Greek

Ο Λάτρων είναι ο μοναδικός στοχαστής που δημιούργησε η αρχαία Ρώμη. Ενώ ο Λουκρήτιος και ο Σενέκας οφείλουν τα πάντα στην Ελλάδα, ο Λάτρων αμφισβήτησε την ελληνική σκέψη. Έλεγε: "Η λογική σκέψη είναι ό,τι πιο αισθηματικό διαθέτει ο άνθρωπος". Ή πάλι: "Δεν έχω υπόψη μου κανένα φάρμακο για τη σοφία". Δικό του, τέλος, είναι και το γνωμικό: "Κανένας δεν είναι καλός με τη θέλησή του". Συνέθεσε λόγους και αντιλογίες από τα οποία δεν έχει σωθεί κανένα. Ο Μάρκος Πόρκιος Λάτρων γεννήθηκε στην Κόρδουα το 696 έτος Ρώμης (-57 της δικής μας εποχής). Όταν ήταν παιδί, έχασε τη μνήμη του για έξι ημέρες. Η κλοτσιά μιας δαμάλας κόντεψε να τον σκοτώσει, έτσι όταν πέρασε τα σαράντα άρχισε να γίνεται περίεργος. Απαιτούσε από τη Σύγκλητο να ψηφίσει νόμο που να υποχρεώνει τις γυναίκες να καλύπτουν το πρόσωπό τους. Περισσότερο απ' όλα του άρεσε να κυνηγάει με ακόντιο. Στα γεράματά του ισχυριζόταν ότι στη ζωή του είχε αγαπήσει πότε τέσσερα πράγματα, πότε τρία: τη φωνή, τη συνουσία, το δάσος. Καμιά φορά πρόσθετε και τα βιβλία, αλλά έλεγε ότι λίγα απ' αυτά είχε χαρεί. Εξόριστος από τον Αύγουστο στην Ισπανία, αυτοκτόνησε το -4.

"Η παγκόσμια ιστορία είναι η πρόοδος στη συνείδηση της ελευθερίας... Η εφαρμογή της αρχής της ελευθερίας στην πραγματικότητα... αποτελεί τη μακρά πορεία που καλείται ιστορία." Κανένα κείμενο του Χέγκελ δεν έχει διαβαστεί τόσο πολύ και με τόσο διαφορετικούς τρόπους όσο η "Εισαγωγή στη Φιλοσοφία της ιστορίας". Επιδίωξη του κειμένου είναι ο προσδιορισμός της φιλοσοφικής πραγμάτευσης της ιστορίας, δηλαδή μιας ιστορικής θεώρησης που δεν αναλώνεται στις λεπτομέρειες και δεν διολισθαίνει στον κατακερματισμό, αλλά αναζητεί την ενότητα και το νόημα της παγκόσμιας ιστορίας. Η ιστορία προβάλλει εδώ ως πρόοδος στη συνείδηση και πραγμάτωση της αρχής της ελευθερίας. Η εγελιανή ερμηνευτική της ιστορίας δεν βλέπει τη σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας ως πεδίο κυριαρχίας του κακού, του πόνου και της καταστροφής αλλά ως ορίζοντα νοήματος: Κατανοούμε την ιστορία μόνο αν αναζητήσουμε και ανακαλύψουμε το λόγο που την εξουσιάζει. Η παρούσα έκδοση περιέχει μια έγκυρη απόδοση του κειμένου στην ελληνική. Τα προλεγόμενα εισάγουν τον αναγνώστη σε πτυχές της εγελιανής φιλοσοφίας και ειδικότερα της φιλοσοφίας της ιστορίας, ενώ τα ερμηνευτικά σχόλια διαλέγονται στοχαστικά με το κείμενο, διευκολύνοντας τη μελέτη και την κατανόησή του.

"Ο λόγος της αρκούδας" γράφτηκε από το Χούλιο Κορτάσαρ το 1952. Συγκεκριμένα εμφανίζεται μέσα σε ένα γράμμα του από το Παρίσι, προς ένα ζευγάρι φίλων του στο Μπουένος Άιρες, ως δώρο για τα παιδιά τους. Το 1962 το συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του "Ιστορίες των κρονόπιο και των φάμα", δηλαδή σε ένα βιβλίο για μεγάλους, μα με την έκδοση αυτή "Ο λόγος της αρκούδας" ξαναβρίσκει το κοινό στο οποίο αρχικά απευθυνόταν, δηλαδή τα παιδιά, ντυμένος με τα γοητευτικά σχέδια και χρώματα του Εμίλιο Ουρμπερουάγα.

Είναι η ιστορία μιας αρκούδας που, κρυμμένη μες στους σωλήνες μιας πολυκατοικίας στην πόλη, παρατηρεί τους καθημερινούς ανθρώπους που ζουν στα διαμερίσματά της, παίζει μαζί τους, τους κεντρίζει με τη ζωντάνια της, χωρίς αυτοί να έχουν ιδέα ποιος κάνει αυτές τις σκανταλιές. Το στοιχείο του φανταστικού, η αφοπλιστική ματιά στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής, το χιούμορ, η τρυφερότητα είναι στοιχεία που διακρίνουν το μικρό αυτό αφήγημα. Η θαυμάσια εικονογράφηση του Εμίλιο Ουρμπερουάγα αναδεικνύει με την έντονη παλέτα των χρωμάτων της τον μαγικό κόσμο του κειμένου.

Όπως και τα άλλα βιβλία της σειράς Μικροί Αναγνώστες-Μεγάλοι Συγγραφείς ("Η συννεφούλα και η Κυρά του Ανέμου" της Τόνι Μόρισον, "Συμβουλές για μικρά κορίτσια" του Μαρκ Τουέιν, "Η ανάσταση του παπαγάλου" του Εδουάρδο Γκαλεάνο, "Ωδή σε ένα αστέρι" του Πάμπλο Νερούδα, "Τι είναι καλό και τι κακό" του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι), "Ο λόγος της αρκούδας" αποτελεί ιδεώδες ανάγνωσμα για παιδιά που πρωτοέρχονται σε επαφή με την πραγματικά δημιουργική λογοτεχνία, εξοικειώνοντας με τον πιο αβίαστο τρόπο τον μικρό αναγνώστη με τον λόγο ενός μεγάλου συγγραφέα.

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ του αρχιτέκτονα και αισθητή Δημήτρη Πικιώνη (1887-1968) μας συντροφεύει
παραδειγματικά. Ο λόγος του, πόρισμα ζωής, είναι σπερματικός. Σαν δελφικός χρησμός, « ούτε λέγει,
ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει ». Τα γραπτά του ξαναζωντανεύουν με τη στοχαστική πρόσληψή τους.
Αντιφώνημα στα λόγια του, τα δοκίμια τού μαθητή του Αλέξανδρου Παπαγεωργίου-Βενετά
συνθέτουν έναν διερευνητικό διάλογο με τον πάντα παρόντα δάσκαλό του : κατάθεση οφειλής.

Ο Λόκο μία μέρα από το πουθενά με τη Μίνα και τη Ρένα φιλία ξεκινά. Τι χαρές! Τι γέλια! Τέρμα η μοναξιά! Είναι όμορφο, αλήθεια, να ‘χεις συντροφιά! Μια μικρή ιστορία γεμάτη τρυφερότητα, αγάπη και φιλία.

Για χρώματα και σχήματα ο Λόκο μας μιλά και συμβουλές ένα σωρό για πράγματα σπουδαία. Ο Λόκο έγινε δάσκαλος και στο σχολειό χαρά και όλου του κόσμου τα παιδιά μια όμορφη παρέα! Μια μικρή ιστορία γεμάτη τρυφερότητα, αγάπη και φιλία.

Χιονίζει! Τι χαρά! Ο Λόκο ένα χιονάνθρωπο να φτιάξει ξεκινά!

Οι διασκεδαστικές περιπέτειες του Λούκουλου, του μικρού άσπρου ελέφαντα που ήτανε πολύ λιχούδης και έτρωγε ό,τι έβρισκε: παπαρούνες, μπαλόνια, πυγολαμπίδες, βότσαλα...

Ο Λούλι είναι ένα νεογέννητο παγόβουνο που μόλις αποκόπηκε από το παγοκάλυμμα της Γροιλανδίας. Το μεγάλο του όνειρο είναι να φτάσει στην άλλη μεριά της γης, στους πάγους της Ανταρκτικής, και να γνωρίσει από κοντά τους πιγκου?νους. Ακολουθώντας τον στη συναρπαστική αυτή περιπέτεια, θα συναντήσετε μαζί του παράξενα και υπέροχα ζώα και θα μάθετε πολλά για τα θαύματα του κόσμου μας. ......

"Ένα τελευταίο φιλί και τέλος για απόψε. Μην ξεχνάς ότι έχεις μια μικρή βαλίτσα στην καρδιά σου, γεμάτη χάδια και φιλιά για τη νύχτα. Όνειρα γλυκά, μικρό μου, και τα λέμε αύριο".