Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης

"Στις λέξεις, Ισιντόρ. Εκεί κρύβεται η μαγεία!" Είναι η καλύτερη, η πιο σημαντική δουλειά του κόσμου. Το μεγάλο όνειρο του μικρού Ισιντόρ: να φυλάξει και αυτός το αόρατο σκοινί του φεγγαριού. Να περιπολεί ακούραστος στην ταράτσα, να δοκιμάζει το σκοινί με το χέρι του για να δει αν είναι δεμένο καλά... Η Μπέλα το κάνει κάθε βράδυ! Ο μάγος Λιβόρνο, όμως, του λέει πάντα όχι. Τρέμει μήπως ο κόμπος λυθεί και το φεγγάρι φύγει μακριά. Και τότε, αντίο κόσμε. Ο χαλίφης δε θα τους λυπηθεί. Αλλά ο Ισιντόρ το έχει πάρει απόφαση. Θα γίνει ο φύλακας του φεγγαριού, ο κόσμος να χαλάσει. Για μια νύχτα. Έστω για μια νύχτα... Μια ιστορία για τα όνειρα, τη φιλία, τον αγώνα. Και για τα θαύματα που ξεπηδούν από τις λέξεις μας και αγκαλιάζουν ολόκληρη τη Γη.

«Κάποιος είναι έξω!» Ένας θόρυβος είχε ακουστεί. Ένας µικρός γδούπος και µετά βήµατα και λαχανιασµένες ανάσες. Ο Χρήστος πετάχτηκε σαν σίφουνας από την πολυθρόνα του. (…). Η Βικτώρια σήκωσε το κεφάλι της από το βιβλίο. «Μίλα!» είπε µε σιγανή φωνή. «Είναι εκείνοι που φαντάζοµαι;» Γιατί συµβαίνει, κάποτε, να ανοίγουµε ένα βιβλίο και κυριολεκτικά να µπαίνουµε µέσα στην ιστορία ή να ξεχύνεται εκείνη από τις σελίδες του και να έρχεται να µας βρει. Τότε αποκαλύπτεται τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που νοµίζαµε για πηγάδι στην αυλή, ποια είναι η γυναίκα που γνωρίσαµε ως προγιαγιά και, κυρίως, ποιοι είµαστε εµείς οι ίδιοι. Ένα µυθιστόρηµα, δυο αντικριστοί κόσµοι, ένα ταξίδι: από τα ακριβά προάστια της σύγχρονης πόλης στο Μαύρο Νησί του κόσµου της Αλάστρας. Υπάρχει γυρισµός; Παλιά, όταν η Βικτώρια έβρισκε ακόµη ενδιαφέρον στα παιδικά παραµύθια, της αρκούσε η σκέψη του λύκου ξαπλωµένου στο κρεβάτι της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας για να µείνει άγρυπνη όλη νύχτα. Και όµως, τώρα που ένας πραγµατικός λύκος, και µάλιστα δίχως νυχτικό, την τραβούσε από το µανίκι, η Βικτώρια έδειχνε µια αξιοθαύµαστη ψυχραιµία. Ούτε έκλαιγε, ούτε τσίριζε, ούτε χτυπιόταν. Μόνο έσερνε τα πόδια της βήµα το βήµα στα ξερά φύλλα, µε την καρδιά να χτυπά ξέφρενα, υπνωτισµένη θαρρείς από τα µάτια του ζώου που έκαιγαν σαν αναµµένα κάρβουνα µέσα στο λυκόφως. Ο Χρήστος στην αρχή είχε µείνει άπραγος. Λες και δεν ήταν η δική του αδερφή στα δόντια του αγριµιού µα κάποια ηθοποιός, που έπαιζε σε σίριαλ της τηλεόρασης. Τόσο έξω από κάθε λογική τού φαινόταν αυτή η εικόνα που έβλεπε µε τα µυωπικά του µάτια. Όµως, όταν το ελεύθερο χέρι της Βικτώριας τεντώθηκε ικετευτικά προς το µέρος του, το µυαλό του καθάρισε. Πετάχτηκε πάνω, το έπιασε και προσπάθησε να την τραβήξει πίσω. Ο λύκος γρύλισε απειλητικά και τράβηξε ακόµη πιο δυνατά. Ο Χρήστος ένιωσε την παλάµη της αδερφής του να ιδρώνει και δεν τόλµησε να επιµείνει. Χαλάρωσε λοιπόν την αντίστασή του και αφέθηκε και εκείνος στις διαθέσεις του ζώου. Τους πήγαινε προς το γεφυράκι.

Παράξενες µέρες ξηµερώνουν στο Μυστικό Καταφύγιο. Τα παιδιά αλλάζουν. Το βλέπουν στα πρόσωπα, στα σώµατα, στα συναισθήµατά τους. Το βλέπουν και στις αλλόκοτες δυνάµεις τους που διαφοροποιούνται. Που ατονούν, εξαφανίζονται ή θεριεύουν.

Την ίδια ώρα, µια µυστηριώδης καινούρια µαθήτρια φέρνει µαζί της µια πραγµατική ερωτική καταιγίδα. Καινούριες σχέσεις, χωρισµοί, προδοσίες, ανοµολόγητα µυστικά, φιλίες που δοκιµάζονται… Η δίνη θα παρασύρει τον Μάρκο, τη Ρωξάνη, τη Μελίνα, τον Ευγένιο, όλα σχεδόν τα παιδιά! Και ξαφνικά τα πάντα ανατρέπονται. Μια µεγάλη, µια καθοριστική απειλή σκεπάζει το σχολείο, µα και το µέλλον κάθε αλλόκοτου πλάσµατος. Τρόπος διαφυγής δεν υπάρχει. Τα παιδιά θα πρέπει να καταπνίξουν φόβους και αδυναµίες και να κάνουν όλα µαζί το µεγάλο βήµα. Τα ψέµατα τελείωσαν. Το τώρα είναι εδώ. Η ?οκιµασία µόλις ξεκίνησε.

 

«Άκου, Ρωξάνη!» είπε αποφασιστικά. «Εδώ έχουµε µια τυπική ερωτική ιστορία. Το κορίτσι αγαπάει το αγόρι, το αγόρι είναι ερωτευµένο µε άλλη, υπάρχει ένα δεύτερο αγόρι που θέλει το κορίτσι… Κάπως έτσι ξεκινούν όλα τα µυθιστορήµατα!» Η Ρωξάνη την κοίταξε απορηµένη.

«Μα εδώ δεν υπάρχει µυθιστόρηµα. Μιλάµε για εµάς, για τη ζωή µας».

«Και η ζωή µας σαν µυθιστόρηµα είναι. Αν το κορίτσι –εσύ δηλαδή– δε διεκδικήσει το αγόρι, αν δεν κάνει την κίνησή της, τότε το µυθιστόρηµα θα είναι µια βλακεία και µισή».

"Μελίνα, τι λόγια είναι αυτά; Δε θα σώσουµε εµείς τον κόσµο!" "Κάνεις λάθος, µαµά. Εµείς θα τον σώσουµε. Και εµείς!" "Ε λοιπόν ένας καινούριος δήµιος είναι εκεί έξω. Εκµεταλλεύεται τις νέες τεχνολογίες. Σπέρνει ψέµατα και συκοφαντίες. Καλλιεργεί συνειδητά το µίσος, ώστε να θερίσει µε την ησυχία του ζωές. Ήδη οι πρόσφυγες έχουν µπει στο στόχαστρό του. Αλλά δε θα µείνει εκεί. Είναι αχόρταγος. Και έχει µυριάδες πιστούς. Κι εµείς, παιδιά µου, είµαστε τα ιδανικά θύµατα. Είµαστε τα αλλόκοτα πλάσµατα, που απειλούν -έτσι θα πουν- τις αξίες και τη συνοχή της κοινωνίας". Ο Μάρκο ένιωθε το πτερύγιό του να σαλεύει και να πονάει ελαφρά. Το γνώριζε αυτό το συναίσθηµα. Ήταν ο φόβος. Η δεύτερη χρονιά στο Μυστικό Καταφύγιο προµηνύεται συναρπαστική. Η διεύθυνση του σχολείου έχει επιτρέψει τη χρήση του ίντερνετ και, φυσικά, τα περισσότερα παιδιά λιώνουν µπροστά στις οθόνες. Ο Μάρκο και η Μελίνα, πάλι, βιώνουν κάτι πρωτόγνωρο. Φαινοµενικά δεν ταιριάζουν καθόλου. Κι όµως, µια αλλόκοτη έλξη τούς φέρνει όλο και πιο κοντά. Την ίδια ώρα, στον έξω κόσµο έχει ξυπνήσει ένας παλιός εφιάλτης. Μια οργάνωση, µε αρχηγό τον µυστηριώδη Πίτερ Κρούγκερ, σπέρνει µεθοδικά ψέµατα και µίσος. Προς το παρόν έχει βάλει στο στόχαστρό της πρόσφυγες και ξένους. Άραγε θα αρκεστεί σ’ αυτούς; Το σκοτάδι ολοένα και απλώνεται. Κάποιοι πρέπει να το σταµατήσουν.

«Στις λέξεις, Ισιντόρ. Εκεί κρύβεται η μαγεία!» Είναι η καλύτερη, η πιο σημαντική δουλειά του κόσμου. Το μεγάλο όνειρο του μικρού Ισιντόρ: να φυλάξει και αυτός το αόρατο σκοινί του φεγγαριού. Να περιπολεί ακούραστος στην ταράτσα, να δοκιμάζει το σκοινί με το χέρι του για να δει αν είναι δεμένο καλά… Η Μπέλα το κάνει κάθε βράδυ! Ο μάγος Λιβόρνο, όμως, του λέει πάντα όχι. Τρέμει μήπως ο κόμπος λυθεί και το φεγγάρι φύγει μακριά. Και τότε, αντίο κόσμε. Ο χαλίφης δε θα τους λυπηθεί. Αλλά ο Ισιντόρ το έχει πάρει απόφαση. Θα γίνει ο φύλακας του φεγγαριού, ο κόσμος να χαλάσει. Για μια νύχτα. Έστω για μια νύχτα…

Ο Τίγκρε έχει πολλά όνειρα: Να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, να τα φτιάξει με το κορίτσι που αγαπά, να κάνει τη γιαγιά του περήφανη, να…
Όμως… Δικαιούται ένα παιδί της φαβέλας να ονειρεύεται; Σε τι μπορεί να ελπίζει όταν ζει σ’ έναν κόσμο που τον καταδυναστεύουν η φτώχεια, η προκατάληψη και η βία;
Στο πλευρό του Τίγκρε βρίσκεται, εκτός από τη γιαγιά του, ένας ηλικιωμένος τερματοφύλακας που είναι μισητός σε ολόκληρη τη χώρα. Ο δρόμος προς την ελευθερία και την ενηλικίωση είναι σπαρμένος με εμπόδια ως το τέλος. Στο βάθος, όμως, ίσως να αχνοφαίνεται το φως.

Το νέο, εξαιρετικό μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγιωτάκη μάς ταξιδεύει σε μια φανταστική φαβέλα στο Ρίο της Βραζιλίας, όπου τα παιδιά παίζουν μπάλα, ερωτεύονται, συνδιαλέγονται με τη φτώχεια και τον υπόκοσμο σε ένα κουβάρι δίχως άκρη.
-Φίλιππος Μανδηλαράς
 
Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία.

Αυτή είναι η ιστορία της Έμιλι, που δεν το βάζει ποτέ κάτω, και του Ιλάι, που δεν ξέρει τι θα πει πόνος. Είναι ακόμη η ιστορία της σιωπηλής Λιγείας, αλλά και μερικών ακόμη παιδιών, το καθένα με τα δικά του όνειρα, τις δικές του δυνάμεις και αδυναμίες. Είναι οι καινούριοι μαθητές και μαθήτριες. Το νέο αίμα ενός παράξενου οργανισμού που, όπως λέει ο μυστηριώδης διευθυντής του, «έχει φτιαχτεί για τα παιδιά που κάποτε θα κυβερνούν τον κόσμο». Όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Και μέχρι πού πρέπει κανείς να φτάσει για να το πετύχει; Και αλήθεια… Τι είναι αυτό το πλάσμα που βρίσκεται κρυμμένο στα υπόγεια του σχολείου; Παλιά και νέα πρόσωπα, καινούριες φιλίες και έχθρες, πράξεις που ακροβατούν ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Και μια μεγάλη περιπέτεια, από εκείνες που αλλάζουν για πάντα τη ζωή όσων τολμούν να τη ζήσουν.