Μυρσίνη Γκανά

Τρυφερή είναι η μνήμη
που ξεφυτρώνει
στα ερείπια του μυαλού.
Μίσχος λεπτότατος
που κινδυνεύει διαρκώς
μα ξεδιπλώνει
φυλλαράκια
προς ένα φως
που μόνο αυτή γνωρίζει
και θρέφεται μυστικά
κι όλο θεριεύει
ώσπου καλύπτονται τα πάντα
από ένα πράσινο τρεμάμενο
που λάμπει και χαϊδεύει
τον άνεμο
κι αυτός το υμνεί
με ρυθμικές αναπνοές
και πότε πότε
ένα τραγούδι σιγανό
για δυο φωνές,
πες το παράπονο
ή κι εμβατήριο πένθιμο
για όσα δεν έγιναν ποτέ.

Ό,τι σου ζήτησα παιδί, Θεέ, δεν το 'κανες. Τότε φοβόμουν ότι έφταιγα. Τώρα ξέρω: δεν μπορείς. Ανοίγω το βήμα μου τις Κυριακές όταν περνάω μπροστά από τους τρούλους σου, να μη με δεις που το ψωμάκι το επιούσιο το βρίσκω σε άλλο φούρνο.