Ίχνη της Αντιγόνης

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΡΕΧΕΙ. Η ξερή κόκκινη σκόνη στροβιλίζεται στο αρχαϊκό ελληνικό τοπίο και πέφτει πάνω σε μια σχολική αυλή της δεκαετίας του 1970 στη Σουηδία. Τρέχει να γλιτώσει από μαχητές, δυνάστες και άνδρες δασκάλους. Η ιστορία του κοριτσιού είναι πανάρχαιη και αδιάλειπτη. Είναι ιστορία φόβου που εμφυτεύεται στο κοριτσίστικο σώμα, αποκτά ρίζες και μεγαλώνει εκεί. Η ιστορία του κοριτσιού πλέκεται με την ιστορία της Αντιγόνης, της αδερφής, του αδερφού και του πολέμου, του πολέμου που σκότωσε τον αγαπημένο αδερφό, αλλά που συντελείται στο σώμα του κοριτσιού. Στα Ίχνη της Αντιγόνης συναντούμε τον ηγεμόνα και την κοινωνία των βιασμών που συντηρεί. Συναντούμε την αγωνία της εξουσίας να συγκαλύπτει την αβεβαιότητα και τη βία που προκαλεί. Η ιστορία παρουσιάζεται σαν ένα δρώμενο φωνών όπου η ομιλία είναι μέρος της αφήγησης και οι ατάκες τρόπος αφήγησης. Παράλληλα προβάλλεται η εικόνα του εαυτού, η ατομική ταυτότητα σκηνοθετημένη. Στα Ίχνη της Αντιγόνης επιχειρείται η διάσωση της προσωπικής αλήθειας.