Διονύσιος Αναπολιτάνος

Είναι, λοιπόν, ο θάνατος των άλλων κατ' αναλογίαν προσβάσιμος, με την έννοια ότι μαθαίνουμε με επαγωγικό τρόπο πως οι άνθρωποι αναποδράστως φεύγουν για πάντα. Μας έχουν πει, έχουμε ακούσει, έχουμε βιώσει, έχουμε πεπερασμένα διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι που πέρασαν ή που διάβηκαν τα μονοπάτια της ζωής έφυγαν χωρίς να υπερβούν ένα ανώτατο ηλικιακό όριο. Έτσι, επαγωγικά σκεπτόμενοι και αναμένοντες, θεωρούμε ότι κάπου εκεί και κάπως έτσι οριοθετείται το ένζωο. Το ένζωο που κατά πάσα πιθανότητα μας αφορά και σε προσωπικό επίπεδο, με την έννοια ότι η αθανασία ακόμη και αν υπάρχει δεν γνωρίζεται.

Λογική ως επιστημονικό αντικείμενο μελετά τη βασική δομή της ορθής σκέψης. Η ικανότητα διάγνωσης έγκυρων και ορθών επιχειρημάτων, η ανάπτυξη κριτικής σκέψης και η εκφορά υποστηριγμένων από επιχειρήματα απόψεων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την κατανόηση των αρχών και των κανόνων της Λογικής. Το ίδιο το φιλοσοφείν ενσωματώνει τη Λογική τόσο ως εργαλείο ανάλυσης και σύνθεσης όσο και ως μέσο κριτικής. Η Λογική συνδέθηκε ανέκαθεν με την τυποποίηση ακριβώς γιατί στοχεύει στην ανάδειξη και εξέταση της δομής του σκέπτεσθαι,-ανεξαρτήτως του περιεχομένου του. Στη σύγχρονη μορφή της, η Λογική έχει αποκτήσει μια πιο αυστηρή μαθηματική τυποποίηση, η οποία αναδεικνύει τον καθολικό της χαρακτήρα και εδραιώνει την εφαρμοσιμότητά της σε διάφορους επιστημονικούς τομείς όπως τα μαθηματικά, την αναλυτική φιλοσοφία, τη γλωσσολογία, την πληροφορική και την τεχνητή νοημοσύνη. Το ανά χείρας βιβλίο συνιστά μια διεξοδική εισαγωγή στη Λογική, με έμφαση στην κατανόηση των μορφών των επιχειρημάτων και στην εκμάθηση κανόνων αποτίμησης της εγκυρότητάς τους. Η μελέτη του δεν προϋποθέτει γνώσεις Λογικής ή μαθηματικών. Η χρήση παραδειγμάτων και ασκήσεων βοηθά τους αναγνώστες να εμπεδώσουν τις αρχές και τους κανόνες της Λογικής και να καλλιεργήσουν την ικανότητα εφαρμογής τους στη φυσική γλώσσα.

Η επιλογή του τίτλου της παρούσας συλλογής φιλοσοφικών άρθρων Το Πεπερασμένο, το Άπειρο και ο Κόσμος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η εννοιολογική αντιθετική παρουσία του «πεπερασμένου» και του «απείρου» διατρέχει σχεδόν όλα τα κείμενα χωρίς απαραιτήτως να αποτελεί το κυρίαρχο και κεντρικό σημείο της συγκεκριμένης διαπραγματευτικής στόχευσης. Επίσης, η χρήση του όρου «κόσμος» δεν περιορίζεται στην εμπειρική του εκδοχή, όπου το «άπειρο» δύσκολα εμφανίζεται, αλλά κυρίως στην νοητική του, έτσι που σε συνδυασμό με το «πεπερασμένο» να οδηγεί σε αυτή την ιδιάζουσα εξεικόνιση του υπαρκτού.