Σούλα Μπόζη

Στο βιβλίο αυτό, η Σούλα Μπόζη, ύστερα από µια σύντοµη αναδροµή στην ιστορία της ελληνικής διατροφικής παράδοσης, επιστρέφει στην παραµυθένια Πόλη των παιδικών της χρόνων. Ανασυστήνοντας την ατµόσφαιρα µιας ολόκληρης εποχής, θυµάται γεύσεις, συνήθειες, µπαχάρια και µαγειρικές ευωδιές. Και εν τέλει µας προτείνει, για καθεµιά από τις τέσσερις εποχές του χρόνου, ένα πλήρες πολίτικο µενού ανά εβδοµάδα. Κάθοµαι στο µαρµάρινο πεζούλι του ξεροπήγαδου, στη µέση ενός ξεχασµένου κήπου, στο κάποτε ελληνικότατο Νιχώρι, µε το βλέµµα καρφωµένο στα βαθυγάλανα νερά -η θάλασσα ήσυχη, ελαφρώς κυµατιστή, καράβια, καραβάκια, ψαροκάικα, τάνκερ πάνε κι έρχονται-, κι εγώ σκέφτοµαι πόσο καθοριστική υπήρξε στη ζωή µου η θάλασσα. Η µατιά µου στα "αντικρινά", στην ανατολική όχθη του Βοσπόρου, µε τα φρεσκοβαµµένα αρχοντικά, τα "γιαλιά" (από τον γιαλό), όπως τα ονοµάζουν οι Τούρκοι, παρατεταγµένα κατά µήκος στην παραλία. Τα υψώµατα του Κανδυλί και τους τριγύρω λόφους κάποτε στόλιζαν µάντρες και µποστάνια, τώρα υψώνονται συγκροτήµατα πολυτελών αρχοντικών, καλή ώρα όπως στο σίριαλ "Χίλιες και µια Νύχτες", για να παραµυθιάζονται όσοι δεν γνωρίζουν... Στην Πόλη κάποτε έφτανε να βγεις στο µπαλκόνι του σπιτιού ή να στρίψεις σε κάποια γωνία του δρόµου για να δεις τον Κεράτιο, την Προποντίδα, τα νησιά ή τον Βόσπορο. Πόση νοσταλγία και τρυφερότητα περιέχουν οι εικόνες και οι µνήµες του τόπου όπου γεννήθηκα και κουβαλάω µέσα µου...

Ένα ανεπανάληπτο ιστορικό, λαογραφικό, γευστικό πανόραμα της μοναδικής διατροφικής παράδοσης της Πόλης, της Θράκης, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας και του Πόντου από τη βραβευμένη Σούλα Μπόζη. Η πλούσια και ανεξάντλητη διατροφική παράδοση των Ρωµιών της Πόλης, όπως και οι αντίστοιχες παραδόσεις και µνήµες των Μικρασιατών, ολοκλήρωσαν τον κύκλο των επισιτιστικών παραδόσεων µιας τεράστιας σε έκταση γεωγραφικής περιοχής, όπου έζησε και πρόκοψε ο Ελληνισµός αδιάλειπτα επί χιλιετίες. Μετά την καταστροφή του 1922 και τη συνθήκη της Λωζάνης (1924), οι Μικρασιάτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις προγονικές τους εστίες. Παρά τις κακουχίες, την απόρριψη και την υποτίµηση που βίωσαν τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς, µετέφεραν στην Ελλάδα µια πλούσια πολιτισµική παράδοση, εµπειρίες, γνώσεις και πρακτικές πρωτόγνωρες για την τότε νεοελληνική πραγµατικότητα, αναζωογονώντας την µε νέα έθιµα, συνταγές και συµπεριφορές γύρω από την «ιεροτελεστία του τραπεζιού». Αναµφισβήτητα, η Πολίτικη κουζίνα µε τις τοπικές κουζίνες της Θράκης, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας και του Πόντου, εµπλούτισε, µετά το 1922-1924, τον κορµό της λιτής νεοελληνικής κουζίνας µε νέες πρωτόγνωρες γεύσεις.