Biography

Γραμμένο, κατά προτροπή του Αμερικανού δημοσιογράφου Θίοντορ Στάντον (1851-1925), ανταποκριτή του πρακτορείου Associated Press στο Παρίσι, το αυτοβιογραφικό αυτό κείμενο του Ιουλίου Βερν δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα αγγλικά με τον τίτλο «The Story of my Boyhood», στις 9 Απριλίου 1891, στη Βοστόνη, στο περιοδικό Youth’s Companion. Πρόκειται για μια προσωπική εξομολόγηση, μια ανάλυση του έργου του Ιουλίου Βερν με την πένα του ίδιου του συγγραφέα και ταυτόχρονα για μια ακόμη φανταστική ιστορία. Πέρα από την αυτοβιογραφική τους αξία, οι Παιδικές και νεανικές αναμνήσεις του Ιουλίου Βερν, αφηγούμενες από τον εξηντάχρονο πια συγγραφέα, φωτίζουν το έργο του και φέρνουν στον νου μας, και μάλιστα με δική του υπόδειξη, πολλούς από τους αγαπημένους μας ήρωες.

Ισπανία, 1936. Στην κορύφωση του εμφυλίου πολέμου ο συγγραφέας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του επαναστατικού μετώπου με σκοπό να γράψει άρθρα για αγγλικές εφημερίδες, αλλά εντάσσεται στην πολιτοφυλακή και ζει άμεσα τα γεγονότα και την ατμόσφαιρα μιας μεγάλης στιγμής της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Η ορμή της εξέγερσης, η οργάνωση των αντίπαλων στρατοπέδων, ο πόλεμος χαρακωμάτων και οι πολιτικές κινήσεις που καθόρισαν την έκβαση του ισπανικού εμφυλίου καταγράφονται με ζωντάνια και αλήθεια στο βιβλίο αυτό του Τζωρτζ Όργουελ. Κοινό φόντο της αφήγησης στο σύνολό της είναι το βίωμα -που ξεπερνά τη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία- της δραματικής προσπάθειας του ανθρώπου να κερδίσει μια νέα ζωή, άξια να τη ζει.

Bρισκόμαστε σε μια αποφασιστική στιγμή της Iστορίας. O πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έχει μόλις τελειώσει. Eλληνικά στρατεύματα διεκδικούν την Aνατολία από τους Tούρκους. Kαι ο Σταύρος Tοπούζογλου -που είκοσι χρόνια πριν, για να γλιτώσει από την τουρκική καταπίεση, είχε διαφύγει στην Aμερική, όπου όμως είδε να διαψεύδεται το όνειρό του για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής- αποβιβάζεται στη Mικρά Aσία με σκοπό να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στη γενέτειρά του. Eδώ θα φτιάξει από την αρχή τη ζωή του και θα απαλλαγεί από το πάθος του για μια κομψή Aμερικανίδα, που είχε γίνει γι' αυτόν το υπέρτατο σύμβολο της επιτυχίας. H ενεργητικότητα κι η αλαζονική αυτοπεποίθησή του τον οδηγούν σε εκπληκτικές επιτυχίες στη ρημαγμένη από τον πόλεμο πατρίδα του. Kάπου στα βάθη της Aνατολίας ανακαλύπτει τη γυναίκα που πιστεύει πως θα ολοκληρώσει αυτό το νέο του όνειρο για τον εαυτό του, μια νεαρή γυναίκα με ατίθασο και ανεξάρτητο πνεύμα, τη Δόμνα. Δεν ξέρει όμως πως το δικό της πάθος είναι εξίσου δυνατό με το δικό του πριν από είκοσι χρόνια: να μεταναστεύσει στην Aμερική με κάθε θυσία. Tο τωρινό του πάθος είναι η Aνατολία. Φέρνει τη μητέρα του και την αδελφή του από την Aμερική στην πατρίδα και κυνηγάει την τύχη ακόμα πιο πέρα, σε επικίνδυνες περιοχές, στα μετόπισθεν του πολεμικού θεάτρου, ακόμα κι όταν πληροφορείται πως οι σύμμαχοι έχουν εγκαταλείψει τους Έλληνες, ακόμα κι όταν χάνει τον αδελφό του στον ελληνοτουρκικό πόλεμο.

Tο "Πέρα από το Aιγαίο" είναι ένα δραματικά, ιστορικά και συναισθηματικά δυνατό μυθιστόρημα.

Το Περί έρωτος είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα του Σταντάλ. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εξομολόγηση. Εντούτοις, αυτός ο «εγωτικός» χαρακτήρας του βιβλίου δεν αποκλείει τις γενικές ιδέες. Τα κεφάλαια στα οποία γίνεται μια ανασκόπηση των διάφορων φάσεων του ερωτικού πάθους: «Η γέννηση του έρωτα», «Οι διαφορές ανάμεσα στη γέννηση του έρωτα στα δύο φύλα», «Η πρώτη ματιά», «Το ξελόγιασμα», «Οι κεραυνοβόλοι έρωτες», «H αιδώς», περιλαμβάνουν απόψεις τις οποίες υπαγορεύει στο συγγραφέα η προσωπική εμπειρία του και οι οποίες συγχρόνως υπερβαίνουν την ατομική περίπτωσή του. Ανάλογη παρατήρηση μπορεί να γίνει και για τα κεφάλαια: «Η αγωγή των γυναικών», «Ο γάμος», «Κατάσταση στην Ευρώπη σχετικά με το γάμο». Και σε αυτά βρίσκουμε διεισδυτικές απόψεις που αφορούν τον κοινωνικό ρόλο της γυναίκας και το ακανθώδες ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, ζήτημα που ήρθαν να περιπλέξουν η ηθική και η θρησκεία, πολλαπλασιάζοντας τις απαγορεύσεις, τους φραγμούς, τα ταμπού. Στον τομέα αυτό ο Σταντάλ υπήρξε πρόδρομος και προφήτης.

Ο Καβάφης ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1901, σε μια περίοδο άδειας από τη δουλειά του. Ο ποιητής ήταν τότε 38 ετών και συνοδευόταν από τον αδελφό του, Αλέξανδρο. Το να ταξιδεύει κάνεις στην Αθήνα με τον Καβάφη είναι μία συναρπαστική εμπειρία. Ανακαλύψαμε, ότι παρόλο που έχει περάσει παραπάνω από ένας αιώνας και συνέβησαν δραματικές αλλαγές στην πρωτεύουσα, ιδιαίτερα μετά την άφιξη του ενάμισι εκατομμυρίου προσφύγων από την Μικρά Ασία, το κέντρο της πόλης διατηρεί τις βασικές γραμμές της φυσιογνωμίας του. Ο αστικός ιστός, σε σχήμα ενός μεγάλου ισοσκελούς τριγώνου που χρονολογείται από τα χρόνια του Όθωνα παραμένει το πιο εμφανές χαρακτηριστικό της Αθήνας, ενώ τα μεγάλα δημόσια κτίρια που επισκεπτόμαστε σήμερα τα αντίκρισε και ο Καβάφης με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι περισσότερες αλλαγές παρατηρούνται στους αρχαιολογικούς χώρους, οι οποίοι την εποχή του Καβάφη ήταν ακόμα μερικώς κατοικημένοι, κομμάτια της ανθρωπογεωγραφίας. Πολλά θέατρα, καφενεία και κτίρια, που αναφέρονται από τον Καβάφη, δεν υπάρχουν πλέον καθώς στάθηκε αδύνατον να επιβιώσουν μετά την ιστορική καταιγίδα της περιόδου 1922-1949, η οποία πραγματικά σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου στην «πρωτεύουσα Αθήνα» αλλά πάνω απ’ όλα σηματοδοτεί τη δημογραφική και αστική έκρηξη της πόλης. Ο χάρτης που συνοδεύει αυτή την έκδοση έχει την πρόθεση, εκτός των άλλων, να εισάγει τον αναγνώστη σε αυτό το διπλό μονοπάτι της Αθήνας του σήμερα και του τότε όπως το περιγράφει ο Καβάφης. Το παιχνίδι των συγκρίσεων αποτελεί ένα περαιτέρω στοιχείο έρευνας για τον ανήσυχο και γεμάτο όρεξη να πειραματιστεί ταξιδευτή. Το να δει κάποιος την Αθήνα με τα μάτια του Καβάφη και να τη συγκρίνει με την προσωπική του εμπειρία από μια σύγχρονη πόλη θα δώσει μία απροσδόκητη δυναμική στην αθηναϊκή εμπειρία του αναγνώστη, ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας μία πόλη με πολλά πρόσωπα, μία πόλη που είναι παράλληλα το λίκνο ενός αρχαίου πολιτισμού και μία σύγχρονη μεσογειακή πρωτεύουσα.

Η Ισπανίδα μεταφράστρια του Πάτρικ Λη Φέρμορ Ντολόρες Παγιάς επισκέφθηκε πρώτη φορά τον συγγραφέα στο σπίτι του στην Καρδαμύλη το 2009. Η πρώτη αυτή συνάντηση ήταν η απαρχή μιας φιλίας που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του συγγραφέα. Μέσα από το χρόνο που πέρασαν μαζί και τις συζητήσεις τους γεννήθηκε αυτό το βιβλίο. Ένα ανθρώπινο σκιαγράφημα του Άγγλου συγγραφέα και τολμηρού ταξιδευτή, του γοητευτικού και γενναιόδωρου Πάντι, που έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του περιτριγυρισμένος από φίλους, ποτά και, πάνω απ’ όλα, τα βιβλία του.

Η Άλκη Ζέη μόνο ενδιαφέρουσες, ανατρεπτικές, με χιούμορ και ζωντάνια ιστορίες μπορεί να μας αφηγηθεί και μεις να κρεμόμαστε από τα χείλη της ή μάλλον από το μολύβι της για να τις διαβάσουμε. Ο τίτλος είναι δανεισμένος από μια ερώτηση της εγγονής της...

Αναζητώντας τον Εαυτό του, εκπλήσσεται: «Εγώ είμαι οι άλλοι». Εκατοντάδες. Μια γενετική λοταρία στα βουνά της Κρήτης. Ταξίδι σε ένα παρελθόν πανταχού παρόν. Η Αυτοβιογραφία γίνεται ιστορία-πινακοθήκη μιας συναρπαστικής εποχής: πορτρέτα, εικόνες, σκηνές, χρώματα, δράματα κι ευτράπελα. Τα μυστικά των «πάνω» –επιφανών πολιτικής, τέχνης, επιστήμης και πλούτου– τέμνονται με τις ανέκδοτες ιστορίες των «κάτω», των απλών ανθρώπων. Από μια επαρχιακή Μαγική πόλη σε Αθήνα-Πειραιά της αντίστασης και των παράνομων οργανώσεων. Ο Μίμης Ανδρουλάκης είχε δεσμευτεί να «μιλήσει» μετά 50 χρόνια. Τώρα συμπληρώνει τις λευκές σελίδες της πρόσφατης ιστορίας, με πρώτες το «Πολυτεχνείο ’73» και την «Ύβριν» Νο 8.

«AΝ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΗ, ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΕΔΙΝΕ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ. Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΕΩΣ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ.» ΡΑΦΑ ΝΑΔΑΛ «Είχα άλλο ένα ματς πόιντ, είχα ανακτήσει την ψυχραιμία μου και σκεφτόμουν ότι μου άξιζε να βρίσκομαι εκεί που βρισκόμουν κι ότι ήμουν ένα βήμα πριν από την κατάκτηση του Γουίμπλεντον. Ανοησία! Πραγματική ανοησία! Ήταν μια από τις λίγες, τις ελάχιστες στιγμές σε ολόκληρη την καριέρα μου που μου πέρασε από το μυαλό ότι είχα νικήσει προτού ακόμα νικήσω. Το συναίσθημα με κυρίευσε και ξέχασα τον χρυσό κανόνα του τένις που ισχύει περισσότερο απ’ ό,τι σε οποιο-δήποτε άλλο άθλημα: τίποτα δεν έχει τελειώσει προτού τελειώσει.» Ένα αντισυμβατικό στοιχείο σ' αυτή τη βιογραφία είναι ότι γράφτηκε στα αγγλικά — μια γλώσσα που ο Ναδάλ δεν χειρίζεται με μεγάλη ευχέρεια, όπως ξέρουν όσοι έχουν ακούσει τις συνεντεύξεις του. Ο Τζον Κάρλιν μίλησε μαζί του στα ισπανικά, και στη συνέχεια επεξεργάστηκε τη μετάφραση στα αγγλικά, δημιουργώντας ένα κείμενο που ρέει αβίαστα. Ένα άλλο στοιχείο που έχει να κάνει με τη δομή του βιβλίου είναι ότι ο Κάρλιν παρεμβάλλει στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Ναδάλ τη δική του ματιά πάνω στην προσωπικότητα, την οικογένεια, την προπονητική ομάδα, τη σύντροφο, τα συναισθήματα και τις αναμετρήσεις, δίνοντας στο κείμενο μια απρόσμενη λογοτεχνική ζωντάνια.

Ο ιλιγγιώδης στροβιλισµός του Μίκη Θεοδωράκη –µουσικός, πολιτικός, ερωτικός, παιγνιώδης– οδηγεί τον αναγνώστη σε εκατό ζωές, στο πανόραµα διακοσίων χρόνων, σε εννιά κεφάλαια: Το Γαλάζιο Κορίτσι του Μπουένος Άιρες, Το Γαλάζιο Βαγόνι στο Μεγάλο Κόκκινο Τρένο, Σαν Δυτικός Άνεµος: Από την Τυφλή στη Γαλάζια Οπτασία, Ο Άνθρωπος που ήθελε να γίνει Μπετόβεν συν Βοναπάρτης, Ο Σωσίας σε 33 παραλλαγές, Το Πλοίο Φάντασµα ή Ο Ιπτάµενος Κρητικός, «Πυροβολήστε τα Ρολόγια»: Η Ανάληψις, Στις Συµπληγάδες: «Ανδρέα µου!» «Κώστα µου!», Ο Θεραπευτής: Οι Ερινύες Ευµενίδες.

Ο Σαλός Θεού συναντιέται, µέσα από χαραµάδες του χρόνου, µε τον Μπετόβεν και τον Βάγκνερ, τον Σοστακόβιτς και τον Δηµήτρη Μητρόπουλο, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Ιάνη Ξενάκη, τον Βασίλη Τσιτσάνη – ανταλλάσσουν τα απόκρυφα του βίου και του έργου τους. Ανασηκώνει το πέπλο της Ίσιδος από τις γυναίκες της ζωής του, µοιράζεται µαζί τους την αθανασία. Ζωντανεύει άγνωστες στιγµές µε τους Λένιν, Στάλιν, Τίτο, Τσε, Φιντέλ, Μιτεράν, καθώς και µε τον Κωνσταντίνο Καραµανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Μητσοτάκη, τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Αλέξη Τσίπρα και δεκάδες άλλες προσωπικότητες. Στη δίνη του κυκλώνα Μίκης, µε την πένα στενού του φίλου επί δεκαετίες, ο χρόνος µεταβάλλεται και δεν έχει νόηµα να διακρίνουµε ζωντανούς και πεθαµένους.

 

«Ο Μίμης, δεμένος πολύτροπα μαζί μου από την εφηβεία του, με βλέπει πάντα σαν ανοιχτό βιβλίο –o Εσταυρωμένος Διόνυσος– και συμπληρώνει τις δικές του σελίδες με τη δύναμη της γνώσης και της κρητικής του φαντασίας. Ένας ονειρευόμενος “Πυλάδης” εισδύει στα όνειρα και τις ουτοπίες του δικού του “Ορέστη”. Τον ευχαριστώ για την πρόκληση και την καινοτομία του έργου Ο Mυστικός Μίκης». Μίκης Θεοδωράκης