Πάολο Κονιέττι

Ο Πιέτρο είναι ένα αγοράκι της πόλης, µοναχικό και λίγο κακότροπο. Η µητέρα του δουλεύει σ’ ένα γραφείο συµβουλευτικής οικογενειών στην περιφέρεια κι έχει ταλέντο στο να φορτώνεται τις ευθύνες των άλλων. Ο πατέρας του είναι χηµικός, τύπος σκοτεινός και γοητευτικός, που γυρίζει στο σπίτι κάθε βράδυ από τη δουλειά µες στα νεύρα. Τους γονείς του Πιέτρο τούς συνδέει ένα κοινό πάθος: γνωρίστηκαν στο βουνό, ερωτεύτηκαν στο βουνό και µάλιστα παντρεύτηκαν στα ριζά των Τριών Κορυφών του Λαβαρέντο. Το βουνό τούς ένωνε πάντα, ακόµα και στην τραγωδία, και τώρα ο επίπεδος ορίζοντας του Μιλάνου τούς γεµίζει θλίψη και νοσταλγία. Όταν ανακαλύπτουν το χωριουδάκι της Γκράνα, στα ριζά του Μόντε Ρόζα, νιώθουν πως βρίσκονται πια στο σωστό µέρος: ο Πιέτρο θα περάσει όλα του τα καλοκαίρια σ’ εκείνο τον τόπο, που ήταν «κλεισµένος ψηλά από κορφές γκρίζες σαν το σίδερο και χαµηλά από έναν γκρεµό που εµπόδιζε την πρόσβαση», τον διέσχιζε ωστόσο ένας χείµαρρος που γοητεύει τον Πιέτρο από την πρώτη στιγµή. Εκεί τον περιµένει ο Μπρούνο, µε µαλλιά ξανθά και σβέρκο καψαλισµένο από τον ήλιο. Έχει την ίδια ηλικία µε τον Πιέτρο, όµως αυτός, αντί να κάνει διακοπές, πηγαίνει τα γελάδια στο βοσκοτόπι. Αρχίζουν έτσι τα καλοκαίρια εξερευνήσεων και ανακαλύψεων, ανάµεσα στα εγκαταλειµµένα σπίτια και στον µύλο, στα πιο κακοτράχαλα µονοπάτια. Είναι τα χρόνια που ο Πιέτρο αρχίζει τις πορείες µε τον πατέρα του, «ό,τι πλησιέστερο σε εκπαίδευση πήρα ποτέ από εκείνον». Γιατί το βουνό είναι γνώση, είναι ένας γνήσιος τρόπος ν’ ανασαίνεις και θα είναι η πιο αληθινή του κληρονοµιά: «Να τη, λοιπόν, η κληρονοµιά µου: µια πλαγιά στο βράχο, χιόνι, ένας σωρός ακανόνιστα λιθάρια, ένα πεύκο». Μια κληρονοµιά που µετά από πολλά χρόνια θα τον ξαναφέρει κοντά στον Μπρούνο. "Θα µπορούσα να πω πως άρχισα να γράφω αυτή την ιστορία όταν ήµουν µικρό παιδί, γιατί είναι µια ιστορία που µου ανήκει µε τον τρόπο που µου ανήκουν και οι αναµνήσεις µου. Τα τελευταία χρόνια, όταν µε ρωτούν για τι πράγµα µιλάει, απαντώ στερεότυπα: για δυο φίλους κι ένα βουνό. Ναι, ακριβώς γι’ αυτό µιλάει." Πάολο Κονιέττι «Υπέροχος φόρος τιµής στην ελευθερία, στη φιλία αλλά και στη σχέση πατέρα-γιου». Lire «Ένα βιβλίο ουσιαστικό, δυνατό και οικουµενικό». Philippe Claudel, L’ Express

«Είχα πάει στο βουνό µε τη σκέψη πως κάποια στιγµή, εφόσον αντιστεκόµουν αρκετό καιρό, θα µεταµορφωνόµουν σε κάποιον άλλον και πως η µεταµόρφωση θα ήταν µη αναστρέψιµη: όµως ο παλιός µου εαυτός ξεπρόβαλλε κάθε φορά πιο δυνατός από πριν. Είχα µάθει να κόβω ξύλα, ν’ ανάβω φωτιά µες στην καταιγίδα, να καλλιεργώ έναν σχεδόν πρωτόγονο λαχανόκηπο, να µαγειρεύω µε τα χόρτα του βουνού, ν’ αρµέγω µια γελάδα και να δεµατιάζω το άχυρο? δεν είχα όµως µάθει να µένω µονάχος, που είναι κι ο µοναδικός αληθινός στόχος του ασκητισµού. Πιο πολύ κι από σπιτάκι στο δάσος, η µοναξιά έµοιαζε µε το σπίτι των κατόπτρων: όπου κι αν κοίταζα έβλεπα να καθρεφτίζεται η εικόνα µου, παραµορφωµένη, γκροτέσκα, πολλαπλασιασµένη άπειρες φορές».

Στα τριάντα του, αντιµετωπίζει έναν χειµώνα δύσκολο και την αίσθηση ότι δεν πηγαίνει πουθενά: «Ένιωθα αδύναµος, χαµένος και χωρίς αυτοπεποίθηση. Και το κυριότερο, δεν έγραφα, που για µένα είναι σαν να µην κοιµάµαι ή να µην τρώω». Έτσι γεννιέται η απόφαση να εγκαταλείψει το Μιλάνο για µια καλύβα στο βουνό, στα δύο χιλιάδες µέτρα, µε την ελπίδα να συµφιλιωθεί µε το παρελθόν του. Ο βραβευµένος µε Strega για τα Οχτώ βουνά (Εκδ. Πατάκη, 2018) Πάολο Κονιέττι αφηγείται στο Αγρίµι την ιστορία ενός αγώνα µε χέρια γυµνά ενάντια στον πόνο, για να ξαναβρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του. Το Αγρίµι είναι µια ωδή στη δύναµη του φυσικού κόσµου, στην αναγκαιότητα της διαρκούς πνευµατικής αναζήτησης, στην ικανότητα του πνεύµατος να προσαρµόζεται στη ρευστότητα της ζωής.

To Αγρίµι (Il ragazzo selvatico) µεταφράζεται ήδη σε περισσότερες από 10 γλώσσες.