Charles Dickens

Μια γοητευτική και άκρως αποκαλυπτική περιπλάνηση του Τσαρλς Ντίκενς στο νυχτερινό Λονδίνο, όταν, σαν πλάνης, ένας flanneur βγαλμένος κατευθείαν από τις σελίδες του Μπωντλέρ, συνήθιζε να περπατά μετά τα μεσάνυχτα στους σκοτεινούς δρόμους για να καταπολεμήσει τις βασανιστικές του αϋπνίες. Σύντομα κείμενα που στοιχειώνουν τον αναγνώστη, συλλαμβάνουν με εξαιρετική ακρίβεια και ευαισθησία την αίσθηση της ερημιάς, εσωτερικής και εξωτερικής και, καθώς έγραψε η Τζόυς Κάρολ Όουτς "υπαινίσσονται περισσότερα απ’ όσα αποκαλύπτουν οι λέξεις". Συναντήσεις με άστεγους, μέθυσους, μικροπαραβάτες και προλετάριους στα έσχατα στάδια της ένδειας, αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, στοχασμοί, οξεία κοινωνική παρατήρηση συνθέτουν ένα εξαιρετικά ζωντανό πορτρέτο ενός μοναχικού, ευάλωτου και βαθιά ανθρώπινου συγγραφέα, και συνάμα την εικόνα ενός Λονδίνου συναρπαστικού αλλά και ερεβώδους. Μπορεί ένα βιβλίο να αλλάξει τον κόσμο; Και ναι και όχι. Σίγουρα, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Η σειρά Μικρά Διαχρονικά φέρνει στις βιβλιοθήκες μας σημαντικά κείμενα μεγάλων στοχαστών, πρωτοπόρων, ριζοσπαστών και οραματιστών που οι ιδέες τους συγκλόνισαν τις κοινωνίες, αναστάτωσαν τα πολιτισμικά δεδομένα της εποχής τους και διαμόρφωσαν τον κόσμο όπως τον ζούμε σήμερα. Την σειρά διευθύνει η κριτικός λογοτεχνίας και μεταφράστρια Κατερίνα Σχινά.

Ο Ζοφερός Οίκος είναι το ένατο βιβλίο του Ντίκενς και θεωρείται από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα του μυθιστορήματα, με μια πληθώρα κεντρικών και δευτερευόντων χαρακτήρων. Δεν πρόκειται απλώς για ένα σπουδαίο βικτοριανό μυθιστόρημα, έναν σχολιασμό της κοινωνίας και μια σάτιρα του δικαστικού συστήματος. Είναι επίσης ένα ρομάντζο, ένα μελόδραμα, μια από τις πρώτες αστυνομικές ιστορίες στην αγγλική λογοτεχνία, ένα κοινωνικό έπος μεγάλης κλίμακας, καθώς και το πιο ευρηματικό του έργο. Τον 19ο αιώνα, όπου μαινόταν η μάχη ανάμεσα στο Ρομαντισμό και τον Ωφελιμισμό, την καρδιά και το μυαλό, ο Ντίκενς με το έργο του υπερασπίστηκε και τις δυο πλευρές. Από ιστορική άποψη, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα συμπίπτει με τη μεταρρύθμιση του αγγλικού ποινικού κώδικα, την παρακμή της αριστοκρατικής τάξης και την άνοδο της σύγχρονης αστυνομικής δύναμης στην Αγγλία, η οποία σηματοδοτεί την πιο συντηρητική περίοδο της ανόδου της μεσαίας τάξης και των ελεγχόμενων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για τη μετάβαση της κοινωνικής δύναμης από την άκαρδη και άδικη αριστοκρατική κοινωνία, με τα προνόμια και τη μυστικοπάθειά της, σε έναν πιο δημοκρατικό κόσμο που κυβερνάται από δικαιοφροσύνη και αίσθηση του καθήκοντος.

Ο "Ζοφερός Οίκος" είναι το ένατο βιβλίο του Ντίκενς και θεωρείται από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα του μυθιστορήματα, με μια πληθώρα κεντρικών και δευτερευόντων χαρακτήρων. Δεν πρόκειται απλώς για ένα σπουδαίο βικτοριανό μυθιστόρημα, έναν σχολιασμό της κοινωνίας και μια σάτιρα του δικαστικού συστήματος. Είναι επίσης ένα ρομάντζο, ένα μελόδραμα, μια από τις πρώτες αστυνομικές ιστορίες στην αγγλική λογοτεχνία, ένα κοινωνικό έπος μεγάλης κλίμακας, καθώς και το πιο ευρηματικό του έργο. Τον 19ο αιώνα, όπου μαινόταν η μάχη ανάμεσα στο Ρομαντισμό και τον Ωφελιμισμό, την καρδιά και το μυαλό, ο Ντίκενς με το έργο του υπερασπίστηκε και τις δυο πλευρές. Από ιστορική άποψη, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα συμπίπτει με τη μεταρρύθμιση του αγγλικού ποινικού κώδικα, την παρακμή της αριστοκρατικής τάξης και την άνοδο της σύγχρονης αστυνομικής δύναμης στην Αγγλία, η οποία σηματοδοτεί την πιο συντηρητική περίοδο της ανόδου της μεσαίας τάξης και των ελεγχόμενων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για τη μετάβαση της κοινωνικής δύναμης από την άκαρδη και άδικη αριστοκρατική κοινωνία, με τα προνόμια και τη μυστικοπάθειά της, σε έναν πιο δημοκρατικό κόσμο που κυβερνάται από δικαιοφροσύνη και αίσθηση του καθήκοντος.

Όταν ο αφηγητής του Ντίκενς στον Σηματωρό, την αριστοτεχνική αυτή ιστορία φαντασμάτων, κατεβαίνει, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, στο απόμερο κουβούκλιο, στο πλάι της σιδηροδρομικής γραμμής, συνειδητοποιεί πως έχει βρεθεί « στο πιο απομονωμένο και καταθλιπτικό μέρος που είχε δει ποτέ του », νιώθοντας « μια ανατριχίλα λες και είχε εγκαταλείψει τον φυσικό κόσμο ». Η ανησυχία του αποδεικνύεται δικαιολογημένη, αφού ο σηματωρός που ζει εκεί έχει ένα μυστικό: έναν απόκοσμο επισκέπτη που τον έχει προειδοποιήσει ήδη δύο φορές για επικείμενες καταστροφές και τώρα έχει εμφανιστεί και πάλι, προαναγγέλλοντας κάποια συμφορά που κανείς από τους δύο άνδρες δεν είναι σε θέση να προβλέψει ή να κατανοήσει. Ο Σηματωρός είναι το τελευταίο ολοκληρωμένο αριστούργημα του Ντίκενς. Έζησε άλλα τριάμισι χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, τα Χριστούγεννα του 1866, αφήνοντας, ως γνωστόν, Το μυστήριο του Έντουιν Ντρουντ, το τελευταίο του μυθιστόρημα, ημιτελές. Πρόκειται επίσης για την τελειότερη από τις ιστορίες φαντασμάτων του – ενδεχομένως και την τελειότερη από όλες τις αγγλικές ιστορίες φαντασμάτων. Η απαρχή της θα πρέπει να αναζητηθεί στο σιδηρόδρομο και στο ρόλο που έφτασε να παίζει στη ζωή του ίδιου του συγγραφέα. Η διαρκής περιέργειά του τον έσπρωχνε να μαθαίνει με κάθε τρόπο τα πάντα για τη λειτουργία του και για τη ζωή εκείνων που εργάζονταν σ’ αυτόν. Το 1857, ο Ντίκενς μαζί με τον φίλο και επίσης μυθιστοριογράφο Wilkie Collins πέρασαν μια ολόκληρη νύχτα ξάγρυπνοι στο σταθμό Κάρλαϋλ, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν τί συνέβαινε εκεί τις πρωινές ώρες.

Τα Έγγραφα Πίκγουικ είναι το πρώτο μυθιστόρημα (1836) του Ντίκενς και ένα από τα κορυφαία σατιρικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας, με το οποίο ο εικοσιτετράχρονος τότε συγγραφέας έγινε πασίγνωστος μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Τα Έγγραφα Πίκγουικ είναι το πρώτο μυθιστόρημα (1836) του Ντίκενς και ένα από τα κορυφαία σατιρικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας, με το οποίο ο εικοσιτετράχρονος τότε συγγραφέας έγινε πασίγνωστος μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Ο βικτοριανός τρόμος συναντά το αλλόκοτο και το γκροτέσκο σε δύο ατμοσφαιρικά διηγήματα από δύο μεγάλους Άγγλους συγγραφείς.

Είχε έρθει η στιγμή να τροφοδοτήσουμε τη φωτιά.
Με τη μασιά, χτύπησα το ξύλο που φλεγόταν τρεις φορές, σαν να 'ταν μαγεμένο φυλαχτό, κι ένα σμήνος φανταχτερές σπίθες ξεπήδησε από εκεί, στήνοντας φλογερό χορό - κι ύστερα τράβηξε βιαστικά προς την καμινάδα, όπου εξαφανίστηκε. Εν τω μεταξύ, όσο οι σπίθες χόρευαν φωτίζοντάς μας πιο πολύ κι από τη λάμπα του δωματίου, γέμισα τα ποτήρια κι έδωσα στους ταξιδιώτες μου να πιουν. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! - ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, φίλοι μου, όταν οι βοσκοί που ήταν κι εκείνοι κατά κάποιον τρόπο φτωχοί ταξιδιώτες, άκουσαν τους αγγέλους να τραγουδούν: "Επί γης ειρήνη. Εν ανθρώποις ευδοκία!"
Η απαράμιλλη μαγεία των Χριστουγέννων μέσα από τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Καρόλου Ντίκενς για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα. Αφορούν ένα εύρος της δημιουργικής περιόδου του συγγραφέα από το 1835 περίπου το 1855 και πρωτοδημοσιεύτηκαν στα χριστουγεννιάτικα φύλλα των περιοδικών τα οποία εξέδιδε ο ίδιος. Πρόκειται για τα διηγήματα που επηρέασαν, μεταξύ άλλων, και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μια έκδοση για όσους ακόμη προσδοκούν τη θέρμη που τριζοβολά στα αναμμένα τζάκια της φαντασίας. Για να "στοιχειώσει τα σπίτια τους ευχάριστα και τις καρδιές τους παντοτινά"