Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης

Σου έχω Jameson, Cardhu, Absolut, Moët, και γάλα για τις πεταλούδες που φτεροκοπούν μέσα στις φυσαλίδες πεινάω.

Υπάρχει μια προσωπικότητα, μια εμβληματική μορφή του εικοστού αιώνα, ένας επαναστάτης, συγγραφέας, καλλιτέχνης. Άκουγε στο όνομα Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ. Επηρέασε τους πάντες και τα πάντα: τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την τέχνη, το γράψιμο, την εικαστική έκφραση, τον κινηματογράφο, το ροκ· τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε εντέλει την ίδια τη ζωή. Ανακάτεψε ξανά την τράπουλα. Ανέτρεψε τα δεδομένα. Ήταν από εκείνους που δεν παίζουν με τους κανόνες αλλά τους αναδημιουργούν, τους επινοούν και τους επιβάλλουν - όχι με τη βία, αλλά με μια σπάνια μειλιχιότητα, με μια καταλυτική και ακαταμάχητη ηδύτητα. Εθισμένος στο γράψιμο, ένας κατ' εξοχήν μανιακός της γραφομηχανής, ηχοδιδάσκαλος του λεκτικού συστήματος, ο Μπάροουζ γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1914 και άλλαξε τον κόσμο. Στο "Ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο" πραγματοποιείται μια κατάδυση στη ζωή και το έργο του, με εκτενείς αναφορές σε αδημοσίευτη στην Ελλάδα ξενόγλωσση βιβλιογραφία.

Σε μια Αθήνα που τρεκλίζει, σε έναν κόσμο που παραπαίει, μια γυναίκα και ένας άντρας αποφασίζουν να ζήσουν όπως αγαπάνε, με όσα αγαπάνε και για όσα αγαπάνε. Ζούνε σε μια κατοικία στον λόφο, ακούνε Μπετόβεν και Τσιτσάνη, δεν έχουν τηλέφωνο. Αυτή γράφει ένα βιβλίο για το Κακό. Αυτός της γεμίζει το ποτήρι, τής ετοιμάζει το κολατσιό, τής ανάβει το τσιγάρο, τής λούζει τα μαλλιά, την πνίγει στα φιλιά. Μετά τον Διασυρμό, αυτό το εγκώμιο της φιλίας, ο Μπαμπασάκης στο δεύτερο μέρος της Τριλογίας του Χάους Αγάπη/Love, αποθεώνει την αγάπη.

non-exchangeable & non-refundable

Στο βιβλίο παρουσιάζονται τα κινήματα της πρωτοπορίας που άρχισαν να συγκροτούνται και να δρουν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιστορία τους έμεινε μια κρυφή υποσημείωση, ένας θαμπός αστερίσκος στο βιβλίο της ανησυχίας του εικοστού αιώνα. Κι όμως, αν ο αιώνας μας κοχλάζει, συνέβαλαν αυτά ακριβώς τα κινήματα στην αύξηση της θερμοκρασίας - αυτά πυροδότησαν τους μηχανισμούς που οδήγησαν σε εκρήξεις, αυτά οργάνωσαν τον πυροκροτητή. Και τούτο, επειδή έτσι αποφάσισαν, έτσι θέλησαν, κι έτσι έδρασαν.

Αθήνα σήμερα. Αθήνα μπρος και πίσω στον χρόνο. Σε αυτό το βιβλίο ο Μπαμπασάκης με τη χειμαρρώδη, σχεδόν καταιγιστική αφήγηση γίνεται ο χρονικογράφος «των στοιχειών και των αερικών της Κυψέλης» και «της Shakespeare Squadron».. Ανασταίνει πολύ παραστατικά μια εποχή και την επανασυστήνει στους νεότερους, την ίδια στιγμή σύγχρονοί μας καλλιτέχνες, διανοούμενοι, συγγραφείς γίνονται ήρωες, συνομιλούν και περπατούν στους δρόμους της Κυψέλης, της γειτονιάς-καταφύγιο και ορμητήριο του συγγραφέα. Ένα πολύ ζωντανό κείμενο που σε κάποιους κάτι θα θυμίσει και σε κάποιους άλλους κάτι θα μάθει.

Συστήνεται ως ρακοσυλλέκτης στιγμών και ως εθνογράφος των δρόμων, χαρακτηρίζεται ιχνηλάτης των βιβλίων και αναρχικός του πνεύματος και από σήμερα είναι ο ξεναγός μίας εποχής που ο χρόνος έδωσε μια αίγλη και η ιστορία μια άφεση...
Ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, όχι πολύ παλιά, ούτε και πρόσφατα, αλλά τότε που στην Αθήνα οι παρέες έγραφαν ιστορία, τα στέκια μαγνήτιζαν τους «φίλους» που η πένα τους, οι στίχοι τους και ο βίος τους άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα στο μεταίχμιο μιας αλλαγής.

Η «Κοκό» αν δεν ήταν μυθιστόρημα, σίγουρα θα ήταν ντοκιμαντέρ.
Καλή ανάγνωση!

Ένα μυθιστόρημα όπου η μνήμη και η φαντασία σμίγουν. Αρχείο και τεκμηρίωση σε ένα μοντάζ ονείρων. Η Αθήνα που πάλλεται από το αφηνιασμένο ροκ αλλά και την έκρηξη της κουλτούρας στην αυγή της Μεταπολίτευσης. Βιβλία, δίσκοι, ταινίες και περιοδικά που καθόρισαν έναν τρόπο ζωής που αρνιόταν ακόμα και την άρνηση. Αιρετικοί των αιρέσεων, ατίθασοι ποιητές, ρομαντικοί τυχοδιώκτες, αμετανόητοι εραστές, μοιραίες κοπέλες και ατίθασα νιάτα σ' έναν τρελό χορό έντασης και πάθους με καταλύτη το χιούμορ. Το "Πάρκο" ολοκληρώνει την Τριλογία του Χάους, μετά τον "Διασυρμό" και το "Αγάπη/Love".

ΥΓ. Σαράντα μέρες τώρα, ο Αντρέας Μαντάς κι εγώ, θελήσαμε να επιμείνουμε στην άμυνα μας. Πρακτικά. Καθημερινώς. Συναντιόμασταν στο μπαλκόνι του Νέου Άλαμουτ, πίναμε, συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε δώρα, επιδιδόμασταν με ειλικρίνεια (σκληρή, πολλές φορές) στο ένδον σκάπτε και στο εδιζησάμην εμεωυτόν, ακούγαμε τρομερά τραγούδια, διαβάζαμε πολύτιμες σελίδες από πολύτιμα βιβλία, συγκατοικήσαμε με το ζόφο, βουρκώσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, γράψαμε. Υποτίθεται όιτι από αύριο περνάμε σε νέα κατάσταση. Σύμφωνοι: νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα. Αλλά αυτή η αλληλοπεριχώρηση θα συνεχιστεί, όχι πια ως “Ημερολόγιο Εγκλεισμού” αλλά ως “Δεύτερη Φάση”. Ευχαριστώ τα Αδέλφια που μας στήριξαν, όλα, ιδιαίτερα τους: Φαίη Τζανετουλάκου, Μαργαρίτα Κουβάτσου, Βασίλη Κοσμόπουλο, Εύα Στεφανή, Μενέλαο Καραμαγγιώλη, Έρα Μουλάκη, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, Αθηνά Ιωάννου, και, βέβαια, τον οικοδεσπότη μας, τον ποιητή & φίλο Αντώνη Τσόκο. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ πριν ζήσουμε για πάντα, fuckin’ yeah!