Έγελος

Για τον Έγελο, χαρακτηριστικό της μουσικής είναι ότι δίνει μορφή στο αίσθημα ως αίσθημα, ότι κατορθώνει να αποτυπώσει εξωτερικά την ίδια την εσωτερικότητά μας: Μόνον η ποίηση την εκφράζει πληρέστερα, αλλά με τίμημα την αυτοτέλεια της καλλιτεχνικής μορφής.
Ο Έγελος ή Χέγκελ υπήρξε, μετά τον Καντ, ο δεύτερος μεγάλος θεωρητικός του νέου τότε φιλοσοφικού κλάδου της «αισθητικής». Σε αντίθεση με τον Καντ, δεν προσπαθεί τόσο να ορίσει τους υποκειμενικούς όρους υπό τους οποίους λέμε για κάτι ότι είναι «ωραίο», αλλά διερευνά κυρίως τους αντικειμενικούς όρους αυτού του υποκειμενικού αισθήματος με αξίωση καθολικότητας.
Γι' αυτό τον λόγο είναι πολύτιμες οι παραδόσεις του για την κάθε επιμέρους τέχνη, όπως αυτές για τη μουσική, που παρουσιάζει εδώ ο μουσικολόγος Μάρκος Τσέτσος.
Σ' αυτό το από πολλές απόψεις ιδρυτικό κείμενο πρωτοεμφανίζονται έννοιες και διακρίσεις που έχουν έκτοτε καθιερωθεί στην αισθητική της μουσικής, αλλά και άλλες που θα άξιζε να αναπτυχθούν στο μέλλον, όπως τονίζει ο Τσέτσος στο εκτενές σχόλιό του.

"Η διαφορά των φιλοσοφικών συστημάτων τον Φίχτε και του Σέλλινγκ" είναι το πρώτο επώνυμα δημοσιευμένο έργο του Εγέλου ή Χέγκελ (Hegel, 1770-1831), το οποίο γράφτηκε και εκδόθηκε στην Ιένα το 1801. Στην πόλη που, γειτνιάζοντας με τη Βαϊμάρη του Γκαίτε, αποτελούσε τη "φιλοσοφική πρωτεύουσα" της Γερμανίας στο μεταίχμιο του 18ου και του 19ου αιώνα. Ο Έγελος συνομιλεί με τις κορυφαίες μορφές της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας. Με αρχική πρόθεση να ανασκευάσει την εικόνα της σχέσης μεταξύ Φίχτε και Σέλλινγκ. που προκλήθηκε από την "αναγωγή της φιλοσοφίας στη λογική" του Ράινχολντ, υπεισέρχεται στην πραγμάτευση καίριων ζητημάτων που έχουν προκύψει από τον στοχασμό όχι μόνο των προαναφερθέντων φιλοσόφων, αλλά και των Καντ και Γιακόμπι. Εξέχουσα θέση κατέχει επίσης στο έργο η αξιοποίηση σημαντικών πτυχών της πλατωνικής και σπινοζικής φιλοσοφικής κληρονομιάς. Η "Διαφορά" είναι ένα κατ' εξοχήν έργο φιλοσοφικής κριτικής, το οποίο λειτουργεί συνάμα ως εργαστήριο επεξεργασίας της εννοιολογίας του κατοπινού εγελιανού συστήματος. Πρόκειται για ένα κείμενο που μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στη μύηση του αναγνώστη στην εγελιανή φιλοσοφία. Εκτός από την προσεγμένη μετάφραση του εγελιανού κειμένου και τον αναλυτικό υπομνηματισμό του, ο Γιώργος Ηλιόπουλος προσφέρει στον αναγνώστη ένα κατατοπιστικό επίμετρο για την κατανόηση ενός σημαντικού αλλά δύσκολου κειμένου.

Ο νεαρός Έγελος (G.W.F. Hegel, 1770-1831), στην περίοδο κατά την οποία κατοικεί στη Φραγκφούρτη (1797-1800), αναπτύσσει καινούργιους τρόπους σκέψης που θα φέρουν έπειτα στο φως έναν νέο τρόπο του φιλοσοφείν. Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι ότι τότε προσφεύγει σε ένα νέο λεξιλόγιο για να περιγράψει τις δομές σκέψης που αποκαλύπτει, ενώ αργότερα θα επιλέξει, αντίστροφα, να διευρύνει τις παραδοσιακές έννοιες εμπλουτίζοντάς τες με τις δομές σκέψης που έχει ανακαλύψει. Εδώ ονομάζει "αγάπη" τη σχέση δύο αυτοσχετιζόμενων όρων που αργότερα θα θεωρήσει ότι είναι χαρακτηριστική της "έννοιας". Εδώ ονομάζει "πεπρωμένο" το γεγονός ότι η πραγματικότητα αντιδρά στη φιλοδοξία μιας μεμονωμένης όψης της να αποσπασθεί από την κοινή μοίρα, ενώ αργότερα θα εισαγάγει την ανάλυση των εννοιών βάσει της "διαδικασίας" που ενώνει τις όψεις τους. Σκοπός της σκέψης του Έγελου στη Φραγκφούρτη είναι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Αντικείμενο της κριτικής του η εβραϊκή θρησκεία και κυρίως η χριστιανική. Ο εβραϊσμός υποτάσσει τον άνθρωπο σε έναν δεδομένο νόμο, αποκόπτοντάς τον από τη φύση. Αλλά υφίσταται ως "πεπρωμένο" την αντίδραση της αποκλεισμένης πραγματικότητας. Ο χριστιανισμός έχει ως αφετηρία την προσπάθεια του ιδρυτή του να αποσυρθεί από τη σφαίρα του δούναι και λαβείν, των συμφερόντων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, ώστε να γλυτώσει από μια τέτοια αντίδραση. Αλλά εν τέλει υφίσταται ένα χειρότερο ακόμη "πεπρωμένο", καθώς μετατρέπεται σε όργανο καταπίεσης και εκμετάλλευσης ο ίδιος. Ορισμένοι θεωρούν ότι το κείμενο αυτό προτρέχει την υλιστική κριτική του άθεου Φόυερμπαχ (Ludwig Feuerbach, 1804-1872) στον χριστιανισμό, άλλοι ότι εισάγει, αντίθετα, μια υπαρξιστική πρόσληψη του χριστιανισμού όπως αυτή του πιστού Κίρκεγκωρ (Sοren Kierkegaard, 1813-1855). Είναι εντυπωσιακό βέβαια ότι δημοσιεύθηκε μόνο το 1907, οπότε κανένας από τους δύο δεν το είχε διαβάσει. Και είναι ενδιαφέρον ότι κι οι δύο θεωρούν τις απόψεις τους κατ'εξοχήν αντιεγελιανές... Ο Γιώργος Σαγκριώτης, μια από τις σημαντικές νέες φωνές της ελληνικής φιλοσοφίας, μετέφρασε, προλόγισε, σχολίασε αυτό το δύσκολο κείμενο, που δεν ήταν προορισμένο για δημοσίευση. Το επίμετρό του αναδεικνύει τα ιστορικά πλαίσια και φιλοσοφικά διακυβεύματα του έργου ώς και για μας σήμερα.

Η "Φαινομενολογία του νου" (ή του πνεύματος, κατά την ως τώρα συνηθισμένη απόδοση), δημοσιευμένη πριν από 200 χρόνια, είναι το γνωστότερο έργο του Έγελου ή Χέγκελ (Hegel, 1770-1831). Παρόλο που το έργο μπορεί να θεωρηθεί ακόμη νεανικό, η φήμη του δεν είναι τυχαία: Κανένα άλλο έργο στην ιστορία της σκέψης δεν αναλαμβάνει με τόση ενεργητικότητα και ακρίβεια να δείξει πώς αναπτύσσεται η γνώση κι εδραιώνεται ανά την ιστορία. O Έγελος θεωρεί ότι η εποχή του κατέκτησε τελικά την ορθή έννοια του επίσταμαι, αλλά μόνον η πορεία που οδήγησε σ' αυτήν αιτιολογεί την υιοθέτησή της. Μόνον η αναδρομή στις ανατροπές που υπομένει η συνείδηση μέχρι να κατακτήσει μια μη αντιφατική θέση μπορεί άρα να επιτελέσει το έργο που είχε αναλάβει ο Καντ στην Κριτική του καθαρού λόγου. H "Φαινομενολογία του νου" είναι αυτή αναδρομή: Μια ιστορία της σκέψης ιδωμένη από συστηματική σκοπιά.