Biography

Ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες όλων των εποχών, ο Iσαάκ Nεύτων άφησε ένα έργο που αποτέλεσε την κορύφωση της Eπιστημονικής Eπανάστασης και εγκαινίασε την εποχή της σύγχρονης επιστήμης. Στη «Zωή του Iσαάκ Nεύτωνα», ο συγγραφέας παρακολουθεί τον Nεύτωνα από την εφηβεία του στο Lincolnshire μέχρι την καριέρα του στο Cambridge, όπου ουσιαστικά πραγματοποίησε όλα τα επιστημονικά του επιτεύγματα. Σε αυτήν την πλούσια και αναλυτική βιογραφία, ο Westfall εξετάζει και την προσωπική ζωή και την επιστημονική καριέρα του Nεύτωνα, δίδοντάς μας μια σφαιρική εικόνα του ως ανθρώπου, ως επιστήμονα, ως φιλοσόφου, θεολόγου και δημόσιου προσώπου.

Η ιστορία της φιλοσοφίας είναι εξ ορισμού μια επική ιστορία, η περιπετειώδης εξερεύνηση των ιδεών, των απόψεων και της διδασκαλίας κάποιων από τα πιο δημιουργικά μυαλά που γνώρισε η ανθρωπότητα, απ’ άκρη σ’ άκρη της γης. Και αυτή εδώ είναι ίσως η πιο πλήρης, εμπνευσμένη και συναρπαστική επίτομη ιστορία της φιλοσοφίας που γράφτηκε μετά το 1945 και την Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας του Μπέρτραντ Ράσσελ. Με εξαιρετική ενάργεια και κομψότητα, ο A. C. Grayling οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι από τον βουδισμό, τον Κομφούκιο και τον Σωκράτη ως την κυριαρχία του χριστιανισμού στο ευρωπαϊκό πνεύμα, από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό ως τον Τζον Στιούαρτ Μιλ, τον Νίτσε και τον Σαρτρ, κι από εκεί ως σήμερα. Γνωσιολογία, μεταφυσική, ηθική, αισθητική, λογική, φιλοσοφία του νου, φιλοσοφία της γλώσσας, πολιτική φιλοσοφία και φιλοσοφία της ιστορίας σε ένα έργο ορόσημο για τον αιώνα μας. «Γοητευτική, εμβριθής και εξαιρετικά εμπεριστατωμένη μελέτη της φιλοσοφικής σκέψης». The New York Times Review «Ο Grayling συνέθεσε ένα αριστοτεχνικό και συχνά διασκεδαστικό χρονικό του επικού πνευματικού ταξιδιού που έχουμε πραγματοποιήσει εμείς οι άνθρωποι, σε διάφορες περιόδους, χώρες και κουλτούρες, για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, τον κόσμο μας και το πώς πρέπει να ζούμε. Πρόκειται για ένα σπάνιο επίτευγμα, που υπερβαίνει τα συνήθη όρια της ακαδημαϊκής εξειδίκευσης». Peter Singer, καθηγητής βιοηθικής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον «Μια απολαυστική διανοητική περιπέτεια, γραμμένη με καθαρότητα και χάρη... οι ενότητες για την ανατολική σκέψη είναι αποκάλυψη...» The Sunday Times

Η ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΣ είναι μια καθηλωτική πολιτική βιογραφία και ταυτόχρονα μια προσωπική ανθρώπινη ιστορία ενός αουτσάιντερ: μιας χημικού, κόρης πάστορα, η οποία μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία και κατάφερε να γίνει η άτυπη ηγέτιδα της Δύσης.
Η αναγνωρισμένη βιογράφος Κάτι Μάρτον προσπάθησε να εξιχνιάσει το μυστήριο τού πώς η Άνγκελα Μέρκελ το πέτυχε αυτό. Και βρήκε την απάντηση στην πολιτική ιδιοφυΐα της Μέρκελ: στην προθυμία της να μιλάει με τους αντιπάλους της αντί να τους επιβάλλει τη γνώμη της, στη δεξιότητά της να διαπραγματεύεται χωρίς να διακινδυνεύει ό,τι είναι σημαντικό για την ίδια, στην ικανότητά της να διορίζει πολιτικούς αντιπάλους στο υπουργικό σχήμα της και να ασκεί την πολιτική τους, ώστε να μην έχουν καμία δικαιολογία να στρέφονται εναντίον της, στη σεμνότητα να αποδίδει εύσημα σε άλλους για πράγματα που έχουν κάνει από κοινού, στη σοφία της να αποφεύγει εφημερίδες και το Twitter, και στη διορατικότητά της να εκμεταλλεύεται κρίσεις για να υλοποιεί γενναίες αλλαγές.
Η Άνγκελα Μέρκελ, όπως σκιαγραφείται στην ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟ, αποτελεί πρότυπο για όποιον ενδιαφέρεται να κερδίσει και να διατηρήσει την εξουσία παραμένοντας πιστός στο ακέραιο στις ηθικές του πεποιθήσεις – καθώς και για όποιον θέλει να κατανοήσει πώς να γεφυρώσει βαθιά χάσματα στην κοινωνία. Η Μάρτον περιγράφει επίσης και πολλές αμφισβητούμενες συμπεριφορές της Μέρκελ, όπως η περίπλοκη σχέση της με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, στον οποίο αρνιόταν να μιλήσει κάποια χρονική στιγμή.
Αυτό το σαγηνευτικό πορτρέτο απεικονίζει μια γυναίκα που βίωσε απίθανες προκλήσεις προκειμένου να μεταμορφώσει τη χώρα της και να την επαναφέρει στο προσκήνιο της διεθνών εξελίξεων.

Η Κατάρρευση (The Crack-up), που δημοσιεύτηκε το 1936 στο περιοδικό Esquire, είναι αυτοβιογραφικό δοκίμιο ωμής ειλικρίνειας, όπου συνυπάρχουν αυτοοικτιρμός και υπερηφάνεια. Κείμενο πικρό, που δεν του λείπει το χιούμορ, καταγράφει τη « σκοτεινή νύχτα της ψυχής, που είναι πάντα τρεις το πρωί, κάθε μέρα ». [...]

Η Σβετλάνα Αλιλούγεβα γεννήθηκε το 1926 και πέρασε τα νεανικά της χρόνια στο Κρεμλίνο, καθώς η δύναμη του πατέρα της Ιωσήφ Στάλιν μεγάλωνε μαζί με αυτήv της Σοβιετικής Ένωσης. Ογδόντα πέντε χρόνια αργότερα πέθανε μόνη στο αγροτικό Ουισκόνσιν των Ηνωμένων Πολιτειών, ως Λάνα Πίτερς. Η Σβετλάνα προστατεύτηκε από τις πολιτικές της μαζικής λιμοκτονίας και των δολοφο-νιών που ο πατέρας της επέβαλε στους Σοβιετικούς πολίτες, αλλά δεν μπορούσε να προστατευτεί από την προσωπική τραγωδία. Έχασε σχεδόν όλους όσους αγαπούσε, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας της, η οποία αυτοκτόνησε, ενώ οι ανηλεείς εκκαθαρίσεις του πατέρα της είχαν θύματα θείους και θείες της, καθώς και τον αγαπημένο της, ο οποίος εξορίστηκε στη Σιβηρία. Η Σβετλάνα ανακάλυψε την έκταση αυτής της θηριωδίας μετά από τον θάνατο του πατέρα της. Σε ένα ξέσπασμα ενάντια στον έλεγχο που το Κρεμλίνο εξακολουθούσε να ασκεί στη ζωή της, συγκλόνισε την υφήλιο αποσκιρτώντας στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμά του – αφήνοντας πίσω της δύο παιδιά. Η Rosemary Sullivan, έχοντας εξασφαλίσει πρόσβαση στα αρχεία του FBI, της CIA και του ρωσικού κράτους και συνεργαζόμενη στενά με την κόρη της Σβετλάνα, Όλγα, συνέθεσε την εξαιρετική βιογραφία μιας απίστευτης ζωής. Η Κόρη του Στάλιν τοποθετεί δεξιοτεχνικά τη Σβετλάνα σε ένα ευρύτερο ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο, χωρίς να απομακρύνεται από τη συνταρακτικά ανθρώπινη ιστορία της.

Για µισό αιώνα επικρατούσε σιωπή σχετικά µε τη Λατιφέ Χανούµ. Η µορφωµένη αυτή υπέρµαχος των δικαιωµάτων των γυναικών υπήρξε η µοναδική σύζυγος του Μουσταφά Κεµάλ Ατατούρκ, ιδρυτή του κράτους της Τουρκίας. Η Λατιφέ Χανούµ, που είχε σπουδάσει στη Σορβόννη, ντυνόταν µε ευρωπαϊκά ρούχα και εµφανιζόταν δίχως φερετζέ, συχνά δε µε παντελόνι ιππασίας, ήταν εκείνη την εποχή το πρότυπο πολλών γυναικών. Θαρραλέα, ετοιµόλογη και αποφασιστική, επηρέασε σε πολλά θέµατα τον Ατατούρκ, υποστηρίζοντας µεταξύ άλλων το εκλογικό δικαίωµα των γυναικών και τον εκσυγχρονισµό του δικαίου στο ζήτηµα του διαζυγίου. Ωστόσο η γυναίκα που πήρε τόσες φορές τον λόγο στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας και σηµάδεψε µε την προσωπικότητά της έναν από τους πιο χαρισµατικούς ηγέτες του εικοστού αιώνα ακολούθησε µοναχικό δρόµο µετά τον χωρισµό της. Θεωρήθηκε υπεύθυνη για την αποτυχία του γάµου της και πέρασε στα ιστορικά βιβλία ως υποσηµείωση. Πέθανε το 1975. Η δηµοσιογράφος Ιπέκ Τσαλισλάρ ερεύνησε την ιστορία αυτής της γυναίκας, µε σκοπό να ξαναβρεί την αληθινή ταυτότητα αυτής της λησµονηµένης και περιφρονηµένης προσωπικότητας. Το αποτέλεσµα είναι ένα εντυπωσιακά αποκαλυπτικό πορτρέτο της ίδιας της Τουρκίας σε µια δραµατική εποχή. «Η Τσαλισλάρ µάς παρουσιάζει µια γυναίκα κοσµοπολίτισσα, διαβασµένη, αµφιλεγόµενη, που έχει σπουδάσει νοµικά και µιλά οκτώ γλώσσες. Ο Μουσταφά Κεµάλ γίνεται ξαφνικά ένας άντρας µε σάρκα και οστά, που δεν έχει τη δύναµη να υποστηρίξει τον έρωτά του». Berliner Zeitung «Το συνταρακτικό πορτρέτο των σχέσεων εξουσίας ανάµεσα σε µια δυναµική και προοδευτική γυναίκα κι έναν χαρισµατικό και εµµονικό άντρα. Κι ενώ ο Κεµάλ αναδείχτηκε νικητής, η Λατιφέ έπαιξε τελικά αποφασιστικό ρόλο στον εκσυγχρονισµό µιας χώρας σαν την Τουρκία στις αρχές του εικοστού αιώνα...» περ. NewInternationalist «Η Τσαλισλάρ φέρνει στο φως την ανθρώπινη πλευρά του Ατατούρκ: ενός άντρα που αδιαφορεί για την υγεία του, που κάνει ροµαντική πρόταση γάµου, που ενθαρρύνει τη γυναίκα του να παίζει Τσαϊκόφσκι στις δεξιώσεις, που της στέλνει τριαντάφυλλα ακόµη και µετά το διαζύγιο...» NimetSeker, περ. Qantara

Δεν επιτρέπεται να' χω πονόδοντο, δεν επιτρέπεται να 'χω τρακ, δεν μπορώ να ξεράσω, να με πιάσει αναγούλα, δεν επιτρέπεται να 'χω γρίπη ή πονόλαιμο. Οφείλω να βγαίνω και να 'μαι στις ομορφιές μου, να τραγουδάω καλά και να χαμογελάω, γιατί αλλιώς αλίμονό μου. Γιατί; Είμαι η Μπίλλυ Χόλιντεϋ και έχω περάσει πολλά. [...] Μου 'χουνε πει πως κανείς δεν λέει την λέξη "πείνα" σε τραγούδι όπως εγώ. Ούτε τη λέξη "αγάπη". Ίσως και να 'ναι γιατί θυμάμαι τί σημαίνουν τούτες οι λέξεις. Ίσως γιατί είμαι τόσο περήφανη ώστε να θέλω να θυμάμαι τη Βαλτιμόρη και το Ουέλφερ Άιλαντ, το Ίδρυμα Καθολικών και το δικαστήριο Τζέφφερσον Μάρκετ, τον σερίφη μπροστά απ' το σπίτι μας στο Χάρλεμ και τις πόλεις απ' τη μια άκρη της χώρας στην άλλη όπου γέμισα χτυπήματα και ουλές, στη Φιλαδέλφεια και στο Ώλντερσον, στο Χόλλυγουντ και στο Σαν Φρανσίσκο - κάθε γωνιά, πανάθεμά την. Όλες οι Κάντιλακ και οι μινκ γούνες - και είχα πολλές στη ζωή μου - δεν μπορούν να με κάνουν να τα ξεχάσω. Και σε όλα αυτά τα μέρη , κι απ' όλο αυτό τον κόσμο, ό,τι έμαθα τα λένε τούτες οι δυο λέξεις. Πρέπει να 'χεις φαΐ να φας, πρέπει να 'χεις λίγη αγάπη στη ζωή για να ανεχτείς του καθενός το συναξάρισμα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι σωστά. Αυτό που είμαι κι αυτό που θέλω απ' τη ζωή, σ' αυτά τα λόγια κλείνεται. Το βιβλίο "Η Κυρία τραγουδάει τα μπλουζ" ["Lady Sings the Blues"] είναι η συγκλονιστική και χωρίς αναστολές Αυτοβιογραφία της Billie Holiday, αυτής της θρυλικής φωνής της τζαζ και του σουίνγκ. Γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1915 και πέθανε από τα ναρκωτικά στις 17 Ιουλίου 1959 στη Νέα Υόρκη. "Η Μαμά και ο Μπαμπάς ήταν ακόμη παιδιά όταν παντρευτήκανε. Αυτός ήταν δεκαοχτώ χρονών, εκείνη δεκάξι κι εγώ τριών", είναι η περίφημη φράση με την οποία ανοίγει το βιβλίο. Η Μπίλλυ Χόλιντεϋ μεγάλωσε στο γκέτο, τα πορνεία και τα αναμορφωτήρια της μαύρης Αμερικής. Στην αυτοβιογραφία της, με μια γλώσσα σκληρή και χωρίς συναισθηματισμούς, καταγράφει την περιπετειώδη ζωή της και το ρατσισμό που τη σκίαζε, τις ιστορίες της με τους άντρες, την ανέλιξή της στο χώρο της μουσικής και της σόου μπίζνες καθώς και τα προβλήματα της με τα ναρκωτικά, τις φυλακίσεις και το κυνηγητό της αστυνομίας που την κατέστρεψε. Όλα αυτά λέγονται με την κοφτή και μάγκικη γλώσσα της Χόλιντεϋ, και διαβάζονται σαν να γράφτηκαν μόλις χτες. Είμαστε δίπλα της από το ντεμπούτο της στα κλαμπ του Χάρλεμ και τη συναναστροφή της με αστέρες του σινεμά μέχρι την απαρχή της τραγικής παρακμής της. Παρακολουθούμε τη στιγμή δημιουργίας του σπαρακτικού "Παράξενου φρούτου" ("Strange Fruit") και άλλων σπουδαίων τραγουδιών της. Η Μπίλλυ Χόλιντεϋ, με το καταπληκτικό μέταλλο της φωνής της, την ειδική άρθρωση, τον αργόσυρτο ρυθμό και τον μοναδικό τρόπο ερμηνείας της επηρέασε πολύ το στυλ μουσικών της τζαζ. Συνεργάστηκε με μουσικούς όπως οι Benny Goodman, Johnny Hodges, Coleman Hawkins, Ben Webster, Roy Eldridge, συμμετείχε στις ορχήστρες του Count Basie και του Artie Shaw, έπαιξε με τον Duke Ellington, τον Lester Young, τον Buck Clayton, τον Charlie Shavers, τον Oscar Peterson κ.α. Το βιβλίο μιλάει γενικότερα για το τί σημαίνει να' σαι φτωχός και μαύρος στην Αμερική, για το πώς φτιαχνόταν η μουσική της τζαζ στις δεκαετίες '30 -'40 - κλαμπ, περιοδείες, ηχογραφήσεις, εταιρείες, κτλ. - καθώς και για τον τρόπο που μια "αρρωστημένα διεφθαρμένη κοινωνία κυνήγησε αυτή τη μεγαλοφυΐα της τζαζ σ' ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο απ' όπου δεν υπήρχε διαφυγή". [Την έκδοση συμπληρώνουν ένας αναλυτικός κατάλογος όλων των ηχογραφήσεων της Μπίλλυ Χόλιντεϋ απ' τον Albert McCarthy και μία εισαγωγή κι ένας δισκογραφικός οδηγός των διαθέσιμων σήμερα CD από τον DAVID RITZ καθώς και ένα ένθετο με 31 φωτογραφίες.]

Με αφορμή κουβέντες των "μεγάλων" για έναν κόσμο που σχετικώς πρόσφατα είχε καταποντισθεί και που αυτοί είχαν γνωρίσει, γεννήθηκε σε ένα πεντάχρονο παιδί ένα αίσθημα, μισό περιέργεια και μισό νοσταλγία, για την Μικρά Ασία των δικών του από την πλευρά της μητέρας του. Περνώντας από τα ακούσματα στα βιβλία και τα οικογενειακά χαρτιά, η γνώση για τις μικρασιατικές του ρίζες έγινε με τον καιρό πιο στέρεη και πήγε στον χρόνο πιο βαθιά, ώσπου στα δεκαεννέα του αξιώθηκε την πρώτη επίσκεψη στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Γραφικές ηλικιωμένες συγγενείς των παιδικών χρόνων του συγγραφέα παρελαύνουν στο κείμενο μαζί με σεβάσμιες και στιβαρές παλαιότερες και πιο σύγχρονες μορφές κι ένα σωρό συμβάντα, σε έναν συνεχώς ανατρεπόμενο κόσμο, από το Κουσάντασι, τα Σώκια και το Αϊντίνι, έως την Σάμο και την Πάτμο, αλλά και την Σμύρνη, την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Ορισμένα κομμάτια του κειμένου έχουν την διάσταση αυτοβιογραφίας.

Ένα μυθιστόρημα-ντοκουμέντο γύρω από την πολυτάραχη ζωή της γυμνάστριας φαινόμενο Νάντια Κομανέτσι και τις πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις της εποχής της. Από το πρώτο και παντοτινό απόλυτο δεκάρι στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ (1976), έως και την μυστηριώδη αυτομόληση της στις Η.Π.Α. (1989). Η νεράιδα, το αγοροκόριτσο με το σώμα "λάστιχο", το αίνιγμα ενός κοριτσιού που της απαγόρευσαν να μεγαλώσει. Το απάνθρωπο καθεστώς Τσαουσέσκου και η νέα γυναικεία ταυτότητα που προσπάθησε να επιβάλει. Της άσπιλης, άφθαρτης εργάτριας και ισόβιας πρωταθλήτριας. Η κόλαση μιας ιδεοληψίας, έτσι όπως αποτυπώνεται στο "βομβαρδισμένο" σώμα της Κομανέτσι. Πως μια πολιτική τάξη, θέλει να γεννήσει ήρωες για να σώσει το κοινωνικό προφίλ της. Και ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει ως ένα νούμερο; που έλεγε και ο Αναγνωστάκης. Αυτό προσπαθεί να εξερευνήσει η Λόλα Λαφόν, σπάζοντας τα ταμπού.

«Τη διακατέχει το δαιµόνιο της ζωής» έλεγε για εκείνη ο Αλµπέρ Καµύ, µε τον οποίο έζησε έναν έρωτα δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Εκείνη είναι η Μαρία Καζαρές, τρώει σαν λύκος, γελάει εκκωφαντικά, διαθέτει φλογερό αισθησιασµό, κοιµάται βαριά, έχει γεννηθεί και µεγαλώσει στη Γαλικία και το 1936 έρχεται ως πρόσφυγας στο Παρίσι, µαζί µε τη µητέρα της, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Πολύ γρήγορα βάζει στόχο να µάθει την ανελέητη γαλλική γλώσσα και να γίνει ηθοποιός. Τίποτα δεν τη σταµατά, ούτε η αποτυχία της στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραµατικής σχολής ούτε οι κώδικες της παρισινής κοινωνίας. Πολύ σύντοµα το ταλέντο της θα λάµψει στον κινηµατογράφο, στα Παιδιά του Παραδείσου του Μαρσέλ Καρνέ, στις Κυρίες του δάσους της Βουλόνης του Ροµπέρ Μπρεσσόν και στον Ορφέα του Ζαν Κοκτό. Αλλά πολύ περισσότερο στο θέατρο, µε τον Ζαν Βιλάρ ως σκηνοθέτη, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Η Ανν Πλανταζενέ µάς αφηγείται την περιπέτεια µιας σπουδαίας γυναίκας και µιας µεγάλης καλλιτέχνιδας, τις µάχες της, τη δόξα, την τραγωδία… «Υπέροχο πορτρέτο µιας ελεύθερης γυναίκας, εµπνευσµένης και ασυµβίβαστης». L’Express