Λιλή Μιχαηλίδου

... Όμως τις νύχτες, καθισμένος στο χείλος ενός ποτηριού με κόκκινο κρασί που τον έχει αιχμαλωτίσει, διασχίζει προσχέδια ονείρων μέσα σε τοπία του Βανγκογκ, μπαίνει στο ατόφιο σκοτάδι του Γκόγια, σκαρφαλώνει στα τρίγωνα και στις γραμμές του Κατίνσκι, κατεβαίνει και ξαπλώνει ανάσκελα στα χρώματα του Ματίς, ερωτεύεται με τις δεσποινίδες της Αβινιόν του Πικάσο, θαυμάζει τις γαλήνιες, εύθραυστες γραμμές του Ρενουάρ και τις είκοσι εννιά αποχρώσεις του μαύρου του Χαλς Φρανς, στροβιλίζεται μες στην αυτόφωτη λάμψη των προσώπων του Ρέμπραντ, ξαφνιάζεται με την ασχήμια του Λωτρέκ, αρπάζει τα μουστάκια του Νταλί και ταλαντεύεται πέφτοντας μες στον λιωμένο χρόνο, ξυπνά κάθιδρος απ'τα κοκόρια του Μιρό, μην ξέροντας που βρίσκεται...

… Al night, however, sitting by the rim of a glass of red wine that holds him captive, he traverses outlines of dreams in Van Gogh’s landscapes, enters the solid darkness of Goya, climbs Kandisky’s triangles and lines, descends and lies upine in Matisses’s colours, falls in love with Picasso’s maids of Avignon, marvels at Renoir’s tranquil, fragile lines and at Frans Hals’s twenty-nine shades of black, swirls in the self-luminous shine in Rembrandt’s faces, is surprised by the ugliness of Lautrec, grabs at Dali’s moustache and tottering falls into the molten time, is woken in a sweat by the Miro’s cocks, not knowing where he is…