Sören Kierkegaard

The Father of Existentialism, Kierkegaard transformed philosophy with his conviction that we must all create our own nature; in this great work of religious anxiety, he argues that a true understanding of God can only be attained by making a personal leap of faith'.

Johannes is an aesthete, dedicated to creating the possibility of seduction through the careful manipulation of young women. He stealthily pursues the innocent Cordelia until she becomes increasingly drawn to him. But when she is ready to give herself completely, she realizes she may have got everything wrong. United by the theme of love, the writings in the "Great Loves" series span over two thousand years and vastly different worlds. Readers will be introduced to love's endlessly fascinating possibilities and extremities: romantic love, platonic love, erotic love, gay love, virginal love, adulterous love, parental love, filial love, nostalgic love, unrequited love, illicit love, not to mention lost love, twisted, and obsessional love...

non-exchangeable & non-refundable

Ο Σαρτρ θα πει ότι ο Κίρκεγκωρ "υπήρξε ένα όργανο της σκέψης μας". Αυτός ο "ιππότης της υποκειμενικότητας" εισήλθε στον πολιτισμό ως εξέχον μέλος της ανθρώπινης φυλής και ως ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές του ανθρώπινου δράματος... Το κείμενο που προσφέρεται με τον παρόντα τόμο στον Έλληνα αναγνώστη διακατέχεται από το αίσθημα της απελπισίας και της αγωνίας, μέσα από το οποίο καταγγέλλεται, εκτός των άλλων, η ματαιοδοξία, η ασυνειδησία και η αναλγησία. Η. Π. Νικολούδης

Η ιδέα του διανοητικού διαφθορέα αντικατοπτρίζεται τέλεια στο πρόσωπο του σατανικού Ιωάννη. Ο Ιωάννης δεν είναι ο πραγματικός Δον Ζουάν. Είναι ένας Δον Ζουάν προικισμένος με πνεύμα, με κυνικότητα και με μακιαβελική στον έρωτα στρατηγική. Κατανοεί τον ρόλο του γιατί κατέχει σχεδόν τον εαυτό του, κινείται μέσα στα πλαίσιά του και από αυτή τη σχέση της αυτογνωσίας του πηγάζει η ειρωνεία του για τον έρωτα. Η ειρωνεία δεν είναι σκοπός, είναι στάση. Ο Ιωάννης έχει σκοπό την εκπλήρωση της Στιγμής. Η Στιγμή είναι το παν. Ο πραγματικός Δον Ζουάν ζει μέσα σε μια φαιδρότητα γιατί δεν καταλαβαίνει ο ίδιος τον ρόλο του. Ο Ιωάννης ζει σε μια πνευματική ταραχή. Καταλαβαίνει συνεχώς τον ρόλο του. Εντούτοις είναι μόνος και αποτελεί μια τραγική δυσαρμονία με το περιβάλλον. Η εκπλήρωση της στιγμής είναι η ένωσή του με το αντικείμενο. Το αντικείμενο περιέχει μια δυνατότητα επαναφοράς, και με την εκπλήρωση της Στιγμής το παιχνίδι θα μεταφερθεί στην αρχή του. Το θήλυ θα πάψει να είναι - θ' αρχίσει να υπάρχει. Ο Ιωάννης διαφθείρει την αμεσότητα εκείνη που απολιθώνει την Ύπαρξη. Δεν τραβάει απλώς, δεν μαγνητίζει το θύμα του. Έχει γνωρίσει τον εαυτό του τόσο, ώστε τίποτα δεν θα μπορούσε να του αντισταθεί.

Αναφερόμενος στον ρόλο του ως συγγραφέα, ο Δανός φιλόσοφος Σαίρεν Κίρκεγκωρ γραφεί: «[...] σε ό,τι αφορά την έννοια της ύπαρξης και την έννοια της χριστιανοσύνης, ενεργώ σαν ένας κατάσκοπος που υπηρετεί μια ανώτερη υπηρεσία, αυτή μιας ιδέας. Δεν έχω κάτι νέο να διακηρύξω, ούτε την εξουσία να διακηρύξω, δεν λειτουργώ φανερά αλλά μυστικά [...] είμαι σαν ένας κατάσκοπος που πληροφορείται τις παρανομίες, τις απάτες και τις ύποπτες υποθέσεις, ένας που δεν παύει να παρακολουθεί, ενώ ο ίδιος βρίσκεται κάτω από την πιο αυστηρή παρακολούθηση [...]» Ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ. ο επονομαζόμενος "Κατάσκοπος του Θεού", παρατηρεί με προσοχή το θρησκευτικό κατεστημένο της χώρας του, προκειμένου να διασαφηνίσει, για τον απλό άνθρωπο, την εικόνα του πραγματικού χριστιανού, επαναπροσδιορίζοντας τις θεμελιώδεις έννοιες της εσωτερικότητας και της πίστης. «Δεν υπάρχει πάθος στη σοφία. Ο Κίρκεγκωρ ωστόσο ονομάζει την πίστη πάθος». (Ludwig Wittgenstein) Στο βιβλίο παρουσιάζεται η εξέλιξη της προσωπικότητας του φιλοσόφου-επιθεωρητή από τα νεανικά γραπτά του έως τα τελευταία του ημερολόγια. Πολλά από τα κείμενα μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Η ευθεία επικοινωνία είναι για το Θεάνθρωπο κάτι αδύνατο, διότι, στο βαθμό που είναι σημείο αντιλεγόμενο, δεν μπορεί να πει τον εαυτό του ευθέως [...]· Μόλις πάψουμε [...] να προσλαμβάνουμε την ανακοίνωση αποκλείοντας αυτόν που την κάνει, μόλις τον λάβουμε υπόψη μας, και αυτός είναι ο θεάνθρωπος, ένα σημείο, ένα σημείο αντιλεγόμενο, αμέσως η ευθεία ανακοίνωση γίνεται αδύνατη, όπως ήταν και για τους συγχρόνους του. [...] Το Πνεύμα είναι η άρνηση του απευθείας άμεσου. Αν ο Χριστός είναι αληθινός θεός, πρέπει να είναι αγνώριστος, ντυμένος την αγνωρισία, και αυτό είναι η άρνηση της ευθύτητας. Άμεσα αναγνωρίσιμο είναι το είδωλο. Οι άνθρωποι μετατρέπουν το Χριστό σε είδωλο, και νομίζουν ότι δείχνουν πόσο σοβαροί είναι. Παίρνουν την ευθεία δήλωση και φτιάχνουν με τη φαντασία τους ένα χαρακτήρα που της αντιστοιχεί (κατά προτίμηση συναισθηματικό, με ευγενικό παρουσιαστικό, φιλικό βλέμμα, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ένας ανόητος πάστορας), και μετά είναι απευθείας συνολικά βέβαιο ότι ο Χριστός είναι Θεός. Τι απαίσια, συναισθηματική επιπολαιότητα! Όχι, δεν γίνεται κανείς Χριστιανός έτσι φτηνά: Είναι το σημείον το αντιλεγόμενον, και οι ευθείες δηλώσεις του είναι μόνο για να σας γίνει αναπόφευκτος και να αντιμετωπίσετε το σκάνδαλο της αντιλογίας, για να φανερωθούν οι σκέψεις της καρδιάς σας καθώς επιλέγετε αν θα πιστέψετε ή όχι.

Ο Δανός φιλόσοφος Soren Kierkegaard (1813-1855) υπήρξε μία από τις κυριότερες μορφές της ευρωπαϊκής θεολογίας, κατά πολλούς ο σπουδαιότερος σύγχρονος χριστιανός στοχαστής. Ο Wittgenstein, που έμαθε δανικά για να τον διαβάζει στο πρωτότυπο, τον θεωρεί τον πιο βαθυστόχαστο φιλόσοφο του 19ου αιώνα και ο George Steiner ισάξιο σε οξυδέρκεια με τον Dostoevsky και τον Nietzsche. Για πρώτη φορά στα ελληνικά παρουσιάζονται κείμενα από ολόκληρο το έργο του ανθρώπου που μετέτρεψε το μύθο του χριστιανισμού σε πνευματικότητα, όπως παρατηρεί ο γνωστός Βρετανός φιλόσοφος Don Cupitt. Στο βιβλίο αυτό ανθολογούνται ορισμένα από τα σημαντικότερα κείμενά του. Ένας πρωτοπόρος του σύγχρονου φιλοσοφικού στοχασμού.

"Ποια πρέπει να είναι η σχέση του ατόμου με το πραγματικό; Ποια πρέπει να είναι η σχέση του με το χρόνο; Αυτά τα δύο προβλήματα θέτει ο Κίρκεγκωρ στο «Φόβος και Τρόμος». Τα δύο αυτά προβλήματα συνδέονται μεταξύ τους και συνδέονται επίσης στενά με την ίδια τη ζωή του Κίρκεγκωρ. Στη συγκεκριμένη τους σχέση με τη ζωή αυτή, με τον άνθρωπο Κίρκεγκωρ, σήμαιναν: μπορούσα να παντρευτώ την μνηστή μου; Μπορούσα να την παντρευτώ, τη στιγμή που ο Θεός με είχε κάνει αν όχι εκλεκτό του, τουλάχιστον ένα άτομο μοναχικό, διαφορετικό από τα άλλα και επομένως ο γάμος θα ήταν γι’ αυτήν δυστυχία; (...) Ο Κίρκεγκωρ προσπαθεί να ξαναβρεί τον πρωταρχικό χαρακτήρα της πρώτης στιγμής, της αρχής· θέλει να ξαναβρεί τη νεαρή κόρη, την μνηστή κάτω από την γυναίκα. (...) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ) "