Leila Slimani

Οι εξεγέρσεις μέσα σε μια διαφυλετική οικογένεια συμβαίνουν με φόντο τις αντικομοφορμιστικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του ’60 σε αυτό το σέξι, στιλάτο, σοφιστικέ νέο μυθιστόρημα της βραβευμένης συγγραφέα.

Μαρόκο, 1968: Δύο αδέρφια, μιγάδες –ο πατέρας τους είναι Μαροκινός, η μητέρα τους Αλσατή– αναζητούν τη θέση τους σε έναν κόσμο που δεν έχει φτιαχτεί γι’ αυτά. Η Αϊτσά, αποφασιστική και φιλομαθής, ονειρεύεται να φύγει από το Μαρόκο για να σπουδάσει ιατρική στη χώρα καταγωγής της μητέρας της. Ο μικρότερος αδερφός της, ο Σελίμ, ο άσωτος υιός, θα κάνει την επανάστασή του ζώντας μαζί με τους Ευρωπαίους χίπιδες που συρρέουν στο Μαρόκο για να επιδοθούν στη χρήση ναρκωτικών και στον ελεύθερο έρωτα. Τα παιδιά της επανάστασης, που πλέον ενηλικιώνονται σε αυτήν τη βίαιη, μηδενιστική εποχή, φαίνεται πως δεν μπορούν να αποφύγουν τη μοίρα της πατρίδας τους: παραπαίουν ανάμεσα στην απελευθέρωση και τη διαφθορά, τον ιδεαλισμό και τον συμβιβασμό. Ξεπερνώντας τον ρατσισμό και την εγκατάλειψη, βιώνοντας την έξαψη αλλά και τον τρόμο της ελευθερίας, και πέφτοντας στη φλόγα του πάθους, χαράσσουν μια πορεία προς τον ίδιο τους τον εαυτό: ποιοι είναι και ποιοι ονειρεύονται να γίνουν. Στο Δείτε πώς χορεύουμε, η Leila Slimani αντλεί από το συναρπαστικό παρελθόν της οικογένειάς της για να πλάσει ένα τολμηρό, έντονο χρονικό της αδιάκοπης αναζήτησης της ελευθερίας και της αυτεπίγνωσης.

Το πρώτο μέρος μιας οικογενειακής σάγκας όπου παρακολουθούμε τη ζωή ενός ζευγαριού, μιας Αλσατής και ενός Μαροκινού. Δέκα χρόνια μιας ζωής στην οποία οι προσωπικές ιστορίες αναμειγνύονται με τη μεγάλη Ιστορία, και όπου και οι δύο αναρωτιούνται για την ταυτότητά τους «στη χώρα των άλλων» και αυτό σε μια περίοδο όπου ξεκινάει το κίνημα ανεξαρτησίας μιας χώρας –του Μαρόκου– ενάντια στο αποικιακό ξένο κράτος – της Γαλλίας. Ένα μυθιστόρημα με έντονο αυτοβιογραφικό στοιχείο, καθώς η συγγραφέας εμπνέεται από την ιστορία της γιαγιάς της. «Είχα πάντα την εντύπωση, είτε στη Γαλλία είτε στο Μαρόκο, ότι ζω στη χώρα των άλλων. Σε αυτό το μυθιστόρημα, προσπαθώ να εντοπίσω τη γενεαλογία αυτού του αισθήματος του να είσαι ξένος, να ανήκεις σε μια μειοψηφία. Κοιτάζοντας πίσω την ιστορία των παππούδων μου συνειδητοποίησα ότι αυτό ακριβώς είχαν βιώσει. Ο Μαροκινός παππούς μου αγωνίστηκε για τη χώρα των άλλων και μετά επέστρεψε σε μια χώρα όπου κυριαρχούσαν άλλοι. Η Γαλλίδα γιαγιά μου βρέθηκε στη χώρα άλλων. Και οι Μαροκινές γυναίκες, που υπόκεινται σε αυθαίρετες απαγορεύσεις, ζούσαν σε μια χώρα άλλων, η οποία είναι η χώρα των ανδρών» λέει η Slimani.

Έξι πολύτιμες και εντυπωσιακές μινιατούρες εξαιρετικής δύναμης, γραμμένες από την ελεύθερη και πολύμορφη πένα της Λεϊλά Σλιμανί, βραβείο Goncourt 2016 για το βιβλίο της "Γλυκό τραγούδι". Δημοσιευμένα στο ανεξάρτητο, αντισυμβατικό, εβδομαδιαίο περιοδικό πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού 'Le 1', τα κείμενα του βιβλίου προσεγγίζουν με τόλμη το ζήτημα του διαλόγου μεταξύ των πολιτισμών. Είτε πρόκειται για διηγήματα με τον τρόπο του Τσέχωφ- "Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες"- είτε για πολιτικά κείμενα, όπως το "Φονταμενταλιστές σας μισώ", γραμμένο με το αίσθημα του επείγοντος και υπό τo κράτος οργής, την επομένη των επιθέσεων στο Μπατακλάν, εντυπωσιάζουν με την ξεχωριστή, απροκατάληπτη, ανυπέρβλητης χάρης, οπτική τους. Τα κείμενα του βιβλίου διαπνέονται από τα βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν τον κόσμο της Σλιμανί: δίψα για ελευθερία και απόρριψη κάθε δογματισμού.