Μαριαλένα Σπυροπούλου

Ίσως η μοίρα αυτής της κόρης
που έχασε νωρίς την πλάτη της
είναι να κρύβει το στήθος της

να σηκώνει αχάραγα τους θεριστές
να ταΐζει τους εργάτες
να φροντίζει τα νήπια

Από το ποίημα Η μοίρα της

Το ίχνος της απώλειας σφραγίζει τα ποιήματα της Μαριαλένας Σπυροπούλου. Αλλά και της αντοχής, της εγκαρτέρησης. Ευάλωτης, κι όμως επίμονης. Σταθερής, αν και διάτρητης. Με στίχους που δοξολογούν και ταυτόχρονα πενθούν το σώμα, ηδυπαθές, ανθηρό, τόπο μυστικιστικής μέθεξης και συνάμα πεδίο φθοράς και κέλυφος ατέλειας, η ποιήτρια μιλά για την απουσία και την έλλειψη που είναι ριζωμένη ακόμα και μέσα στο εμπύρετο άγγιγμα της επιθυμίας, ακόμα και μέσα στην πλησμονή της θυγατρικής ή της μητρικής αγάπης. Αποτυπώνοντας με σπαρακτική ειλικρίνεια το γυναικείο βίωμα, μετουσιώνει τα «θέλω του κόσμου» σε ποιητική τροφή, σε σάρκα της γλώσσας.

Μια έφηβη, λίγο πριν τελειώσει η σχολική χρονιά, μετακομίζει από το νησί της ξαφνικά στην Αθήνα μόνη. Έχοντας ελάχιστα συνειδητοποιήσει γιατί φεύγει και πού πηγαίνει, παλεύει να σταθεί στα πόδια της. Όχι μόνον πρακτικά αλλά κυρίως συναισθηματικά, ψυχολογικά. Αφήνεται, λοιπόν, στη ζωή και σε όσα αυτή της φέρνει, με την ελπίδα ότι τα όμορφα πράγματα θα διασωθούν στο τέλος και θα ανθίσουν.
Η Ρου είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, όχι μόνο για τη δύσκολη εφηβεία ενός κοριτσιού, αλλά για όλους τους ανθρώπους που δυσκολεύονται παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους να αντέξουν το βάρος της ύπαρξής τους και όσα αυτή κουβαλά.
Μια ανοιχτή επιστολή αγάπης ότι «η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο», αρκεί να μην τη φοβηθούμε.

Ένα πολύ σύγχρονο βιβλίο για τις γυναίκες του σήμερα, τις γυναίκες του χθες, και κυρίως του αύριο, για γυναίκες που κρύβουν μέσα τους τη δύναμη των πατεράδων τους, ακόμα και αν είναι αγνώστου πατρός. Ένα μυθιστόρημα για το ποιος ταΐζει ποιον και πότε χορταίνουμε τελικά.