Novel

1984 Το Κόμμα σού έλεγε να αρνιέσαι τη μαρτυρία των ματιών και των αυτιών σου. Ήταν η υπέρτατη, η ουσιωδέστερη εντολή του. Απομονωμένος στο νησί Ιούρα στα ανοιχτά της Σκωτίας, υποφέροντας από τη φυματίωση που θα αποβεί σύντομα μοιραία για τη ζωή του, ο Τζορτζ Όργουελ έγραψε το 1984 με πυρετώδη ρυθμό, σ’ έναν αγώνα δρόμου με τον χρόνο, μεταξύ 1947 και 1948. Στις 4 Δεκεμβρίου του 1948 έστειλε το ολοκληρωμένο χειρόγραφο στον εκδοτικό οίκο Secker and Wartburg και το βιβλίο κυκλοφόρησε στις 8 Ιουνίου του 1949, επτά μόλις μήνες πριν από τον θάνατό του. Κορυφαίο δείγμα πολιτικής δυστοπικής μυθοπλασίας, το 1984 δάνεισε στην αγγλική γλώσσα όρους που καθιερώθηκαν σύντομα στην καθομιλουμένη, ενέπνευσε ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, θεατρικά έργα, ένα μπαλέτο, μία όπερα, ένα άλμπουμ του Ντέιβιντ Μπόουι, απομιμήσεις, παρωδίες, συνδέθηκε με τους πλέον ετερόκλιτους πολιτικούς χώρους, από το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων ως την αντικομμουνιστική Birch Society, ερμηνεύτηκε με ποικίλους τρόπους, απαγορεύτηκε, αμφισβητήθηκε. Από το επίμετρο της Κατερίνας Σχινά Η φάρμα των ζώων Όλο το καλοκαίρι, η δουλειά στη φάρμα πήγαινε ρολόι. Τα ζώα ήταν τόσο ευτυχισμένα όσο δεν θα το φαντάζονταν ποτέ. Κάθε μπουκιά τροφής ήταν μια έντονη, αδιάσειστη χαρά, τώρα που η τροφή ήταν πραγματικά δική τους, που είχε παραχθεί από αυτούς για αυτούς, που δεν τους είχε μοιραστεί με το σταγονόμετρο από ένα γκρινιάρικο αφεντικό. Τώρα που τα άχρηστα, παρασιτικά ανθρώπινα πλάσματα είχαν φύγει, υπήρχε περισσότερο φαγητό για όλους. Η ηθική δύναμη του Όργουελ δεν έγκειται μόνο στην πολιτική του ανεξαρτησία, στο ότι καταδίκαζε με το ίδιο σφρίγος και την ίδια διαύγεια τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον εγγενή σε κάθε πολιτικό σύστημα ολοκληρωτισμό, αλλά και στην ιδιότυπη αθωότητά του, σ’ εκείνη τη σχεδόν παιδική ματιά απέναντι στον κόσμο, που τον έκανε να βλέπει με τόση τρυφερότητα τα ζώα και την αγγλική εξοχή και να γράφει με τόση απλότητα, μια ματιά που υπερέβαινε την απαισιοδοξία του και τον έκανε να πιστεύει «ότι δεν είναι αναπόφευκτο ο κόσμος να είναι αυτό που είναι», όπως τόσο ωραία γράφει ο Κρίστοφερ Χίτσενς. Διαβάζοντάς τον, βλέπουμε να αναδύεται από τις σελίδες του ένα ακαταμάχητο πρόσωπο. Από το επίμετρο της Κατερίνας Σχινά

Δυο ιδανικοί εραστές ψάχνουν ο ένας τον άλλο χωρίς ούτε οι ίδιοι να το συνειδητοποιούν, σε έναν κόσμο που αλλάζει, σε ένα χρόνο ρευστό, απροσδιόριστο. Αλλά τους οδηγεί η αγωνία, η μανία της συνάντησης. Η Αομάμε και ο Τένγκο θα διασχίσουν τον τόπο και το χρόνο, θα βαδίσουν ανάποδα σε ημερολόγια και χάρτες, θα περιπλανηθούν και θα ρισκάρουν τα πάντα μέσα στο άκρως ποιητικό και επικίνδυνο σύμπαν του Μουρακάμι. Μυστικές αδελφότητες, σέκτες, φαύλοι εξουσιαστές, αδίστακτοι δολοφόνοι, εκδικητές, μαύρες μαγικές ιστορίες, περάσματα στοές ρωγμές, μια χρυσαλλίδα στα σύννεφα, ψυχεδέλεια και παράδοση, στοιχειωμένες μουσικές, νοσταλγία, μια ματιά στο φεγγάρι - ή στα φεγγάρια. Στα δυο φεγγάρια του 1Q84, αυτής της Πόλης των γάτων. Το πολυσυζητημένο magnum opus του Μουρακάμι συνιστά ένα πρωτοφανές αφηγηματικό ξεφάντωμα, ένα πανηγύρι λέξεων, εικόνων, αισθήσεων και, όταν τελειώνει η φαντασμαγορία, αυτό που μένει δεν είναι παρά μια απλούστατη -και γι' αυτό ασύλληπτα συναρπαστική- ιστορία αγάπης, ένα ερωτικό παραμύθι που συνοψίζεται στο αφοπλιστικό, παράφορο, λυτρωτικό κράτημα των χεριών.

Τα χάρτινα φεγγαράκια χρειάζεται να τα πιστέψεις (λιγάκι αλλά παράφορα) για να γίνουν όλα αληθινά. Έτσι όπως ενσαρκώνονται και αγιάζουν ο έρωτας, η αγάπη, το νόημα. Έτσι όπως ενανθρωπίζεται το Φως. Ή όπως ανατέλλουν τα χάρτινα φεγγάρια στην Πόλη των γάτων, σ' αυτή την απροσδιόριστη δεκαετία, στην αρχέγονη εποχή που είναι το 1Q84, η γιαπωνέζικη και παγκόσμια χρονιά του πιο μεγάλου ερωτηματικού. Της μεγάλης Απορίας. Του μεγάλου Κενού. Η Αομάμε και ο Τένγκο πλησιάζουν ακόμα ο ένας τον άλλο, για να γεμίσουν με έρωτα το κενό του πλανήτη, να πλουτίσουν με έρωτα την απορία και τη ζητιανιά του εαυτού τους. Ξένοι σκοποί και προορισμοί γραμμένοι με σπρέι στον υπόγειο, ο φόνος, η εκδίκηση, η τιμωρία, ένας συγγραφέας-φάντασμα, μια ανήλικη νύφη, η συνουσία ως μετουσίωση, μεταφορά στον ίδιο πάντα τόπο, στο χρονότοπο της συνάντησης. Στο χρονότοπο ενός αθέατου φιλιού. Το πολυσυζητημένο magnum opus του Μουρακάμι συνιστά ένα πρωτοφανές αφηγηματικό ξεφάντωμα, ένα πανηγύρι λέξεων, εικόνων, αισθήσεων και, όταν τελειώνει η φαντασμαγορία, αυτό που μένει δεν είναι παρά μια απλούστατη -και γι' αυτό ασύλληπτα συναρπαστική- ιστορία αγάπης, ένα ερωτικό παραμύθι που συνοψίζεται στο αφοπλιστικό, παράφορο, λυτρωτικό κράτημα των χεριών.

Στις λεπτομέρειες συναντιόμαστε, μέσα στους πέντε δρόμους ή στις πέντε γραμμές, στο πεντάγραμμο μιας μεθυσμένης τζαζ κατά το σούρουπο. Στις ξεκούρδιστες νότες, στις ασύντακτες βρισκόμαστε, στα μικροπράγματα ερωτευόμαστε, στα ασήμαντα πράγματα. Κυλιόμενες σκάλες, μια ρωγμή στο μετρό, παντόφλες, πιτζάμες, ένα βάζο τουρσί στο ψυγείο, το σάντουιτς, ένα παλιό αγαπημένο βιβλίο, το μαχαίρι το όπλο, παιδική ηλικία, το σχήμα του στήθους σου, οι φωνές στο κεφάλι, χο-χο, μια παρέλαση κραυγή απορία, ξαπλωμένη στην ήβη μια ζεστή αγωνία. Με κάτι τέτοια υλικά σκαρώνουν το χάρτη τους για να βρεθούν ο Τένγκο και η Αομάμε. Μα ώσπου να σμίξουν, σμίγει ο χρόνος με τον τόπο, το ημερολόγιο με το χάρτη, η κλεψύδρα με την πυξίδα, σμίγουν τρελαίνονται, γίνονται ο αληθινός εαυτός τους και ανατινάζονται σε δυο χλωμά και πράσινα φεγγάρια από χαρτί. Και δεν τελειώνουν, δεν τελειώνουν ποτέ. Ούτε το αριστουργηματικό magnum opus του Χαρούκι Μουρακάμι τελειώνει, όχι στ’ αλήθεια. Απλώς, η αφήγηση χαμηλώνει το βλέμμα και κρύβεται έτσι όπως της αρέσει να κάνει, κρύβεται ανάμεσα στο μέγα Ποτέ και το μικρότατο Πάντα, ανασαίνει, νοσταλγεί, ονειρεύεται και σωπαίνει θριαμβεύοντας ερωτικά, αδιάλλακτα. Μετά, ξεσπιτώνεται πάλι και βγαίνει στους δρόμους, φιλέρημη απορημένη ερωτόληπτη, η αφήγηση βγαίνει στο αδέξιο πεντάγραμμο της τζαζ και συνεχίζει, και συνεχίζεται. Κι έτσι ανταμώνουμε, κι έτσι ερωτευόμαστε πάλι...

Ένα μυστηριώδες θαλάσσιο τέρας περιπλανιέται στους ωκεανούς το έτος 1866. Θορυβημένη η αμερικανική κυβέρνηση, οργανώνει ειδική αποστολή εντοπισμού και εξόντωσης του τέρατος με αρχηγό έναν Γάλλο θαλάσσιο βιολόγο. Όταν η αποστολή συναντάει το κήτος ανοιχτά της Ιαπωνίας, η καταδίωξή του καταλήγει σε πανωλεθρία. Τότε είναι που τα εναπομείναντα μέλη της αποστολής συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για τέρας, αλλά για υποβρύχιο. Ένας θαυμαστός υποθαλάσσιος κόσμος ανοίγεται μπροστά στα μάτια τους, ενώ η εμφάνιση του κάπτεν Νέμο, του κυβερνήτη του «Ναυτίλου» (όπως ονομάζεται το υποβρύχιο), θα φέρει νέα δεδομένα στη ζωή των μελών της αποστολής αλλά και στο πώς βλέπουν τον κόσμο γύρω τους. Οι 20.000 λεύγες θεωρούνται από τις πιο συναρπαστικές μυθοπλαστικές περιπέτειες και από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ. Λέγεται πως αυτό το βιβλίο μαζί με το Από τη Γη στη Σελήνη έκαναν τον μεγάλο Αμερικανό αστρονόμο Έντουιν Χαμπλ να εγκαταλείψει τη νομική και να ασχοληθεί με την αστρονομία και την κοσμολογία. Πέρα από τη λογοτεχνική αξία του, το βιβλίο έχει ξεχωρίσει για τα τεχνολογικά, επιστημονικά, πραγματολογικά στοιχεία του, που είναι μπροστά από την εποχή τους, για τους πολιτικούς υπαινιγμούς εκ μέρους του συγγραφέα (έχει λεχθεί πως ασκεί κριτική στην αποικιοκρατία σε πολύ πρώιμο στάδιο), όπως επίσης για μια υπόγεια οικολογική ανησυχία που φαίνεται να εκφράζει ο Βερν μέσα από το πρόσωπο του Νέμο.

Το Αμπιστάν, μια αχανής αυτοκρατορία, πήρε το όνομά του από τον προφήτη Άμπι, "απεσταλμένο" του Γιαλάχ επί Γης. Το σύστημά της βασίζεται στην αμνησία και την υποταγή στον έναν και μοναδικό θεό. Η θρησκεία είναι ο αδιαμφισβήτητος νόμος. Απαγορεύεται κάθε προσωπική σκέψη, ενώ το πανταχού παρόν σύστημα παρακολούθησης ανακαλύπτει κάθε ιδέα ή πράξη που αποκλίνει. Επισήμως, όλος ο λαός ζει μέσα στην ευτυχία της ακλόνητης πίστης. Το παρελθόν είναι απαγορευμένο. Γνωστός είναι μόνο ο νικηφόρος "Μεγάλος Ιερός Πόλεμος" κατά του "Εχθρού" που οδήγησε στη δημιουργία "της Γης των πιστών". Ο κεντρικός ήρωας, ο Ατί, αμφισβητεί τις βεβαιότητες που έχουν επιβληθεί και ξεκινά μια έρευνα για να ανακαλύψει έναν λαό αποστατών που ζουν σε γκέτο χωρίς θρησκεία... Ο Μπουαλέμ Σανσάλ είναι μια από τις σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης λογοτεχνίας. Μέσα από τη συναρπαστική του διήγηση γεμάτη αθώες ειρωνείες, διασκεδαστικές αλλά και δυσάρεστες εκπλήξεις, ακολουθεί τα χνάρια του Όργουελ και γελοιοποιεί την υποκρισία και το παραστράτημα του θρησκευτικού φανατισμού που απειλεί τη δημοκρατία. Το παρόν βιβλίο τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας για το 2015 και επελέγη ως το καλύτερο της χρονιάς από το γαλλικό περιοδικό Lire.

Μια όσο γίνεται πληρέστερη εικόνα του πολυσύνθετου και πολυώνυμου πεζογραφικού έργου του Έντγκαρ Άλαν Πόε, του μεγάλου παρεξηγημένου των αμερικανικών γραμμάτων, παρέχει η παρούσα έκδοση. Πεζογραφήματα που εντάσσονται στις ενότητες: Τρόμος / Φανταστικό / Μυστήριο / Περιπέτεια / Επιστημονική φαντασία / Σάτιρα καθώς και το διάσημο ποίημα "Το κοράκι" συνθέτουν αυτή την ανθολογία, που συμπληρώνεται με κατατοπιστικές εισαγωγές στα περιεχόμενα έργα και εκτενείς σημειώσεις.

24 στιγμιότυπα, 24 καρέ, 24 στάσεις, όσες και σε ένα φωτογραφικό φιλμ. Όσες και οι στάσεις του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου της Αθήνας. 24 αυτοτελείς, ημιτελείς, μετέωρες και συνεχιζόμενες ιστορίες, που εκτυλίσσονται μέσα και έξω από τα βαγόνια και τους σταθμούς.

Είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στην κορύφωση της κρίσης και οι απεργίες έχουν παραλύσει την πόλη – τα ταξί έχουν ανεβάσει χειρόφρενο και τα βενζινάδικα παραμένουν κλειστά για μέρες. Στα γεμάτα βαγόνια συνυπάρχουν τακτικοί επιβάτες με εκείνους που μπαίνουν για πρώτη φορά στο τρένο, εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης με νεόπτωχους, γιατροί με ανέργους, στελέχη με μετανάστες, αλλά και άνθρωποι που επιβιβάστηκαν κατά τύχη ή δεν έχουν καν ιδέα πώς έφτασαν μέχρι εκεί. Οι ιστορίες τους φαινομενικά κινούνται παράλληλα όπως οι συρμοί της αντίθετης κατεύθυνσης, αλλά σε πολλά σημεία τέμνονται όπως οι ράγες. Στο φόντο, 24 ανώνυμες φωνές παρεμβάλλονται στις ιστορίες ως άλλος χορός του δράματος. Καμιά τους όμως δεν κερδίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, εκτός από αυτή του κορυφαίου, που ξεχωρίζει στο φινάλε. Το 24 ξεκινά ως μια κατάβαση στην πόλη πάνω στις σταθερές ράγες και εξελίσσεται σε μια φρενήρη περιπλάνηση στον κόσμο. Τον κόσμο που κινείται γρήγορα, που μεταβάλλεται διαρκώς, που μεταμορφώνεται, μεταμορφώνοντας κι εμάς τους ίδιους. Το 24 είναι μια σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων που επιχειρεί να απαθανατίσει τις μεταμορφώσεις αυτές. Μέχρι να τελειώσουν οι 24 στάσεις του φιλμ.

Άλλωστε τα γερατειά δεν είναι άλλο παρά να βλέπεις δίχως φόβο το παρελθόν σου. Ο Γκόρκη έλεγε πως δεν θυμάται να διάβασε άλλο έργο με τόσο βάθος. Στο έργο αυτό ο συγγραφέας μάς αποκαλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της περίεργης και ανήσυχης ψυχής του. Ο κριτικός Ρενέ Λαλού έγραψε: «εδώ ο συγγραφέας μελετάει με καταπληκτική επιτυχία το πιο λεπτό πρόβλημα, μέσα στην ατμόσφαιρα της διακριτικής αυστηρότητας και της φλογερής ποιητικότητας που τον χαρακτηρίζει». Η κλασική νουβέλα του 1927 γραμμένη από τον μεγάλο Αυστριακό συγγραφέα σκιαγραφεί το βαθιά συγκινητικό πορτραίτο μιας γυναίκας που συνειδητοποιεί ότι πρέπει να εξαργυρώσει ένα βαρύ τίμημα αν θέλει να ζήσει το πάθος. Ηρωίδα μια γυναίκα η οποία έχασε τον άντρα της και χρόνια αργότερα ερωτεύεται παράφορα ένα Πολωνό διπλωμάτη, εθισμένο στα τυχερά παιχνίδια. Και ο χρόνος μιας ημέρας γίνεται ολόκληρη η ζωή της. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά θα τολμήσει για πρώτη φορά να μιλήσει για εκείνες τις είκοσι τέσσερις ώρες που την στιγμάτισαν για πάντα.

Τέσσερις παθιασμένοι καθηγητές της γερμανικής φιλολογίας αναζητούν τα ίχνη του Πρώσου συγγραφέα Μπένο Φον Αρτσιμπόλντι. Την τελευταία φορά που έδωσε σημεία ζωής βρισκόταν στη Σάντα Τερέσα, μια πόλη της ερήμου στα σύνορα Μεξικού και ΗΠΑ όπου εκατοντάδες γυναίκες έχουν βρεθεί άγρια δολοφονημένες.

Από την κατεστραμμένη Ευρώπη μέχρι την έρημο της Σονόρα στα σύνορα Μεξικού-Τέξας, που τη στοιχειώνουν οι άλυτοι φόνοι γυναικών, ο Μπολάνιο αφηγείται την ιστορία της ζωής του Χανς Ράιτερ, γεννημένου το 1920, που εξελίσσεται σε μεγάλο Γερμανό συγγραφέα με το ψευδώνυμο Αρτσιμπόλντι, και ταυτόχρονα καταγράφει με την ανατριχιαστική νηφαλιότητα αστυνομικής αναφοράς την αλυσίδα των φόνων (απομίμηση των δολοφονιών πού στοιχειώνουν την πραγματική Σιουδάδ Χουάρες στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού). Μέσα από πολυάριθμα γκροτέσκα πορτρέτα και φλερτάροντας με όλα τα λογοτεχνικά είδη, δημιουργείται μια εικόνα του εικοστού αιώνα με πινελιές από την Αποκάλυψη.