Πάνος Χριστοδούλου

Τι γίνεται όταν το μολύβι, η γόμα και ο μαρκαδόρος της ηρωίδας ζωντανεύουν και αποφασίζουν να διακοσμήσουν το δωμάτιό της με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο; Θα πιστέψει η μητέρα της ότι δεν προκάλεσε η ίδια αυτή την καταστροφή; Ένα βιβλίο για τα ανθρώπινα λάθη και τη «συγγνώμη».

Έχω δικαίωμα;
Έχω δικαίωμα να είμαι όπως θέλω;
Να έχω την ταυτότητά μου;
Να εκφράζομαι ελεύθερα;
Να είμαι μέλος μιας οικογένειας;
Να έχω ένα σπίτι;
Να πηγαίνω σχολείο, αλλά και στον γιατρό;
Είναι το παιχνίδι δικαίωμα;
Γενικά, έχω δικαίωμα;
Ναι! Έχω δικαίωμα!

Στο σχολείο του Άλκη ήρθε ένας καινούριος μαθητής που δεν κατάγεται από την Ελλάδα. Λέγεται Ναβίντ και έφτασε εδώ με τη μητέρα του, έπειτα από ένα μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι. Τι ήρθε όμως να κάνει στην Ελλάδα και πού βρίσκεται ο μπαμπάς του; Σίγουρα δεν ήρθε για διακοπές, γιατί, αν ήταν έτσι, δε θα γραφόταν στο σχολείο, θα πήγαινε στα νησιά. Άλλωστε, δεν έχουν σχολεία στη χώρα του; Και, καλά, το σχολείο δεν είναι και τόσο ωραίο πράγμα. Δεν έχουν όμως όλα τα άλλα ωραία που έχουμε κι εδώ, όπως τηλεόραση, μπάλα, μπαμπάδες, ίντερνετ, παγωτά; Και, αν τα έχουν, γιατί έφυγε ο Ναβίντ; Μέσα από τις σχολικές του εκθέσεις ο Άλκης θα προσπαθήσει να βρει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και θα ανακαλύψει ότι η χώρα του φίλου του, του Ναβίντ, έχει όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά διαφορετικά από την Ελλάδα. Είναι μια χώρα μαγική, ωστόσο βασανίζεται από ένα μεγάλο πρόβλημα... Ένα βιβλίο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ένα βιβλίο για όλους τους Ναβίντ που ζουν δίπλα μας. Δέκα χρόνια από την πρώτη του έκδοση, το βιβλίο κυκλοφορεί ξανά σε νέα, εμπλουτισμένη έκδοση, που περιλαμβάνει και το εκπαιδευτικό υλικό της Μαρίζας Ντεκάστρο. Το βιβλίο ήταν υποψήφιο για το βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για μεγάλα παιδιά του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ.

Στο σχολείο του Άλκη ήρθε ένας καινούριος μαθητής που δεν κατάγεται από την Ελλάδα. Λέγεται Ναβίντ και έφτασε εδώ με τη μητέρα του, έπειτα από ένα μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι. Τι ήρθε όμως να κάνει στην Ελλάδα και πού βρίσκεται ο μπαμπάς του; Σίγουρα δεν ήρθε για διακοπές, γιατί, αν ήταν έτσι,δε θα γραφόταν στο σχολείο, θα πήγαινε στα νησιά. Άλλωστε, δεν έχουν σχολεία στη χώρα του; Δεν έχουν ίντερνετ, παγωτά, τηλεόραση, μπάλα; Μέσα από τις σχολικές του εκθέσεις ο Άλκης θα προσπαθήσει να βρει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και θα ανακαλύψει ότι η χώρα του φίλου του, του Ναβίντ,έχει όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά διαφορετικά από την Ελλάδα. Ένα βιβλίο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ένα βιβλίο για όλους τους Ναβίντ που ζουν δίπλα μας.

Δεν είναι καλό πράγμα οι φωνές. Πέρα του ότι δεν είναι ευγενικό να φωνάζουμε, οι φωνές δημιουργούν παρεξηγήσεις. Ειδικά αν είσαι τόνος κι ενώ κολυμπάς αμέριμνος ακούσεις από το παραθαλάσσιο σχολείο κάποιον να φωνάζει "Πού είναι οι τόνοι; Θέλω τόνους!", δε θα βγεις από το νερό νομίζοντας ότι σε καλούν; Ε, αυτό έκαναν και οι τόνοι. Πού να ήξεραν ότι αυτός που φώναζε ήταν ο δάσκαλος και φώναζε στον Τόνι επειδή δεν έβαλε τόνους στο κείμενο της ορθογραφίας. Κι έτσι όπως βγήκαν με φόρα από το νερό οι τόνοι (τα ψάρια δηλαδή), άρχισαν άθελά τους να πέφτουν σαν τόνοι (γραμματικής) στα γράμματα των λέξεων που ήταν γραμμένες στον πίνακα. Και τους άλλαξαν τα φώτα και μαζί και το νόημα...

Θα μπορέσει κάποιος να βάλει τέλος στο χάος που δημιουργήθηκε στην τάξη; Και ο Τόνι θα βάζει από εδώ και στο εξής τόνους για να μην ξανασυμβούν τα ίδια;

Ένα τρελό παραμύθι παρεξηγήσεων και ορθογραφίας!