Biography

Η οριστική βιογραφία του George Michael μάς προσφέρει μια ολοκληρωμένη εικόνα της βασανισμένης ζωής αυτού του θρυλικού τραγουδιστή, τραγουδοποιού και σούπερ σταρ της ποπ.
Ο George Michael ήταν ένας εξαιρετικά προικισμένος, ανοιχτόκαρδος τραγουδιστής της σόουλ, του οποίου η δουλειά συμπύκνωνε αρκετό πόνο αλλά και ερωτισμό. Ήταν ένας τραγουδοποιός με αληθινό ταλέντο και καλλιτεχνική υπόσταση, και η μουσική του κατέκτησε τον κόσμο, ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η κατασκευασμένη εικόνα του –αυτή του θεού του σεξ– δέσποζε στην ποπ κουλτούρα της εποχής του και έκρυβε για ένα διάστημα το μυστικό το οποίο πάλευε να μην αποκαλυφθεί: ήταν ομοφυλόφιλος.
Η βιογραφία αυτή αποτυπώνει τη συναρπαστική ιστορία ενός σούπερ σταρ, του οποίου τα πάθη, όπως και τα τραγούδια, συνεχίζουν να αγγίζουν τους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο.
O διακεκριμένος βιογράφος James Gavin παρακολουθεί τη μεταμόρφωση του ντροπαλού και ιδιόρρυθμου Αγγλοκύπριου Γιώργου Παναγιώτου σε είδωλο της ποπ, ως μέλους των Wham! τη δεκαετία του ’80, και στη συνέχεια περιγράφει με λεπτομέρειες την εντυπωσιακή σόλο καριέρα του, καθώς και τη συνακόλουθη πτώση του. Αναλύοντας τη δημιουργική διαδικασία πίσω από τα άλμπουμ του Michael, τις περιοδείες και τα πολύκροτα βιντεοκλίπ του, και παίρνοντας συνεντεύξεις από φίλους και συναδέλφους του, ο Gavin συνθέτει το απόλυτο πορτρέτο μιας θρυλικής φυσιογνωμίας.
Περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό.

Η απίστευτη καριέρα του Κόμπι Μπράιαντ στο μπάσκετ, κατά τη διάρκεια της οποίας κατέρριπτε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, μπορεί να λειτουργήσει και να διαβαστεί ως ένας οδηγός για όσους κυνηγούν τη δόξα. Παρόλο που ο Κόμπι διέθετε τρομερό ταλέντο όταν ξεκίνησε στο NBA, ήταν το ακατάβλητο εργασιακό ήθος, η ακόρεστη επιθυμία του να μαθαίνει, η ατσάλινη αυτοπεποίθησή του και η θρυλική φιλοδοξία του -όλα αυτά που συνιστούσαν τη νοοτροπία του Μάμπα και τον οδήγησαν να γίνει εμβληματική φυσιογνωμία με διαχρονική παρακαταθήκη. Ο Nelson Peña σε αυτό το βιβλίο μάς αφηγείται τους επικούς θριάμβους αλλά και τις ηχηρές αποτυχίες της ζωής του Κόμπι Μπράιαντ, αντλώντας πολύτιμα μαθήματα ζωής από τη διαδρομή του για όποιον θέλει να κυνηγήσει το άπιαστο όνειρό του. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται Επιδραστικά αποφθέγματα του ίδιου του Μαύρου Μάμπα. Βιογραφικά στοιχεία για τον Κόμπι: από τα παιδικά του χρόνια, το ξεκίνημά του και τη μεγαλειώδη καριέρα του στους Λος Άντζελες Λέικερς. Μοναδική εικονογράφηση που αποτυπώνει το πνεύμα του Κόμπι μέσα και έξω από το γήπεδο.

"Τι όνειρα έχεις, Μάσα;" με ρώτησε μια τσιγγάνα. Ήταν 19 χρόνων, πολύ μεγάλη ποινή, περίπου έξι χρόνια. "Θα 'θελα να κάνω τον γύρο του κόσμου", είπε μια κoπέλα. "Κι εγώ θα 'θελα να πάω στη σελήνη", είπε μια άλλη. Και η τσιγγάνα είπε: "Εγώ θέλω να βγω με αμνηστία. Θέλω να είμαι με το παιδί μου. Το θέλω πάρα πολύ". Δεν βγήκε με αμνηστία, με αμνηστία βγήκαμε εγώ κι η Νάντια. Εγώ, η Νάντια και τρεις ακόμη άσημες κοπέλες. Πέντε άτομα στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου. "Θέλω να γράψω ένα βιβλίο", είπα. "Θα είμαι στο βιβλίο;" ρώτησε η τσιγγάνα. "Οπωσδήποτε."

Σαν μέλος της αυστηρής θρησκευτικής σέκτας των χασιδιστών Εβραίων του Σάτμαρ, στο Ουίλιαμσμττεργκ του Μπρούκλιν, η Ντέμπορα Φέλντμαν μεγάλωσε υπακούοντας σε έναν κώδικα επιβεβλημένων εθίμων που υπαγόρευαν τα πάντα στη ζωή της, από το τι μπορούσε να φορέσει και σε ποιον μπορούσε να μιλήσει μέχρι το τι επιτρεπόταν να φάει και να διαβάσει. Κι όμως, παρά την καταπιεστική ανατροφή της, η Ντέμπορα εξελίχθηκε σε μια ανοιχτόμυαλη νεαρή γυναίκα, ένα πνεύμα ανεξάρτητο, διαβάζοντας κρυφά λογοτεχνία και βρίσκοντας έμπνευση στους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες της Jane Austen και της Louisa May Alcott, που την βοήθησαν να φανταστεί έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, μακριά από την κλειστή της κοινότητα. Παγιδευμένη στα δεκαεφτά της σε έναν σεξουαλικά και συναισθηματικά δυσλειτουργικό γάμο από προξενιό, με έναν νεαρό άντρα που γνώριζε ελάχιστα, η Ντέμπορα θα βιώσει τη σύγκρουση ανάμεσα στις επιθυμίες της και τις ευθύνες της απέναντι στην κοινότητά της. Μια σύγκρουση που θα κορυφωθεί όταν στα δεκαεννιά της θα γεννήσει τον γιο της, οπότε και θα συνειδητοποιήσει ότι παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια οφείλει να χαράξει έναν άλλο δρόμο -για τον εαυτό της και για το παιδί της- προς την ελευθερία και την ευτυχία.

Δύο γράμματα του Γιάννη Τσαρούχη και ένα του Γιάννη Μόραλη τα οποία οι δύο φίλοι αντάλλαξαν το 1958, όταν ο Γιάννης Τσαρούχης βρισκόταν στο Dallas για τα σκηνικά και τα κοστούμια της όπερας "Μήδεια" του Κερουμπίνι με τη Μαρία Κάλλας. Περιλαμβάνει επίσης συνομιλίες του Διονύση Φωτόπουλου με τους δύο μεγάλους ζωγράφους σχετικά με την εποχή εκείνη, τις εντυπώσεις του Τσαρούχη από την Αμερική, τη γνωριμία και τη φιλία τους, και φωτογραφίες των δύο φίλων από τα αρχεία του Γιάννη Μόραλη και του Διονύση Φωτόπουλου.

Δεκαοκτώ κείμενα της Πηνελόπης Δέλτα παρουσιάζονται εδώ. Άγνωστα αλλά όχι ανέκδοτα, μια κι έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά έντυπα από το 1910 έως το 1922. Για την ύπαρξη κάποιων από αυτά είχαμε πληροφορίες από τη δεκαετία του 1950, μια και τα είχε εντοπίσει -προφανώς στο αρχείο της- ο ευσυνείδητος επιμελητής της Αλληλογραφίας της, ο Ξενοφών Λευκοπαρίδης. Κανένας μελετητής ωστόσο δεν είχε κάνει τον κόπο να ερευνήσει στις βιβλιο-θήκες και να δει συστηματικά τα παλαιά περιοδικά ή τις εφημερίδες που αναφέρονταν.
Τα κείμενα φανερώνουν την ενασχόληση της Πηνελόπης Δέλτα με θέματα που δεν γνωρίζαμε. Τον προσκοπισμό, που τράβηξε την προσοχή της, παρόλο που δεν το είχε μοιραστεί με τον Ίωνα Δραγούμη, μια και την περίοδο της στενής τους γνωριμίας δεν είχε ακόμα ιδρυθεί. Αλλά και τα άλλα της ενδιαφέροντα που είχαν προκόψει από την επίδραση του αιώνια αγαπημένου της, όπως την ταξιδιωτική λογοτεχνία και την προετοιμασία του δικού της αναγνωστικού. Τέλος, τη σύγχρονή της ιστορία με τις σπαρακτικές μαρτυρίες που συγκέντρωσε η ίδια στη Μακεδονία.

Ένα καλοκαιρινό δειλινό του 1986 στο αυλιδάκι με τη ραδινή λεύκα της οδού Άγρας 20, παρουσία του Γιώργου και της Λένας Σαββίδη, η Μάρω Σεφέρη, με το βλέμμα βουρκωμένο, μου εμπιστεύτηκε το σώμα των επιστολών που είχε ανταλλάξει με τον ποιητή κατά την τετραετία 1936-1940. Ομογνωμονήσαμε πάραυτα και στα τρία καίρια σημεία που αφορούσαν στον καταρτισμό της έκδοσης. Πρώτον, τα κείμενα θα δημοσιεύονταν δίχως περικοπές. Τι να περικόψεις άλλωστε από τα λόγια των ερωτευμένων; Δεύτερον, ο σχολιασμός δεν θα ήταν φορτικός παρά θα περιοριζόταν στα απολύτως αναγκαία. Τρίτον, επειδή ένιοι από τους δευτεραγωνιστές της cause celebre ζούσαν τότε ακόμη, θα απέφευγα να αναρριπίσω τα ζώπυρα, πείσματα και γινάτια, που υποβόσκουν σε γεροντικές ψυχές. [...] (από τον πρόλογο στη 2η έκδοση του Μ.Ζ. Κοπιδάκη)

[...] Δεν πιστεύω ότι οι προσωπικές αλληλογραφίες πρέπει να εκδίδονται. Κοινοποιούν κάτι που αφορά τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις εξάρσεις ή την καθημερινότητα, τις σχέσεις γενικά, δύο ατόμων. Οι ερωτικές ή συζυγικές μάλιστα από αυτές, όχι σπάνια, συντηρούν την αδιακρισία της κλειδαρότρυπας και, συχνά, διαλύουν τους μύθους. Ένα υλικό προορισμένο για διμερή επικοινωνία εκτίθεται στα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων, ενδιαφερόμενων ή απλώς περίεργων, φιλέρευνων λογίων ή επιπόλαιων αναγνωστών. Τα πράγματα αλλάζουν βέβαια στην περίπτωση που έχουμε εκφρασμένη την επιθυμία και των δύο ή τουλάχιστον του ενός από τους αλληλογράφους για τη δημοσίευση των επιστολών τους. Αυτό συμβαίνει στην "Αλληλογραφία" της Μάρως και του Γιώργου Σεφέρη της οποίας ο πρώτος τόμος, τα ερωτικά-προσυζυγικά γράμματα, με επιμέλεια του καθηγητή Μιχάλη Κοπιδάκη, κυκλοφόρησε το 1989, ενώ ακόμη η Μάρω Σεφέρη ζούσε. Ο ίδιος επιμελητής είχε ξεκινήσει την επεξεργασία και του παρόντος δεύτερου τόμου, τα συζυγικά γράμματα, για τα οποία είχε κρατήσει κάποιες υποτυπώδεις σημειώσεις που μου ενεχείρισε όταν λίγα χρόνια αργότερα, λόγω δικού του επαγγελματικού φόρτου, ανέλαβα την επιμέλεια της έκδοσης, με πρόταση της Μάρως και άμεση συνεργασία μαζί της. [...] Ο δεύτερος τόμος της "Αλληλογραφίας" της Μάρως και του Γιώργου Σεφέρη, που περιλαμβάνει 217 αλληλογραφικά τεκμήρια (επιστολές, τηλεγραφήματα, κάρτες, σημειώματα, ημερολογιακές καταγραφές με τη μορφή επιστολής) είναι η πρώτη αμφίπλευρη συζυγική επιστολογραφία νεοέλληνα λογοτέχνη. [...] Αλλά και αριθμητική πρωτιά διεκδικεί στο σύνολό της η αλληλογραφία του ζεύγους Σεφέρη σε σύγκριση με τις άλλες αλληλογραφίες του ποιητή, όσες έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα· περιέχει 392 γράμματα (175 ο πρώτος τόμος και 217 ο δεύτερος). [...] (από τον πρόλογο της Μαρίας Στασινοπούλου)

Γράμμα προς τη Νίκη που βρίσκεται στην Άνδρο, λίγες μέρες πριν φύγει ο Καραγάτσης για την Αμερική. Νίκη μου, Ήθελα να σου πω πως σ' αγαπώ πολύ. Ίσως να μη τόχεις καταλάβει. Μα φταίω εγώ. Μου αρέσει να εκδηλώνω παραμορφωμένα τα αισθήματά μου. Δύστροπος, στραβοκέφαλος, ανοικονόμητος, ανυπόφορος. Όχι όμως ψεύτης ούτε κάλπης. Έχεις κι εσύ τα ελαττώματά σου. Ελπίζω όμως ότι μ' έχεις πια καταλάβει. Τίποτα δε λογαριάζω πιο πολύ από το παιδί και σένα. Εγώ - αν κι αρκετά εγωιστής - έρχομαι παρακάτω. Τα υπόλοιπα δεν λογαριάζουν... Αρχές Αυγούστου 1950 Δεν θεωρώ ότι ο βίος ξεκλειδώνει το έργο - είμαστε μακριά πια από τον επίμονο βιογραφισμό άλλων εποχών ως εργαλείο ερμηνευτικής προσέγγισης της λογοτεχνίας. Οπωσδήποτε και οι βιογραφικές, και οι ιστορικές, κοινωνικές, ιδεολογικές ή άλλες εξωτερικές συνθήκες συντείνουν στη διαμόρφωση ενός λογοτεχνήματος, συντήκονται μέσα του. Δεν το εξηγούν, αλλά το περιβάλλουν με μια ιδιαίτερη άλω που περιφρουρεί τη μοναδικότητά του. Τούτη η μικρή συζυγική-οικογενειακή επιστολογραφία του Καραγάτση (γράμματα χαριτωμένα, ευτράπελα, γουστόζικα, μα και απελπισμένα, σκοτεινά και μελαγχολικά) μας ανοίγει ένα παραθυράκι στη θέα της εργοβιογραφίας του από όπου μπορούμε να δούμε εποπτικότερα και καλειδοσκοπικά το σύνολο των κειμένων του. (Λίζυ Τσιριμώκου, απόσπασμα από το Επίμετρο του βιβλίου)

Θυμάμαι ότι, παλαιότερα, περνούσαμε καθημερινά από το κέντρο της Άμεσης Δράσης και, αργότερα, από το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας και παίρναμε από τον αρμόδιο αξιωματικό το λεγόμενο «δελτίο αδικημάτων και συμβάντων». Σ’ αυτό το δελτίο υπήρχαν καταγεγραμμένα όλα τα περιστατικά του εικοσιτετραώρου, ανάμεσα στα οποία πολλά ήταν αστεία και παράξενα. Αρκετά απ’ αυτά τα «περίεργα» τα γράφαμε σε ειδικές χιουμουριστικές στήλες στις εφημερίδες ή στα περιοδικά στα οποία εργαζόμασταν, και μάλιστα μπορώ να πω ότι διαβάζονταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από το αναγνωστικό κοινό. Ξεχώρισα λοιπόν από το αρχείο μου αυτές τις ευτράπελες ιστορίες, κι αφού τις επεξεργάστηκα, διαπίστωσα ότι μπορούν να εκδοθούν σε ένα ενδιαφέρον και για τον σημερινό αναγνώστη βιβλίο, ο οποίος θα διασκεδάσει, θα μυρίσει το άρωμα μιας εποχής και, ίσως, κατανοήσει λίγο καλύτερα την ανθρώπινη φύση. Στο βιβλίο αυτό, που το κρατάτε τώρα στα χέρια σας, έχω καταγράψει πάνω από τριακόσια περιστατικά, όλα τους πραγματικά, από σαράντα χρόνια δημοσιογραφικής πορείας, από την περίοδο δηλαδή 1970-2010. Δεν πρόκειται για περίεργα, ευτράπελα και διασκεδαστικά γεγονότα που θα σας φτιάξουν απλώς το κέφι και τη διάθεση• κατά τη γνώμη μου είναι επίσης διδακτικά, κάτι που το έχω επιδιώξει όχι μόνο σε τούτο, αλλά και σε όλα τα βιβλία που έχω γράψει έως σήμερα. Χωρίς να με ενδιαφέρει σε καμιά περίπτωση να κάνω τον δάσκαλο, προσπαθώ ο αναγνώστης να ωφελείται από την ανάγνωση, ώστε να μην γίνεται εύκολο θύμα των απατεώνων και των κάθε λογής παρανόμων. Π. Σ.