Policiers

Όχι, φίλε μου, δεν είμαι μεθυσμένος. Είναι που μόλις βγήκα από τον οδοντίατρο και που δε θα χρειαστεί να τον επισκεφθώ ξανά τους επόμενους έξι μήνες. Και αυτή είναι μια πανέμορφη σκέψη.
Ένας οδοντίατρος βρίσκεται νεκρός με μια μικρή καψαλισμένη τρύπα στον δεξιό του κρόταφο. Στο πάτωμα, δίπλα στο τεντωμένο δεξί χέρι του, υπάρχει ένα μικρό πιστόλι. Λίγο αργότερα, και ένας από τους ασθενείς του βρίσκεται νεκρός – από θανατηφόρα δόση τοπικού αναισθητικού. Ξεκάθαρη υπόθεση φόνου και αυτοκτονίας ή κάτι άλλο, πιο σοβαρό, κρύβεται πίσω από αυτή την περίεργη υπόθεση; Γιατί όμως ο οδοντίατρος να διαπράξει ένα έγκλημα και μετά να αυτοκτονήσει στη διάρκεια μιας μέρας γεμάτης με επαγγελματικά ραντεβού; Θα καταφέρει ο Πουαρό να βρει τη λύση στον γρίφο που κρύβεται στην αγκράφα ενός παπουτσιού;

Με φόντο μια Αργεντινή όπου κυριαρχούν η σήψη και η διαφθορά, ένα ζευγάρι παράνομων εραστών ασφυκτιά στο αυστηρό πλαίσιο της επαρχιακής κοινωνίας όπου ζει. Οι δύο μεσήλικες, «αξιοσέβαστοι» πολίτες της άσημης κωμόπολής τους υπερβαίνουν κάθε ηθική αναστολή και φτάνουν στην απόλυτη αχρειότητα διαπράττοντας μια σειρά αποτρόπαιων εγκλημάτων. Το υπαρξιακό αδιέξοδο μιας ζωής ανεκπλήρωτης συναντά τη βαθιά ηθική κρίση μιας χώρας σε ένα μυθιστόρημα αγωνίας, ανατροπών και σκληρής αλήθειας.

Ανατολικές Ινδίες, 1634. Ο Σάμιουελ Πιπς, ο σπουδαιότερος κλεφτοκυνηγός του κόσμου, μεταφέρεται από την Μπατάβια στο Άμστερνταμ, όπου κινδυνεύει να εκτελεστεί για ένα έγκλημα που ίσως διέπραξε, ίσως όχι. Μαζί του ταξιδεύει ο πιστός σωματοφύλακάς του, ο Άρεντ Χέις, που είναι αποφασισμένος να αποδείξει την αθωότητα του φίλου του, ενώ στο ίδιο πλοίο βρίσκεται και η Σάρα Βίσελ, μια γυναίκα ευγενούς καταγωγής με ένα μυστικό, και ο σύζυγός της, o γενικός κυβερνήτης της Μπατάβιας. Πριν καλά καλά όμως σαλπάρει το πλοίο, αρχίζει ένας καταιγισμός παράδοξων και πολύ δυσοίωνων γεγονότων. Ένας νεκρός λεπρός παραμονεύει στα καταστρώματα. Παράξενα σύμβολα εμφανίζονται στα πανιά. Ζώα σφαγιάζονται. Και μια απόκοσμη φωνή υπόσχεται τρία ανίερα θαύματα: ένα απίθανο κυνήγι, μια απίθανη κλοπή και έναν απίθανο φόνο. Είναι δυνατόν για όλα αυτά να ευθύνεται ένας δαίμονας με το όνομα γερο-Τομ; Με τον Σάμιουελ σιδηροδέσμιο στο μπουντρούμι, μονάχα ο Άρεντ και η Σάρα μπορούν να δώσουν λύση σ’ ένα μυστήριο που έχει τις ρίζες του βαθιά στο παρελθόν και τώρα απειλεί να βουλιάξει το πλοίο – και μαζί όλους τους επιβάτες του.

Κάποιος δεν έλεγε την αλήθεια απ’όλους. Αλλά ποιός; Πρώτα ήταν η μητέρα Μενδρινού. Έλεγε ψέματα. Η κόρη της δεν είχε καμιά διάθεση να αυτοκτονήσει. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας τους, που προσπάθησε να τον διώξει από την Αθήνα, και τώρα αυτός, ο κ. X της Ηρώς, που δεν δεχόταν εκβιασμούς. Όλοι εκινούντο γύρω από το θάνατο της Ζιζής Μενδρινού. Αλλά ποιά σχέση μπορούσαν να έχουν μεταξύ τους; Κάθε καινούργιο ίχνος που ανεκάλυπτε, αντί να τον πλησιάσει στη λύση του προβλήματος, τον απεμάκρυνε ακόμη πιο πολύ. Κι όμως, υπήρχε κάτι. Ποιός ήταν ο «Μεγάλος», για τον οποίον είχε μιλήσει η Ηρώ; [...] Ναι, ήταν όμορφη, προκλητική, σε ζάλιζε σαν ένα δυνατό πιοτό. Η σάρκα της ήταν ένας γκρεμνός που τον μαγνήτιζε. Αφέθηκε να πέσει με μια κτηνώδη ορμή, παλεύοντας ακόμη με τις τύψεις του. [...] Σιχαινόταν τον εαυτό του κι όμως είχε σ’όλο του το κορμί την ευχάριστη ανάμνηση της ηδονής που απήλαυσε. Ποθούσε αυτήν την Ηρώ με τα σχιστά μάτια και αγαπούσε την Καίτη Καρέζη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Αλλά μια γυναίκα πως θα μπορούσε να τα καταλάβει όλα αυτά; [...]Ήταν εκνευρισμένος. Στα μυθιστορήματα οι μυστικοί αστυνομικοί ψάχνουν με σύστημα και ψυχραιμία, σαν να λύνουν σταυρόλεξο. Αλλά αυτός δεν ήταν μυστικός αστυνομικός, και η ιστορία του δεν ήταν μυθιστόρημα. Και, επιπλέον, είχαν δοκιμάσει να τον σκοτώσουν. Αυτό τον τρόμαζε και τον ερέθιζε. Τώρα, στο πάθος του για την αλήθεια είχε προστεθεί κι ένα στοιχείο προσωπικό. Είχε έναν δικό του λογαριασμό για τακτοποίηση με τους δολοφόνους.

Ένας νεαρός οπερατέρ γυρίζει αργά το βράδυ απο τον Πειραιά με τον ηλεκτρικό. Καθώς το τρένο περνάει απο τη Θησείο, νομίζει πως βλέπει να πετούν απο ένα αυτοκίνητο το πτώμα μιας γυναίκας. Είναι νυσταγμένος, η βροχή πέφτει δυνατή και θολώνει τα τζάμια του βαγονιού. Κανένας συνεπιβάτης του δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το παραμικρό. Το τρένο πέρασε με ταχύτητα και το θέαμα χάθηκε. Και όμως σ' αυτό το δευτερόλεπτο είδε πως ο άνθρωπος που οδηγούσε φορούσε σμόκιν...

Όλοι φοράνε τις μάσκες τους, το φως υποχωρεί. Όλοι εκτός από έναν, που πάντα παραμένει αθέατος. Οι εντολές ακούγονται ξεκάθαρα, για λίγο στέκονται απολύτως ακίνητοι. Κάποιος θα νόμιζε ότι προσεύχονται. Κι όμως. Μια περιπλάνηση που αρχίζει από το νυχτερινό Αμβούργο για να καταλήξει στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Η αλυσίδα διαδοχικών αυτοκτονιών και ανεξήγητων θανάτων περιστρέφεται γύρω από μια ταινία διάρκειας λίγων λεπτών. Μέσα της ξαναζωντανεύει «Ο Δύτης». Ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας θα αναγκαστεί να την παρακολουθήσει για να καταλάβει. Κάποιες φορές το ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια βουτιά στον πυρήνα της φρίκης. Εκεί όπου η πραγματικότητα υπερβαίνει την ανθρώπινη φαντασία. Ένα δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα που θα ενθουσιάσει ακόμη και τους πιο έμπειρους αναγνώστες αστυνομικής λογοτεχνίας, κάνοντάς τους να το θυμούνται για καιρό.

[…] Τα μάτια της πήραν το χρώμα του Αιγαίου, ενώ η ανάσα της έκανε το θώρακά της ν’ ανεβοκατεβαίνει κάτω απ’ τη λεπτή της μπλούζα, που τεντωνόταν πάνω από τα δύο ωραιότατα στήθη της. Ο Καρβάλιο υποψιαζόταν ότι θα ήταν σφιχτά, με ρώγες άγουρες, σαν τα στήθη των έφηβων κοριτσιών.«Ταραμάς, μουσακάς, ντολμάδες… Τώρα το μόνο που λείπει είναι ένα κομμάτι του Θεοδωράκη, το ‘Περιγιάλι’ για παράδειγμα, με τους στίχους του Σεφέρη, που ο Αλέκος το έπαιζε ξανά και ξανά στο πικάπ μέχρι που έκλαιγαν και τ’ αυτιά του, όπως έλεγε». […]Ο Πέπε Καρβάλιο αναλαμβάνει για λογαριασμό ενός παράξενου ζευγαριού Γάλλων, της Κλερ και του Λεμπρούν, να εντοπίσει πού βρίσκεται ο Αλέκος, ο έλληνας σύζυγος της Κλερ. Καθώς περιδιαβαίνουν τις παλιές βιομηχανικές ζώνες της Βαρκελώνης αναζητώντας τον Έλληνα με τη σκοτεινή προσωπικότητα, η καρδιά του Καρβάλιο υποκύπτει στην άπιαστη ομορφιά της Κλερ. Το προφίλ του ως κυνικού και ψυχρού ντετέκτιβ δεν θ’ αργήσει να καταρρεύσει...

Ο Ελί Ναζεάρ είχε συναντήσει τη Συλβί στο πλοίο Τεοφίλ Γκωτιέ πριν από δύο εβδομάδες. Εκείνη επέστρεφε από το Κάιρο, όπου ήταν κονσοματρίς σε κάποια καμπαρέ. Εκείνος έκανε το ταξίδι απ’ την Κωνσταντινούπολη στις Βρυξέλλες, για να βρει μια λύση σε μια υπόθεση χαλιών – χαλιά αξίας ενός εκατομμυρίου, που είχαν κρατηθεί στο τελωνείο και έπρεπε να τα πουλήσει. Τα χαλιά δεν ήταν δικά του. Επρόκειτο για υπόθεση που εκκρεμούσε μήνες τώρα. Είχαν ασχοληθεί καμιά εικοσαριά μεσάζοντες, στο Πέραν, στην Αθήνα, ακόμη και στο Παρίσι, σε σημείο που δεν ήξεραν πλέον σε ποιόν ανήκε το εμπόρευμα και ποιό ήταν το μερίδιο του καθενός. Ήταν σαφές: Αν πουλούσε τα χαλιά, θα κέρδιζε διακόσιες χιλιάδες φράγκα! [...] [...] Τότε συνέβη κάτι τόσο απρόσμενο που παραλίγο να τον πιάσει νευρικό γέλιο. Mέσα στον γαλαζωπό φωτισμό του κουπέ, εμφανίστηκε το έκπληκτο βλέμμα ενός ανθρώπου που απορεί γιατί τον έχουν ξυπνήσει. Ωστόσο ένα ρυάκι αίμα κυλούσε ήδη απ’ το τρίχωμα του κεφαλιού του και είχε φτάσει στο μέτωπο ! Προσπάθησε να κινηθεί για να δει τί συνέβαινε. Ο Ελί τον χτύπησε πάλι, δυο φορές, τρεις φορές, δέκα φορές, με θυμό, εξαιτίας αυτών των ήρεμων, ηλίθιων ματιών που τον κοιτούσαν. O EΛI ΝΑΖΕAΡ ΠΡΕΠΕΙ ΝA ΚΡΥΦΤΕΙ αφού δολοφόνησε έναν πλούσιο Ολλανδό για να τον ληστέψει μέσα σε ένα τρένο. Ο φόνος περνάει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Ναζεάρ βρίσκει καταφύγιο στον φοιτητικό ξενώνα της κυρίας Μπαρόν, μητέρας της ερωμένης του, στο Σαρλερουά του Βελγίου. Εκεί, στην κουζίνα του ξενώνα, περνάει τον περισσότερο χρόνο του, αφηγείται ιστορίες μεγαλείων και παρακολουθεί στενά τους άλλους ενοικιαστές, που όλο και περισσότερο τον υποπτεύονται, ενώ η αστυνομία αναζητά τα ίχνη του… Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Φιλίπ Νουαρέ και τη Σιμόν Σινιορέ (L’Étoile du Nord, σκηνοθεσία Pierre Granier-Deferre, 1982).

Μετά από είκοσι πέντε χρόνια υπηρεσίας στην αστυνομία του Σικάγο, και μ’ ένα δύσκολο διαζύγιο στην πλάτη του, ο Καλ Χούπερ θέλει να φτιάξει μια καινούργια ζωή. Πιστεύει ότι το απομονωμένο χωριό της Ιρλανδίας, όπου αγοράζει μια μικρή φάρμα, είναι ιδανικό γι’ αυτόν: ένας ειδυλλιακός τόπος με καλή παμπ όπου δεν συμβαίνει τίποτα.
Όμως ένα δωδεκάχρονο παιδί έρχεται και του ζητά βοήθεια. Ο δεκαεννιάχρονος αδελφός του έχει εξαφανιστεί, και κανείς δεν φαίνεται να δίνει σημασία, ούτε καν η αστυνομία. Ο Καλ δεν θέλει να εμπλακεί σε κανενός είδους έρευνα, δεν μπορεί όμως και να αδιαφορήσει.
Σύντομα ανακαλύπτει ότι ακόμα και στο πιο ειδυλλιακό χωριουδάκι υπάρχουν καλά κρυμμένα μυστικά, οι άνθρωποι δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, και μπορεί να σου χτυπήσουν την πόρτα σκοτούρες.

Ο Καμιλλέρι επινοεί ελάχιστα από αυτά στα οποία αναφέρεται και, όταν τα μεταφέρει στις σελίδες των βιβλίων του, άνθρωποι και γεγονότα γίνονται σαν τα ξύλινα αλογάκια του λούνα παρκ που γυρίζουν σ' έναν κύκλο ακολουθώντας το ένα το άλλο. Στο βιβλίο αυτό, το πραγματικό γεγονός, που έγινε γνωστό μετά τη δημοσίευση μιας εργασίας με τίτλο: "Έρευνα γύρω από τις συνθήκες της Σικελίας του 1875-76", είναι οι ραδιουργίες, τα εγκλήματα και οι αναταραχές μετά την ανεξήγητη απόφαση του νομάρχη της Καλτανισσέττα -ο οποίος καταγόταν από την Τοσκάνη και ονομαζόταν Μπορτούτζι- να εγκαινιάσει το θέατρο της Καλτανισσέττα ανεβάζοντας μια άγνωστη λυρική όπερα με τον τίτλο "Ο ζυθοποιός του Πρέστον". Ο Καμιλλέρι στήνει ένα απολαυστικό μυθιστόρημα, μέσα από το οποίο αναδύεται όλη η σικελική πραγματικότητα. Κι αν οδηγός του είναι η Ιστορία η ίδια, αυτό συμβαίνει γιατί για κείνον η πορεία της ανθρωπότητας και ο χρόνος, εκφράζονται απρόσμενα και παράλογα, όπως η κωμωδία στις καλύτερες στιγμές της...