδες»;. Πότε ομιλούμε στον πληθυντικό και πότε στον ενικό σε μία τηλεδιάσκεψη; Τι επιβάρυνση προκαλεί στο Περιβάλλον η αποστολή videos; Πώς αντιμετωπίζουμε τον εθισμό στον ηλεκτρονικό τζόγο; Σε ποια e-mails απαντάμε και σε ποια όχι; Με ποια κριτήρια επιλέγουμε τους φίλους μας στο Facebook και στα άλλα social media; Είναι αγενές να γκουγκλάρουμε κάποιον μόλις τον γνωρίσουμε, ενώπιος ενωπίω; Έχουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε να δούμε το βίντεο που μας τράβηξε κάποιος άγνωστος χωρίς τη θέλησή μας; Στα ανωτέρω και σε άλλα εκατοντάδες ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το παρόν εγχειρίδιο χρηστής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο.

Είναι στη φύση του ανθρώπου ν’ αναζητά το καλύτερο. Όμωs , το καλύτερο δεν θα έρχεται ποτέ , αν δεν απαντήσουμε σε τρειs καθοριστικές ερωτήσεις: “Ποιοs είμαι;” “Τι θέλω να κάνω;” και “Πώς θα το κάνω;”.

Μέσα από την ιστορία- διδαχή δύο αδελφών που ξετυλίγεται στιs σελίδες του βιβλίου αναδύεται μια ευφυής, πρακτική θεωρία, η θεωρία των Διαλειμμάτων η οποία σχεδιάστηκε, για να σε βοηθήσει να φτάσεις από το σnμείο που βρίσκεσαι στο σημείο που επιθυμείs.

Χωρισμένη σε τρειs τομείs , η Θεωρία των Διαλειμμάτων σου παρουσιάζει τουs τρόπους για να εισάγειs μέσα στην καθημερινότητά σου την καλλιέργεια Αυτογνωσίαs την επέκταση τns Αντίληψns και τουs τρόπous Αναδιοργάνωσης τns ζωήs σου, πραγματοποινταs αντιστοίχωs τρία είδη Διαλειμμάτων : το μικρό Διάλειμμα , το Μεγάλο Διάλειμμα και το ΜΜακρύ Διάλειμμα.

Μ’ αυτό το βιβλίο δεν θα νιώσειs πoτέ μοναξιά, αδυναμία, ή να μην έχεις πλάνο. Δεν θα ξεμείνειs nοτέ χωρίs ιδέες, ενθάρρυνση και oπτική για το καλύτερο δυνατό μέλλον σου.

Είσαι εδώ για να διεκδικήσειs με αξιώσεις τη ζωή που ονειρεύεσαι και το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα σωστά σχεδιασμένο Διάλειμμα.

Μήπωs είναι η ώρα να εμπλουτίσεις τη ζωή σου με χαρά, αισιοδοξία, όραμα αλλά και τρόπουs, για να πετύχεις τουs πιο σημαντικούs στόχους σου;

Αυτό είναι Το Διάλειμμα

Το Διάλειμμα της Επιτυχίας σου!

Tο Διαλυμένο σπίτι του Χορστ Κρίγκερ είναι ένα χρονικό για τα νεανικά του χρόνια στη Γερμανία του Χίτλερ. Μεγάλωσε σ’ ένα προάστιο του Βερολίνου. Οι γονείς και οι γείτονές του ζούσαν μια συνηθισμένη, μη πολιτικοποιημένη ζωή, πίστευαν στον Θεό και υπάκουαν στους νόμους. Σταδιακά όμως γοητεύτηκαν και δηλητηριάστηκαν από τις υποσχέσεις του ναζισμού. Πώς έγινε αυτό; Ο Κρίγκερ ήταν «τυπικός γιος άκακων Γερμανών που δεν υπήρξαν ποτέ ναζί, και χωρίς τους οποίους ποτέ οι ναζί δεν θα είχαν καταφέρει να κάνουν αυτά που έκαναν».
Το βιβλίο εκδόθηκε το 1966 σκίζοντας για πρώτη φορά το πέπλο της σιωπής, καθώς αποκάλυπτε δύσπεπτες αλήθειες για το τραυματισμένο έθνος των Γερμανών. Βρέθηκε εκτός κυκλοφορίας για δεκαετίες, αλλά επανεκδόθηκε το 2019 και κατόπιν μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.
«Ένα βιβλίο για τη Γερμανία χωρίς ψέματα», έγραφε ο Μαρσέλ Ράιχ Ρανίτσκι, κορυφαίος Γερμανός κριτικός λογοτεχνίας και επιζών του Ολοκαυτώματος.
«Ένα βιβλίο-προειδοποίηση για την εποχή μας».
The Guardian

Η Αινειάδα δεν είναι ένα έργο για καιρούς ειρήνης. Οι στίχοι της δεν µοιάζουν «επίκαιροι» όταν όλα πηγαίνουν καλά. Το άσµα του Αινεία προορίζεται για τη στιγµή που βιώνουµε την επείγουσα ανάγκη να προσανατολιστούµε σε ένα µετά που µας σαστίζει επειδή ακριβώς είναι ολότελα διαφορετικό από το πριν, όπου ζούσαµε πάντα. Ο Αινείας αφήνει πίσω τα ερείπια της πατρίδας του και περιπλανιέται στον κόσµο κουβαλώντας στις πλάτες του γέρους και µικρά παιδιά. Γυρεύει να βρει έναν καινούριο τόπο, όπου θα δοκιµάσει να κάνει ένα νέο ξεκίνηµα. Είναι ο νικηµένος άνθρωπος, αυτός που δεν έχει πια τίποτα πέρα από τα πιο πολύτιµα όπλα, τη δύναµη ν’ αντιστέκεται και τη δύναµη να ελπίζει. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος. Για να το πούµε µε όρους µετεωρολογίας: η Αινειάδα είναι το ανάγνωσµα που συνιστάται θερµά όταν βρισκόµαστε στη µέση µιας καταιγίδας, και µάλιστα χωρίς οµπρέλα. Εξάλλου, από την πρώτη στιγµή έτσι ήταν. Ο Βιργίλιος έγραφε για τον κάµατο του Αινεία και στο µεταξύ προσπαθούσε να παραµείνει σταθερός όπως µπορούσε µέσα σ’ ένα ιστορικό κλίµα όπου η Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία σήκωνε υπεροπτικά το κεφάλι µέσα από τα ερείπια της Δηµοκρατίας. Η Αινειάδα αρχίζει στα ερείπια της Τροίας – και άλλο δεν κάνει από το να γκρεµίζει αυτό που πιστεύουµε ότι θέλουµε και ότι νιώθουµε, ενώ είµαστε καθισµένοι πάνω στα δικά µας ερείπια. Τον φόβο πάνω απ’ όλα.

Όλοι έχουν το δικαίωμα να διαθέτουν όπως θέλουν τον χρόνο τους αντί να γίνονται ηθελημένα σκλάβοι του. Έτσι θεμελιώνει ο Paul Lafargue το επιχείρημα για τη μείωση του χρόνου εργασίας. Οι καπιταλιστές έπεισαν τους εργάτες με τη βοήθεια της Εκκλησίας ότι η ζωή τους είναι η δουλειά τους, κι έτσι περνούν τον χρόνο τους κλέβοντας τον χρόνο των εργατών. Οι τελευταίοι δεν πρέπει να διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία –ένα μαζοχιστικό ατόπημα, κατά τον Lafargue– αλλά το δικαίωμα στην τεμπελιά. Γιατί είναι ακριβώς αυτή η «αγάπη για την εργασία» που έχει επιφέρει τις μεγαλύτερες κακουχίες σε εκείνους που δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από αυτή. Όχι μόνο υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλές στην εποχή του, αλλά συνετέλεσε επίσης στην επίτευξη σημαντικών στόχων, εμπνέοντας το κίνημα για την οχτάωρη εργασία και την κατοχύρωση της ίσης αμοιβής για τους άντρες και τις γυναίκες. Το Δικαίωμα στην τεμπελιά καλεί τους προλετάριους όλου του κόσμου να ενωθούν – και να σταματήσουν να δουλεύουν τόσο πολύ! Ένα εμβληματικό βιβλίο, ένα μανιφέστο για το τι σημαίνει ανθρώπινη ζωή. Μια από τις πλέον εμπνευσμένες επιθέσεις στην έννοια της εργασιακής ηθικής. «Στην καπιταλιστική κοινωνία, η εργασία είναι η αιτία κάθε πνευματικού εκφυλισμού και κάθε σωματικής παραμόρφωσης […] Το προλεταριάτο, η μεγάλη τάξη που περιλαμβάνει όλους τους παραγωγούς των πολιτισμένων εθνών, η τάξη που, απελευθερώνοντας τον εαυτό της, θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τη δουλική εργασία και θα καταστήσει το ανθρώπινο ζώο ελεύθερο ον, το προλεταριάτο ακριβώς αφέθηκε να διαφθαρθεί από το δόγμα της εργασίας, προδίδοντας τα ένστικτά του και αγνοώντας την ιστορική του αποστολή. Σκληρή και τρομερή υπήρξε η τιμωρία του. Όλες οι ατομικές και κοινωνικές δυστυχίες γεννήθηκαν από το δικό του πάθος για την εργασία».

Τα πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα κατά το 1965 είναι το αντικείμενο του παρόντος βιβλίου, στο οποίο εξετάζεται ο ρόλος των Αθηναϊκών (πολιτικών) εφημερίδων και η σημαντικότητά τους, σε συνδυασμό με μια ευρύτερη θεώρηση, κατά την οποία εξετάζονται οι εφημερίδες σε σχέση με τα εκλογικά έτη του χρονικού διαστήματος 1960-2000. Ουσιαστικά, διερευνάται η εξέλιξη του πολιτικού λόγου όπως αυτός "διανέμεται" μέσω των εφημερίδων. Καταγράφονται οι υπέρτιτλοι των εφημερίδων κατά το κρίσιμο διάστημα Ιουνίου-Αυγούστου 1965, και παρουσιάζεται ένα χρονολόγιο των κυριότερων γεγονότων του 1964 και του 1965. Επιχειρείται μια κατηγοριοποίηση των εφημερίδων, η σχέση -ή γενικότερα οι σχέσεις- του Τύπου με την πολιτική, η πολιτική τους τοποθέτηση, και τα ποσοτικά μεγέθη των εφημερίδων το 1965, τόσο περιληπτικά όσο και αναλυτικά.
Σημαντική προσθήκη είναι και η παράθεση διαφόρων δημοσιευμένων κειμένων για τα γεγονότα του 1965, τόσο σε εφημερίδες και σε αφιερώματα, όσο και σε μπροσούρες και βιβλία.