Greek

Το 1952 θα ξεκινήσει η μεγάλη πανευρωπαϊκή εκστρατεία για τη ματαίωση της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Ο Πάμπλο Πικάσσο θα σπεύσει τότε, βασισμένος σε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της δίκης του Μπελογιάννη, να φιλοτεχνήσει το έργο του «O άνθρωπος με το γαρίφαλο», που αναπαράγεται σε χιλιάδες κόπιες και κάνει γρήγορα τον γύρο του κόσμου. Εξήντα χρόνια αργότερα, ένας Έλληνας συγγραφέας που ζει μόνιμα στο Παρίσι, βρίσκεται δολοφονημένος στο διαμέρισμά του. Η αστυνομία συνδέει τη δολοφονία του με το γεγονός ότι είχε στην κατοχή του τα κλεμμένα προσχέδια του θρυλικού πορτρέτου. Μια νουάρ ιστορία με φόντο τον κύκλο των Ελλήνων εμιγκρέ στο Παρίσι του Ψυχρού Πολέμου. «Ο Δαββέτας παντρεύει δίχως δυσκολία το αστυνομικό με το ιστορικό μυθιστόρημα, περνάει με ευχέρεια από το ένα χρονικό επίπεδο αφήγησης στο άλλο, διαθέτει σφιχτοδεμένη πλοκή, που δεν διασπάται εν τέλει από το υπεράριθμο των προσώπων, και έχει δουλέψει με προσοχή τους χαρακτήρες του. Αποφεύγοντας τα εξαντλητικά ψυχολογικά πορτρέτα, στήνει τα κοντινά πλάνα των ηρώων του από τη σωστή απόσταση: τα πλησιάζει μόνο ώσπου να συνδέσει τον ατομικό κόσμο τους με τον κοινωνικό ρόλο τους και τον ιστορικό τους περίγυρο. Το μήνυμα παραμένει πικρό: οι ιδεολογίες υπήρξαν εξαρχής διάτρητες». Βαγγέλης Χατζηβασιλείου «Συναρπαστικό και πυκνογραμμένο μυθιστόρημα, όπου το μυστήριο συναντά την πολιτική μέσα από μια ζωηρή πινακοθήκη αριστερών εμιγκρέ στο Παρίσι, την εποχή της δικτατορίας». Αλέξης Πανσέληνος «Στο μυθιστόρημά του ο Νίκος Δαββέτας συνδυάζει επιτυχημένα το αγαπημένο του πεδίο της νεότερης ελληνικής Ιστορίας με ένα άλλο είδος πλοκής, πιο κοντινό στο νουάρ». Μανώλης Πιμπλής

Ο Φίλιπ Λεφράνκ, ένας «νεοφώτιστος» δικηγόρος του Λονδίνου, αποφασίσει, για λόγους «υγείας», να εγκαταλείψει τις υποθέσεις του για όσο διάστημα θα χρειαζόταν και να επισκεφθεί, προσκεκλημένος του κυρίου Ισαάκ Μέντοουκρόφτ, το Αγρόκτημα του Μόργουικ στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για σωματική και ψυχική ξεκούραση. Φτάνοντας στο Μόργουικ, ο Φίλιπ Λεφράνκ γνωρίζει τον μεγαλύτερο γιο του κυρίου Μέντοουκρόφτ, Άμπροουζ, την νεαρή εξαδέλφη του Άμπροουζ, την όμορφη και εύχαρη Ναόμι Κόλμπρουκ, η οποία από την πρώτη στιγμή τον γοητεύει, την αντιδραστική και καταθλιπτική δεσποινίδα Μέντοουκρόφτ, τον μικρότερο αδελφό του Άμπροουζ, Σίλας και τον επιστάτη του αγροκτήματος, τον Τζον Γιάγκο, έναν άνθρωπο που το λαμπερό και άγριο βλέμμα του, μόνο δυσοίωνα συναισθήματα προκαλούσε στον οποιονδήποτε. Σε αυτό σκηνικό και μέσα από μια σειρά γεγονότα που κατέληξαν στην μυστηριώδη εξαφάνιση του Τζον Γιάγκο, ο Φίλιπ Λεφράνκ, αναλαμβάνει να επιλύσει το αστυνομικό και δικαστικό θρίλερ που δημιουργήθηκε και να βγάλει από το τραγικό αδιέξοδο την οικογένεια Μέντοουκρόφτ.

αντανακλάσεις μπορεί και να μην είμαστε εμείς να ’ναι μονάχα μια μουσική που ακούγεται τη νύχτα μπορεί και να μην είμαστε εμείς να ’ναι μονάχα το πιο ένοχο άστρο που μάχεται να λάμψει μπορεί και να μην είμαστε εμείς δυο άγγελοι που συναντήθηκαν κι αν πεπτωκότες δεν είναι λίγο μπορεί και να μην είμαστε εμείς όμως σε είδα και με είδες σε κόλαση και σε παράδεισο κι είναι αρκετό

Ένα υπέροχο βιβλίο δραστηριοτήτων, γεμάτο αυτοκόλλητα, όπου πρωταγωνιστούν τα ζώα του ζωολογικού κήπου. Βοήθησε τις καμηλοπαρδάλεις να διασχίσουν τον λαβύρινθο, βρες ψάρια για να ταΐσεις τους πιγκουίνους, ανακάλυψε πού είναι κρυμμένο το πάντα, και άλλα πολλά.

Από τα βιβλία που θα προκαλούν πάντα συζητήσεις και διχογνωμίες, ο "Ηγεμόνας" του ιταλού διπλωμάτη, ιστορικού, φιλοσόφου -και γνήσιου τέκνου της Αναγέννησης- Νικολό Μακιαβέλι είναι ένα έργο που έχει επηρεάσει και διαμορφώσει όσο ελάχιστα τη δυτική πολιτική σκέψη και επιστήμη. Και παρότι στα λεξικά πλείστων γλωσσών το επίθετο "μακιαβελικός" σημαίνει απερίφραστα "ραδιούργος" και "αδίστακτος", τα στοιχεία που ξεχωρίζουν εδώ, πέρα από τη δεδομένη και διαχρονική "παράβλεψη" της ηθικής στην κούρσα για ισχύ και εξουσία, δεν είναι παρά η καθαρή λογική σκέψη κι ένας αδιαμφισβήτητος προοδευτισμός τόσο στην πολιτική και ιστορική θεώρηση των πραγμάτων (εκκοσμίκευση έναντι των θεοκρατικών αντιλήψεων του Μεσαίωνα) όσο και στα απαιτούμενα μέσα για την επίτευξή της (ηγετικές ικανότητες και ευνοϊκή συγκυρία -occasione- για τη δραστική ανθρώπινη παρέμβαση στη "φυσική τάξη"). Πέρα από τις εξόχως διεισδυτικές ματιές στον τρόπο σκέψης και δράσης των εξουσιαζόντων, ο "Ηγεμόνας" του Μακιαβέλι ακτινογραφεί τον ίδιο τον άνθρωπο ως πολιτικό ον, με μια εμβρίθεια πολύ λιγότερο "μακιαβελική" απ' όσο ίσως νομίζουμε.

Χωρίς αμφιβολία, "O ηγεμόνας" είναι το πιο επαναστατικό έργο του Μακιαβέλι και παραμένει ένα οργανικό έργο γραμμένο με πάθος. Σ' αυτό ο συγγραφέας αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και στρέφεται στο άτομο και στις αρετές του. Ο στόχος είναι η νεά ηγεμονία, η μελέτη μιας καινούριας εμπειρίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση. Ο Μακιαβέλι εντυπωσιάζεται από αυτές τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με βία και επιπλέον γοητεύεται από τους αρχηγούς των στρατευμάτων. Πέρα απ' αυτά, προβληματίζεται με τη δημιουργία των μεγάλων δυτικών μοναρχιών (Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία) που κυβερνιούνται από έναν απόλυτο ηγεμόνα. Ο Μακιαβέλι είναι μια προσωπικότητα που απασχόλησε πολύ φιλοσόφους και ιστορικούς όλων των εποχών. Μετά το θάνατό του και για τους επόμενους αιώνες το έργο του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Οι απόψεις γι' αυτόν ποίκιλλαν ανάμεσα στην εικόνα του διαβολικού πολιτικού και του θεωρητικού της μοντέρνας απολυταρχίας. Αν και το έργο δηλώνει την εποχή που γράφτηκε, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, γιατί ο Μακιαβέλι είναι ένας μεγάλος τεχνίτης τόσο της καθαρής πολιτικής όσο και του πάθους και της ορμής γι' αυτό που γράφει.

«Η πολιτική υπήρξε για μένα η οργή που οργανώνεται, ο κάλος που σκληραίνει. Δεν πέρασαν βδομάδες, πέρασαν χρόνια, γνώρισα τα όπλα, σκότωσα ανθρώπους, πρώτα έναν, έπειτα κι άλλον». «Αποκάλυψα στους γονείς μου την πρόθεση να γίνω ιερέας, αντέταξα στις ενστάσεις τους μονάχα μια βουβή ισχυρογνωμοσύνη». «Γνώρισα πολλούς ανθρώπους και κοιμήθηκα σε πολλά κελιά, στη φυλακή βρίσκεσαι σε συνεχή μετακόμιση. Είναι παράξενο πώς ένας εγκλεισμός μπορεί να έχει τόση κινητικότητα». Ο συγγραφέας Εrri De Luca αναδιηγείται τις εξομολογήσεις τριών παιδικών του φίλων. Καθένας τους άκουσε κάποτε ένα κάλεσμα και το υπηρέτησε. Τώρα στο κατώφλι της ζωής τους, αναστοχάζονται το τίμημα της επιλογής τους.

Ο "Ηλίθιος", μαζί με τους "Δαιμονισμένους" και τους "Αδελφούς Καραμάζοβ", παραμένει ένα απ' τα κυρίαρχα έργα του Ντοστογιέβσκη. Ο πρίγκηπας Μίσκιν, ένας επιληπτικός, γυρίζει από μια κλινική της Ελβετίας, όπου κάποιος γιατρός τον είχε φροντίσει από ευσπλαχνία. Είναι ορφανός. Όλη κι όλη η περιουσία του ένα μπογαλάκι ρούχα. Δεν ξέρει τίποτα απ' τη ζωή. «Βεβαιώθηκα απόλυτα», του λέει ο γιατρός, «πως είστε ένα παιδί, δηλαδή ολότελα παιδί. Μονάχα στο μπόι και στο πρόσωπο μοιάζετε με άντρα, μα στην ανάπτυξη, στην ψυχή, στο χαρακτήρα, ίσως ίσως και στο μυαλό, δεν έχετε ενηλικιωθεί και θα μείνετε έτσι έστω κι αν ζήσετε εξήντα χρόνια». Αυτό το παιδί των είκοσι έξι χρόνων είναι ευγενικό, χωρίς δουλοπρέπεια, δειλό, καλό κι απλοϊκό. Δεν έχει ζήσει. Ή, τουλάχιστον, δεν έχει ζήσει "εν δράσει". Η ζωή του έχει διαβεί σε εσωτερικές ενατενίσεις. Έχει ταμπουρωθεί έξω απ' τα κοινωνικά τείχη, έξω απ' τον κόσμο του "δυο και δυο κάνουν τέσσερα". Κι όταν πέφτει ανάμεσα σ' αυτόν τον κόσμο, μέσα σε τούτη την πολιτεία την κατοικημένη από άρπαγες, απατεώνες, φιλήδονους, παλιάτσους και μέθυσους, φαίνεται σαν παρείσακτος.