Poésie

«Dyno» στη γλώσσα της αναρρίχησης σημαίνει το δυναμικό άλμα που πραγματοποιεί ο αναρριχητής προκειμένου να κρατηθεί από την επόμενη λαβή, πέρα από το σημείο που φτάνει το χέρι του. Κατά την εκτέλεση αυτής της κίνησης το τεταμένο σώμα αφήνει τον βράχο, εκτινάσσεται κι ο αναρριχητής άλλοτε φτάνει ψηλότερα κι άλλοτε πέφτει. Στα είκοσι εννιά ποιήματα της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Κωνσταντίνας Κορρυβάντη το «dyno» είναι το ρίσκο που παίρνουμε στον καιρό που δεν συμβαίνουν θαύματα. Τα βουνά παραμένουν αμετακίνητα, όπως συμβαίνει με τα φυσικά αλλά συχνά και με τα ψυχικά εμπόδια. Με τον τρόπο που ψηλαφίζουμε τον βράχο, ρίχνουμε και τη ζαριά. Ίδια τα δάχτυλα, ίδιο το αποτύπωμα. Όλα, ή σχεδόν όλα, είναι στο χέρι μας. Η προσπάθεια, η προσδοκία, το θάρρος, ο φόβος. Επιτυχία ή αποτυχία «όπου κι αν είσαι, σκαρφαλώνεις την υδρόγειο». ΓΥΜΝΕΣ ΚΟΡΦΕΣ Έφτασες σ’ ένα καλά ακονισμένο τέλος. Γνώριμο. Όσο η άκρη της σύριγγας, το νυστέρι ή γιατί όχι η μύτη της αγαπημένης σου ξύλινης μαριονέτας. Μα οι κορφές είναι γυμνές σαν την αλήθεια. Δεν έχουν τίποτα να κατακτήσεις. Έλα να κυλιστούμε στην πτώση.

-ΙΙ-   [Εσύ: στο παράθυρο του κόσμου Εγώ: σταθερά κάτω στον βυθό]   Περπατάς απόγευμα στον μώλο σταματάς ακριβώς πάνω από το σημείο όπου βρίσκομαι βυθομένος- Η μορφή σου ορθώνεται τεράστια από πάνω μου- δεν με βλέπεις Μόνο εγώ σε / ευρυγώνια στάση να ατενίζεις το σκηνικό του ορίζοντα Εσύ να κοιτάζεις στον ορίζοντα κι εγώ να κοιτάζω εσένα δίχως να ξέρεις πως σε βλέπω  

Όσα περιέχει αυτός ο τόμος για τη μεταμοντέρνα αμερικανική ποίηση είναι διεξοδικά στον βαθμό που δεν μπορούν να είναι περατωμένα, γιατί ο ποιητικός μεταμοντερνισμός εξακολουθεί να απολύει ύλες από τον ορισμό του. Ετούτη η παρουσίαση δεν έχει στόχο να αναδείξει τα όσα έχουν, από ιστορική και βιβλιογραφική άποψη, ήδη δημοσιευθεί σχετικά με τη μεταμοντέρνα αμερικανική ποίηση κι εξίσου με τον ανά τον κόσμο ιδεολογικοποιημένο μεταμοντερνισμό στον τομέα της ποίησης. Πρόκειται για ένα κείμενο μονήρες και, ως προς το περιεχόμενό του, απροσχημάτιστο. Δεν συγκλίνει με τις γνωστοποιημένες φιλολογικές διερευνήσεις, μήτε καν με τις λεγόμενες εποικοδομητικές, διότι ο συγγραφέας του αντίκειται στη φιλολογία. Το περιεχόμενο είναι εξ ολοκλήρου μεταμοντέρνο, εφόσον σε αυτό ο συγκεκριμένος μεταμοντερνισμός δεν διεξέρχεται μέσω των αποδόσεων της υποδοχής του μα μέσω των περιεχομένων του.

Στήσε το αντίσκηνό σου, δεν υπάρχει ουδέτερο έδαφος, ούτε σημείο g, ούτε ελεύθερη ζώνη. Τα σύνορα με το κράτος περνούν μέσα από το μυαλό σου. Φύλαγέ τα! Αυτά φυλάνε εσένα, μικρή ντροπαλή φονική βιολέτα




Η παρούσα συλλογή ποιημάτων του Κωστή Νικολάκη γράφτηκε μεταξύ 2011 και 2013, με προοπτική να κυκλοφορήσει σε αμερικάνικη έκδοση το 2014, υπό την εποπτεία του Ρήγα Καππάτου στη Νέα Υόρκη και σε μετάφραση της Τάιρα Μέισον . Όμως, ο θάνατος πρόλαβε τον ποιητή και το έργο ποτέ δεν εκδόθηκε όπως θα το ήθελε. Οι εκδόσεις μας προέβησαν σε ετούτη την αναμνηστική έκδοση, εις μνήμην του συγγραφέα. THE TRAINS Uncle Louis used to say: the variety of time is a magic spell; spring-time is driving people crazy; the train station begins next to the trains. There, in the station, you looked at me and you wanted to know who I was. The train left and we stayed to take the next one. He also believed that the blue color was belonging only to the sky. Women avoid it. In the morning the sun was shining Spring. Your blue dress was waving and you did not learn who I was. ΤΑ ΤΡΕΝΑ Ο θείος Λουΐ έλεγε: η ποικιλία του χρόνου μαγεύει, η άνοιξη τρελαίνει, ο σταθμός ξεκινάει δίπλα από τα τρένα. Στο σταθμό με κοίταζες και ήθελες να μάθεις ποιος είμαι. Το τρένο έφυγε, μείναμε για το επόμενο. Πίστευε μάλιστα ότι το γαλάζιο χρώμα είναι το μόνο του ουρανού. Οι γυναίκες το αποφεύγουν. Πρωί ο ήλιος έλαμπε άνοιξη. Το γαλάζιο σου φόρεμα ανέμιζε και εσύ δεν έμαθες ποτέ ποιος είμαι.

Σου έχω Jameson, Cardhu, Absolut, Moët, και γάλα για τις πεταλούδες που φτεροκοπούν μέσα στις φυσαλίδες πεινάω.